“อาหนิงเปรียบเสมือนญาติของเราคนหนึ่ง หวังว่าเธอจะให้เกียรติอาหนิงในฐานะคนสำคัญของสกุลถังด้วย” ประโยคที่เหมือนออกคำสั่งนั้นทำให้ ถังเจิ้นขมวดคิ้วเล็กน้อย ราวกับว่าคุณย่ากำลังสื่อความหมายอะไรบางอย่างให้กับภรรยาของตน
“ได้ยินที่ฉันพูดหรือไม่ หม่าอันหนิงคือคนสำคัญของสกุลถัง” คุณย่าพูดย้ำอีกครั้งเมื่อเห็นว่าเธอนิ่งเงียบไป
“ค่ะ” หญิงสาวตอบเพียงสั้น ๆ คิ้วเรียวขมวดขึ้นเมื่อได้ยินแซ่ของเธอ เพราะนั่นคือแซ่ของตระกูลที่เจียงจื่อซานบอกว่าเลี้ยงดูเขามา หรือว่าหม่าอันหนิงคนนี้จะเป็นภรรยาของถังเจิ้นในอนาคตอย่างนั้นหรือ
คิดแล้วก็รู้สึกใจหายอย่างน่าประหลาด หัวใจร้อนรุ่มเมื่อเห็นสายตาของหญิงสาวมองสามีในนามของตนอย่างอาลัยอาวรณ์ มันเหมือนว่าเธอกำลังหึงหวงถังเจิ้นอยู่ก็ไม่ปาน
“อาเจิ้น พาอาหนิงไปนั่งที่โต๊ะสิ เพิ่งจะมาถึงไม่รู้ว่ากินอะไรแล้วหรือยัง” ลู่เหว่ยพยายามพูดให้หลานชายเอาอกเอาใจหญิงสาวที่ตนหมายตาเอา
