ใจว้าวุ่น 70%
1803 คำ
"ค่ะ" นั่นแหละก็เลือกปฏิบเสธไม่ได้
.
"คุณหมอสวัสดีครับ~" สกายเดินเข้ามาทักทายคุณหมอหนุ่ม
"สวัสดีค่ะคุณหมอ" ฉันและเขาสบตากันทันทีที่พี่สกายและฉันเข้ามาทักทายโดย ที่อีกคนไม่ทันได้ตั้งตัว
"หืม~ สวัสดีครับ" หมอทักษ์ขมวดคิ้วด้วยความสงสัยและกำลังประมวลผลว่าใครเป็นคนเข้ามาทักทายเขาในเวลาส่วนตัวแบบนี้ จนเห็นหน้าตาน่ารักของสกาวที่สบตากันโดยบังเอิญเขา เข้าก็พอจะจำได้ราง ๆ
"บังเอิญจังเลยนะครับ ผมมาร้านนี้บ่อยส่วนน้องสาวพึ่งเคยมาครั้งแรก ถ้าไม่รังเกียจไปนั่งด้วยกันไหมครับ" สกายทักทายและเชิญชวนคุณหมอเจ้าของไข้น้องสาว โดยไม่ทันได้สังเกตสีหน้าน้องตัวเองเลย
"ไม่รังเกียจครับ แต่ผมไม่อยากรบกวนเวลาส่วนตัวของพวกคุณอีกอย่างผมก็มากับเพื่อน ๆ พี่ ๆ ที่ทำงานด้วย ไว้โอกาสหน้านะครับ" ผมเห็นท่าทางหนักใจของน้องสาวคนที่เชิญชวนผมไปนั่งทางร่วมโต๊ะด้วยเลยปฏิเสธออกไปแบบนั้น
"ไม่เป็นไรเลยครับคุณหมอ พวกเราก็เกรงใจคุณหมอเหมือนกัน ไปนั่งกับเพื่อนเถอะครับ" หนึ่งในบุรุษพยาบาลพูดขึ้นมาทันที
"จริงค่ะคุณหมอ ไปนั่งกับเพื่อนได้เลย มื้อนี้พวกเรายอมให้คุณหมอเลี้ยงค่ะ" หนึ่งในผู้ช่วยพยาบาลก็คล้อยตามทันที เพราะไม่อยากให้มารับรู้ความตะกละของพวกเขา
"งั้นเชิญที่โต๊ะผมดีกว่าครับไม่ต้องเกรงใจอะไรทั้งนั้นคนกันเองครับคุณหมอ" สกายรีบพูดขึ้นมาทันทีหลังจากมีคนช่วยในการเชิญคุณหมอให้ไปนั่งโต๊ะกับเขาและน้องสาว
"ไปเถอะค่ะคุณหมอ,ไปเถอะครับคุณหมอ" ซึ่งผู้ช่วยที่เขาพามาด้วยก็ขะยั้นขะยอ กันเก่งเหลือเกิน
"ไปครับเชิญทางนี้ครับคุณหมอ" สกายรีบเชักชวนให้เดินตามทันที
สกาวเองก็เดินตามหลังพี่ชายและคุณหมอไปอย่างเงียบ ๆ โดยไม่พูดไม่จาและโต้แย้งอะไร
"คุณหมอสั่งเพิ่มได้เลยนะครับ พวกเราสั่งมาเยอะมากเลยครับโดยเฉพาะคุณแม่วัยใส" สกายพูดออกมาด้วยรอยยิ้มขบขันมองน้องสาวตัวเองนั่งหน้างอที่ถูกเขาแกล้งว่าให้เธอ
"ชิ แล้วใครบอกอยากกินไรก็สั่งเอาไง เหอะ" ฉันมองพี่สกายด้วยความไม่พอใจช่วงนี้อารมณ์อ่อนไหวง่ายเป็นพิเศษพอ ๆ กับช่วงที่เป็นประจำเดือนแต่จะรุนแรงกว่าเพราะว่าฮอร์โมนคนท้องช่างน่ากลัวจริง ๆ ควบคุมอารมณ์ตัวเองทางสีหน้าไม่ได้เลย เฮ่อ~
"หยอกเล่นงอนพี่จริงจังไปหรือเปล่าเนี่ยเรานะ หืม" สกายมองน้องสาวตัวเองแล้วส่ายหน้าพร้อมเอามือไปขยี้ผมบนหัวเธอเบา ๆ ด้วยความหมั่นไส้
พรืบ!
"ไม่ต้องเลย~" สกาวปัดมือพี่ชายเธอออกจากศรีษะเธอทันที ก่อนจะทำหน้ามุ่ยว่าเสียงอ่อนอย่างออดอ้อน จนลืมไปว่ามีบุคคลที่สามร่วมโต๊ะด้วย
"อั้นนี้อะไรเหรอครับ" หมอทักษ์เองก็นั่งอมยิ้มให้กับความน่ารักของสองพี่น้องจนเขาสะดุดตา กับอาหารแปลกตาและไม่เคยได้ลิ้มลอง 'เพราะเขามันเป็นหมอสายรักสุขภาพด้วย'
"อ่อ อันนั้นเหรอครับ สันนอกอร่อยนะครับคุณหมอ ลองดู" สกายที่มากินบ่อยเขาเองก็อาศัยถามเพื่อนมาก่อนเพื่อความรู้ที่ไม่ต่อนแน่นเรื่องอาหารเท่าไหร่เพราะเน้นกินไม่เน้นจำ
"ขอบคุณครับ" หมอทักษ์ที่นั่งมองอาหารมากมายที่อยู่ตรงหน้าก่อนจะตักให้ตัวเองเขา ก็คีบเนื้อย่างบนเตาร้อน ๆ จนสุก แล้วคีบมันใส่จานให้สกาว
"กินเยอะ ๆ นะครับคุณแม่ลูกแฝด" หมอทักษ์ยิ้มและบอกออกมาด้วยความออกจะเกรงใจอยู่บ้างเล็กน้อย เพราะทั้งชีวิตเขาไม่เคยต้องตักอาหารให้สาวที่ไหนนอกจากแม่
"ขะ...ขอบคุณค่ะ" สกาวเองก็เริ่มทำตัวไม่ถูกเมื่อมีคนตักอาหารให้ ทั้งที่เธอก็เคยได้รับการเอาใจใส่แบบนี้จากพี่ชายและคุณยายตลอด แต่ครั้งนี้กลับทำให้เธอเสียอาการจนออกจะเห็นชัด
"คุณหมอก็กินเยอะ ๆ นะครับคนไข้คุณหมอรายนี้กินเก่งมากไม่ต้องห่วงเลยครับ" สกายเองก็รีบตักอาหารชิ้นมารยาทให้คุณหมอเจ้าของไข้น้องสาวเขาเหมือนกัน และยังพูดอวดความกินจุกินเก่งของสกาวอีกต่างหาก
"ชิทำไมต้องใส่ร้ายน้อง" สกาวย่นจมูกมองพี่ชายอย่างไปพอใจก่อนจะหั่มมาสนใจอาหารตรงหน้าต่อ
"ตรงไหน พี่พูดความจริงต่างหาก" สกายไม่ยอมเลิกราในการได้กลั่นแกล้งน้องสาวตัวเองต่อหน้าคุณหมอเจ้าของไข้น้องสาว
"อันนี้ก็อร่อยนะคะคุณหมอ" สกาวที่ไม่อยากคุยกับพี่ชายก็คีบอาหารในเตาปิ้งย่างใส่จานบุคคลร่วมโต๊ะอย่างลืมตัว
"ขอบคุณครับ"
.
.
บ้านพัก
"เฮ้อ~" ตอนผมจะกลับจากร้านปิ้งย่างก็ได้มีการพูดคุยและนัดหมายกับคนไข้จำเป็นนอกเวลางาน
'คุณหมอคะคุณหมออยู่เวรวันไหนเหรอคะ!?' สกาถามคุณหมอออกมาก่อนที่จะแยกย้ายกันกลับ
'ผมอยู่ทุกวันครับยกเว้นวันเสาร์-อาทิตย์' หมอทักษ์เองก็ตอบกลับไปอย่างไม่ได้ใส่ใจในคำถามมากนักเพราะเขาตอบตามความเป็นจริง
'สกาวขอนักหมายล้วงหน้าได้ไหมคะ พอดีอยากตรวจภายในคะ ช่วงนี้เหมือนจะเป็นตกขาวและมีกลิ่นแปลก ๆ ค่ะคุณหมอ' สกาวเองก็บอกอาการที่ตัวเองเป็นและสังเกตสิ่งผิดปกติของตัวเองตลอด
'ได้ครับ' หมอทักษ์เองก็ไม่อยากปฏิเสธเคสคนไข้ที่อยู่ในความดูแลของเขาอยู่ก่อนแล้วเหมือนกัน
'ขอบคุณค่ะคุณหมอ ขับรถกลับดี ๆ นะคะ สวัสดีค่ะ' สกาวเองก็รีบกล่าวของคุณและกล่าวลา พร้อมกับพี่ชายของเธอด้วย จากนั้นก็แยกย้าย
.
.
"นี้จะรีบไปไหนเนี่ยสกาว" หลังจากกลับจากร้านอาหารสกาวก็รีบเดินเข้าบ้านโดยที่รถยนต์ยังไม่ดับสนิทด้วยซ้ำ
"นอนไงง่วงแล้ว!" ฉันหันไปบอกพี่ชายที่ตะโกนถาม
"อย่าวิ่งสกาว!" สกายรีบตะโกนบอกน้องสาวหลังจากที่ลงมาจากรถแล้วเห็นเธอรีบวิ่งเข้าบ้าน
"รู้แล้วค่า~" ฉันจำต้องเปลี่ยนจากวิ่งเป็นเดินเข้าบ้าน ง่วงก็ง่วงเฮ้อ~
.
"ดวงจันทร์คืนนี้สวยจังเลย~" ทักษ์ที่มองดวงจันทร์ในค่ำคืนนี้ ช่างงดงามเหมือนไม่เคยได้มองเห็นมาก่อน
ตืด ตืด ตืด ตืด~
ในช่วงที่เขาเคลิบเคลิ้มไปกับแสงสว่างของดวงจันทร์ในวันนี้ เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
📞:แด๊ด
"ครับ~" ทักษ์กดรับสายของพ่อก่อนจะพูดรับออกมา
'วันอาทิตย์นี้กลับบ้านนะลูก พ่อกับแม่จะจัดงานเลี้ยงกัน'
"งานเลี้ยงอะไรครับ"
'นี้อย่าบอกนะตาทักษ์ว่าลูกจำวันเกิดตัวเองไม่ได้'
นั่นสินะนานแค่ไหนแล้วนะที่ผมไม่ได้จัดงานวันเกิดกับครอบครัว
"ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องจัดก็ได้คุณพ่อกับคุณแม่งานยุ่งหรือเปล่าครับถ้าติดงานก็ไม่ต้องจัดนะครับ" ผมบอกไปแบบนั่นเพราะผมเข้าใจพวกเขาอาจจะน้อยใจบ้างแต่ก็ชินมานานแล้ว จนตัวผมเองก็เกือบจะลืมวันเกิดตัวเองไปแล้วเหมือนกัน
'พ่อกับแม่เคลียร์งานแล้วเรากลับบ้านด้วยนะครับ' เสียงแม่พูดขึ้นมาทันทีที่ลูกชายของเธอไม่อยากจัดงานวันเกิด อาจจะเป็นเพราะไม่ได้จัดงานฉลองมานานเลยทำให้ลูกชายสุดที่รักไม่อยากจัดงาน
"ครับผมจะกลับวันอาทิตย์" ผมต้องตอบรับด้วยความจำใจแม้ในใจอยากจะนอนพักผ่อนอยู่บ้านพักข้างที่ทำงานเฉย ๆ ก็ตาม และผมก็คงต้องเลื่อนนัดวันอาทิตย์ที่มีเรื่องอยากจะถามและตกลงกับคนไข้เป็นการส่วนตัว
'โอเคลูกงั้นพ่กับแม่ไม่กวนแล้วนะฝันดีนะครับลูก'
"ฝันดีครับคุณพ่อคุณแม่" หลังจากวางสายทักก็เข้า แอพพลิเคชัน ไลน์ ทันทีเพื่อที่จะได้บอกยกเลิกการนัดหมายในวันอาทิตย์ที่จะถึงนี้
ห้องแชท Sakow
ทักษ์ครับ: นอนยังครับรบกวนหรือเปล่า!?
Sakow: กำลังจะนอนค่ะคุณหมอมีอะไรพิมพ์ทิ้งไว้ได้เลยค่ะ
สกาวที่กำลังจะนอนนั้นก็ได้ยินเสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์มือถือเธอก็หยิบขึ้นมามองข้อความที่ถูกส่งมาเมื่อเห็นดังนั้นเธอก็จึงพิมพ์ตอบด้วยอาการสะลึมสะลืออยู่บ้างเพราะความง่วงนอนที่มีมาตั้งแต่อยู่ร้านอาหารจนตอนนี้เธอก็ได้อาบน้ำเตรียมตัวเข้านอนแต่ก็เปิดอ่านข้อความแล้วเลยต้องพิมพ์ตอบกลับคุณหมอที่ทักเข้ามาก่อนจะหลับคาโทรศัพท์มือถือไปแบบนั้น
ทักษ์ครับ: คือผมจะขอเลื่อนนัดวันอาทิตย์ที่จะถึงนี้นะครับเพราะผมติดธุระกับครอบครัว
"เฮ้อ~" ผมมองโทรศัพท์มือถือของตัวเองที่ข้อความล่าสุดที่ผมส่งไปมันขึ้นว่าเธออ่านแล้วแต่ก็ยังไม่ได้รับคำตอบใด ๆ กลับมาจวนจะครึ่งชั่วโมงแล้ว
.
.
ในช่วงเช้าวันใหม่ที่สดใส
ร่างบางนอนกลิ้งตัวไปมาบนเตียงนอนขนาดใหญ่ของตัวเอง ด้วยความขี้เกียจตื่นมาในช่วงเช้าภายในห้องก็ดูอบอุ่นดี พอได้มองออกไปตรงหน้าต่างกลับมีหิมะโปรยปรายลงมาทำให้เธอ ไม่อยากออกจากห้องนอนของตัวเอง
"อื้ม~" สกาวลุกนั่งมาบิดตัวเพื่อคล้ายความเมื่อยล้าในตอนนอนให้ตื่นตัว สายตามองหาโทรศัพท์มือถือของตัวเอง
"หายไปไหนเนี่ย~" เธอบ่นพึมพำออกมาและยังมองหาโทรศัพท์ของตัวเอง
"อ๊ะอยู่นี้เองแกมาอยู่ตรงนี้ได้ไง" สกาวถามออกมาทั้ง ๆ ที่โทรศัพท์มันก็ตอบไม่ได้แค่พูดเหมือนถามตัวเองไปด้วยเท่านั่นเอง
'ทักษ์ครับ: คือผมจะขอเลื่อนนัดวันอาทิตย์ที่จะถึงนี้นะครับเพราะผมติดธุระกับครอบครัว'
เธอเปิดโทรศัพท์มาก็เห็นข้อความที่เด้งขึ้นมาอยู่ก่อนแล้วเพราะเธอเข้าหน้าแชทค้างไว้ตั้งแต่เมื่อคืน
Sakow: ขอโทษค่ะเมื่อคืนกาวเผลอหลับไป ได้ค่ะคุณหมอ
"นี้เราจำเป็นต้องสนใจด้วยเหรอ เฮ้อ~" ฉะนตอบกลับข้อความที่เขาส่งมาตั้งแต่เมื่อคืนจะดูเสียมารยาทไม่นะที่ลืมตอบกลับ ช่างมันเถอะมันเป็นเหตุสุดวิสัยนี้น่า
ทักษ์ครับ: ครับเราค่อยคุยกันวันที่คุณมาตรวจภายในก็ได้ครับ
Sakow: โอเคค่ะได้ค่ะ
- ผู้เขียน
