“…”
คนที่ไม่คาดว่าตัวเองจะได้ยินน้ำคำออดอ้อนหวานหูนิ่งขึง หัวใจเต้นผิดจังหวะ ทำตัวไม่ถูก แต่ใบหน้าหวานใสยังไม่วายแดงซ่านด้วยความจั๊กจี้หัวใจอย่างน่าโมโห
“รู้ไหมว่าผมตามหาคุณจนแทบพลิกแผ่นดิน”
“…”
“อย่าหนีไปไหนอีกนะคนดี”
สาบาน! ว่าถ้ามีโอกาสเธอจะหนี
“ตอนที่หาคุณไม่เจอ ผมใจจะขาดให้ได้แน่ะ”
หึ! เชื่อก็โง่เต็มทน
“หยุดตอแหล แล้วปล่อยฉัน จากนั้นก็ช่วยกรุณาไปหยิบใบหย่าที่ตกอยู่ในห้องหนังสือ แล้วไสหัวออกไปจากบ้านฉันซะ!” เธอเอ่ยเสียงแข็งๆ ขณะพยายามผลักไสร่างใหญ่ให้ถอยห่าง
“ผมไม่หย่า และจะไม่ไปไหนทั้งนั้น”
“ฉันจะฟ้องหย่า!” เธอประกาศอย่างชัดถ้อยชัดคำ
“ต่อให้ไปขึ้นศาลกี่ครั้ง คุณก็ไม่มีทางชนะหรอกลูกหมูน้อย ยิ่งตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ ศาลท่านยิ่งจะแนะนำให้คุณอยู่กับสามี และห้ามไปไหนทั้งนั้น”
มหรรณพลูบหัวน้อย แล้วเอ่ยอย่างหนักแน่น ไม่มีเจตนายกปมด้อยของเธอขึ้นมากระทบใจแต่อย่างใด เขาก็แค
