“หึ! มันคงไม่ง่ายขนาดนั้นมั้งแม่เลี้ยง”
แล้วคนกลุ่มสุดท้ายก็ปรากฏตัวขึ้น มหรรณพยังคงยืนนิ่ง แต่มุมปากหยักลึกกระตุกยิ้ม เพราะรู้ดีคนที่เพิ่งมาถึงคือไอ้พวกที่เอารถขนหมาของเจ้าบ้านหนี และกำลังเสริมอีกโขยงที่มาได้ทันเวลาพอดิบพอดี
ชั่วพริบตาสถานการณ์ก็พลิกกลับตาลปัตร จากตกเป็นรองมหรรณพก็คว่ำกระดาน กลับมาผงาดถือไพ่เหนือกว่า คนของเขาขยับไปเอาปืนจ่อหัวคนของไร่จันท์กะพ้อ ชั่วพริบตามหรรณพก็เข้ายึดพื้นที่ได้อย่างเบ็ดเสร็จเด็ดขาด
“คราวนี้คงไม่ ‘เสือก’ แล้วนะ” เขายิ้มเย้ยส่งไปให้กองทัพ
“แน่จริงมึงก็บอกให้ลูกน้องมึงเอาปืนออกไปไกลๆ จากหัวกู แล้วมาสู้กันตัวต่อตัวสิวะ”
กองทัพย้อนกลับอย่างเจ็บใจ และท่าทางขี้แพ้ชวนตีก็ทำให้มหรรณพลอยหน้าระเบิดเสียงหัวเราะออกมา เคลื่อนร่างทรงพลังมาหยุดยืนประจันหน้ากับไอ้เด็กเมื่อวานซืน แล้วเอ่ยเสียงกลั้วหัวเราะ พลางตบไหล่อีกฝ่ายเบาๆ
“เก็บแรงไว้เถอะไอ้น้อง อีกสิบปี
