น้ำคำเว้าวอนราวกับจะขาดใจในตอนท้าย ทำให้คนฟังชะงักมือที่กำลังแกะแขนแกร่งออกจากเอวคอด แล้วเอ่ยตอบโต้ด้วยน้ำเสียงสั่นสะท้านบาดหัวใจ
“ปล่อยฉันไปเถอะ เราสองคนไม่เหมาะจะอยู่ด้วยกันหรอก ฉันควรจะไปตามทางของฉัน ส่วนคุณก็ควรจะเซ็นใบหย่า แล้วก้าวออกไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ ไปเริ่มต้นใหม่กับผู้หญิงคนไหนก็ได้ ที่ไม่ใช่คนตาบอดอย่างฉัน”
ท้ายประโยคคนน้ำตานองหน้าสะอื้นฮัก แววตาทอประกายร้าวราน
“ผมไม่ต้องการผู้หญิงคนไหนทั้งนั้น…ยกเว้นคุณ”
“แต่ฉันไม่ต้องการคุณ! ไม่ได้ยินหรือไง!”
เสียงสั่นระริกเริ่มแหว ใช่ว่าไม่เจ็บปวดทุกข์ระทมที่ต้องเป็นฝ่ายเอ่ยปากขับไล่คนที่ตัวเองรักออกไปจากชีวิต แต่ในเมื่อเขาไม่ได้รักเธอ แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรที่ต้องเหนี่ยวรั้งเอาไว้ สู้ปล่อยให้เขาไปดีกว่า ได้แต่หวังว่าสักวันเธอจะยินดีที่เขามีชีวิตใหม่กับใครสักคน ที่คงไม่มีวันเป็นเธอ
“ต่อให้คุณจะบอกว่าไม่ต้องการผมเป็นร้อยครั้งพัน
