คนฟังกลอกตาขึ้นฟ้า แล้วกระแทกเสียงใส่อย่างเหลืออด
“แล้วคุณจะเอายังไงไม่ทราบ!”
“จะนอนเตียง…”
เออ! พ่อคุณ! ชักจะเอาแต่ใจจนเหมือนเด็กสองขวบเข้าไปทุกที
“งั้นก็กลับไปนอนที่บ้านคุณโน่น”
“เตียงเดียวกับคุณ”
เขาต่อให้ ทำเอาคนฟังตาเหลือก
“ไม่ได้!”
“ก็จะนอน ใครจะทำไม”
ยังไม่ทันจะขาดคำมหรรณพก็จงใจยื่นหน้าหล่อๆ ทว่ากวนเข้าไส้มาใกล้ๆ จนลมหายใจเป่าราดรดซึ่งกันและกัน แล้วก็เป็นคนตบะไม่แก่กล้าอย่างปานระพีที่ต้องผงะถอยห่าง
“สรุป คุณจะนอนที่เตียงให้ได้ใช่ไหม”
เธอถามย้ำด้วยน้ำเสียงที่พยายามคุมโทนให้ราบเรียบ มือทั้งสองข้างกำแน่นแนบลำตัว ความอดทนอดกลั้นที่มีมากกว่าคนปกติชักจะร่อยหรอลงไปทุกที
“ช่ายยยย…”
“งั้นก็เชิญตามสบาย…”
ว่าแล้วร่างอวบก็ก้าวไปทางประตู ไม่สนว่าแขกไม่ได้รับเชิญที่โผล่มาก่อกวนเวลานอนของเธอจะทำหน้ายังไง
“เฮ้ย! จะไปไหน”
“จะไปนอนที่อื่น”
“ก็ลองก้าวขาออกไปจากห้องสิวะแม่
