ทันทีที่มาถึงเรือนไทยหลังใหญ่ คนที่นั่งมาในรถซึ่งจอดซุ่มอยู่ไม่ไกลก็รอให้เวลาผ่านไปสักพัก เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่ถูกตลบหลัง กระทั่งมั่นใจถึงได้ก้าวลงมา มองซ้ายแลขวาอย่างระแวดระวัง จากนั้นวิชัยกับอีกสองคนก็อ้อมไปทางด้านหลัง ส่วนมหรรณพกับลูกน้องที่เหลือย่องขึ้นเรือนไทยหลังใหญ่อย่างเงียบกริบ
หากทว่าอึดใจต่อมา ไฟตรงโถงที่มืดสนิทก็พลันสว่างวาบ มหรรณพกับลูกน้องต่างกระชับปืนในมืออย่างเตรียมพร้อม ก่อนที่เสียงทรงอำนาจจะโพล่งขึ้นทำลายความเงียบ
“ยินดีต้อนรับสู่เรือนจันท์กะพ้อ!”
มหรรณพหันไปมองหญิงวัยกลางคนที่กำลังแบกปืนลูกซองยืนจังก้าอยู่ไม่ไกล ก่อนจะแสยะยิ้มถือดีเป็นเชิงทักทายผู้ใหญ่ แล้วเข้าเรื่องทันควัน
“ผมมารับเมียผม”
“เมีย?”
คนสูงวัยสวนกลับหน้าตาย ขณะจ้องหน้าแขกไม่ได้รับเชิญอย่างท้าทาย ซึ่งมหรรณพก็พอจะรู้ถึงชื่อเสียงกิตติศัพท์ของอีกฝ่ายมาบ้างว่าไม่ธรรมดา
ถ้าไม่แน่จริง คงไม่ถือปืนรอต้อน
