เช้าวันต่อมา...
บริเวณเนินเขาบนเกาะส่วนตัวทางตอนใต้ของประเทศไทย ลมเย็นของทะเลไม่ได้ทำให้บรรยากาศโดยรอบนี้น่าพิสมัย เป็นเวลาเกือบสองเดือนที่ตามหาร่างของพาทิศ ทว่ากลับไร้ปาฏิหาริย์ งานไว้อาลัยภายในครอบครัวจึงถูกจัดขึ้นอย่างเงียบ ๆ
...เพราะคนอยู่ต้องดำเนินชีวิตต่อไป
หากยังคงยึดติดก็พลอยจะทำให้ทุกอย่างยิ่งแย่ คนเป็นแม่ไม่หลับไม่นอนมาหลายวันจนร่างกายผอมซูบ พวกเขาเกรงว่ามารดาจะตรอมใจไปอีกคน
ช่อดอกไม้หลายช่อถูกวางลงตรงหลุมฝังศพที่ไร้ศพ มีเพียงป้ายชื่อติดไว้เพียงเท่านั้น
พาทิศ...
พาคินณ์ถือก้านดอกกุหลาบสีขาวไว้ในมือ ชายหนุ่มพริ้มตาหลับลง ในตอนที่ยังเด็กเขาไร้เดียงสาเกินกว่าจะเข้าใจและมีความริษยา พาทิศเป็นพี่ชายที่ดีของเขา ทว่าพอโตขึ้นเขาก็รู้สึกตงิดกับความลำเอียงของพ่อ แต่นั่นก็เป็นเพียงส่วนหนึ่งในจิตใจของเขา ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไร...พาทิศก็ไม่ควรถูกทำร้ายจนหายไปแบบนี้
“...ผมเสียใจ ผมรู้ว่
