การทักทายที่เป็นไปตามมารยาทอย่างแกนๆ ทำให้นัยน์ตาดุมองหน้าหวานใสนิ่งนาน แต่ปานระพีกลับทำเชิดไม่แยแส ในเมื่อเขาร้องหาคำทักทาย เธอก็จัดให้แล้วไง
ยังจะเอาอะไรอีก?
“ไง สบายดีนะ”
โอ๊ย! จะมาตอแยเธอทำไมเนี่ย ไปสนใจผู้หญิงของเขาโน่น
“สบายดีค่ะ”
“ทำไมกลับดึกขนาดนี้ แอบไปเที่ยวไหนมาหรือเปล่า”
แล้วมันเรื่องอะไรของเขา ที่ต้องมาสอบความประพฤติเธอ
“เพิ่งสอนเสร็จค่ะ”
“ทำงานหนักไปไหม”
ยุ่งอะไรด้วยล่ะ
ใจอยากตอบอย่างนั้น แต่ปากกลับเอ่ยอีกอย่าง
“หนักกว่านี้ก็เคยทำค่ะ”
“แล้วกินข้าวยัง”
“ยังค่ะ”
“ให้พาไปหาอะไรกินไหม”
ไอ้คนไร้หัวใจเอ๊ย!
ก็พอรู้หรอกว่ามหรรณพกำลังล้อเล่นกับหัวใจเธอ
แต่! ให้ตาย! เขาไม่เกรงใจผู้หญิงที่มาด้วยหรือยังไง…วะ
“โตแล้ว ไปเองได้ค่ะ”
จากนั้นเขาถามคำ ปานระพีก็ตอบคำ บอกเป็นนัยๆ ว่าเธอไม่อยากพูดอะไรกับเขาอีกต่อไป ดีที่เสียงของคณิสราดังแทรกขึ้นอย่างเรียกร้องคว
