เมียแต่ง ตามพินัยกรรม

ตอบแทนบุญคุณ

​

3 วันผ่านไป

โรงพยาบาล

สริสามาเฝ้าแม่ที่โรงพยาบาล เธอนั่งมองแม่ที่นอนหลังสนิทิยู่บนเตียงด้วยใบหน้าที่คิดหนักและกังวล

"อีก 1 อาทิตย์สาต้องแต่งงานกับคุณภูแล้วนะคะแม่ สาทำแบบนี้มันถูกต้องแล้วใช่ไหม.."

"..."

"สาไม่ได้อยากได้สมบัติของพวกเขาเลยแม้แต่บาทเดียว แม่รู้ใช่ไหมจ่ะ..."

เธอพูดกับแม่ออกมาด้วยเสียงสั่นเครือ

"แต่ที่สายอมแต่งงานกับคุณภูก็เพราะสาต้องตอบแทนที่คุณปู่ให้ความเอ็นดูสา และดีกับแม่แล้วก็สามาโดยตลอด สาจะยอมทิ้งความสุขของตัวเอง..มันคงเป็นแค่ระยะเวลาสั้นๆ แต่ในระหว่างนี้แม่ก็จะได้นอนพักรักษาที่ห้องพักสบายๆแบบนี้ แล้วแม่ก็จะได้หายไวๆ ถ้าเพื่อแม่แล้วสาจะยอมทำทุกอย่างจ่ะ..สาจะอดทนเพื่อแม่นะจ๊ะ.."

เธอพูดระบายความในใจออกไปด้วยความเครียดกับแม่ของเธอทั้งที่ท่านยังคงนอนหลับสนิทอยู่ โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าคนที่ได้ยินเธอพูดทุกคำตอนนี้ คือหมออัศนัยที่ยืนฟังเธอเงียบๆอยู่หน้าประตูตั้งแต่ประโยคแรกจนประโยคสุดท้าย

"แม่ต้องหายไวๆนะ.."

...

1 อาทิตย์ผ่านไป

วันแต่งงาน

งานแต่งที่ถูกจัดขึ้นด้วยความยิ่งใหญ่แต่ภาพในงานแต่งกลับมาแค่รูปถ่ายใบเดียว แถมยังเป็นรูปที่บ่าวสาวดูต่างคนต่างถ่ายแถมยังหน้าบึ้งๆ จนแขกในงานเห็นภาพก็เข้าใจว่าทั้งคู่คงถูกบังคับให้แต่งงานกันมากกว่าที่จะเต็มใจแต่งกันมากกว่า

"ช่วยยิ้มหน่อยได้ไหมตาภู แกจะให้แขกในงานเขารู้หรือไงว่าแกโดนบังคับให้แต่งงานเนี่ย.."

"ก็ผมโดนบังคับจริงๆนี่แม่.."

สริสาที่ยืนต้อนรับแขกอยู่หน้างานคู่กับภูดิษฐ์ก็หันไปมองหน้าเขาด้วยความไม่พอใจนัก ที่ได้ยินเขากำลังพูดกับแม่ของเขาเองแบบนั้น

"แม่รู้ แต่แกก็ช่วยไว้หน้าพ่อแกหน่อย แขกในงานก็เพื่อนพ่อแกทั้งนั้น..ยิ้มหน่อยลูก ยิ้มหน่อย.."

"ผมเบื่อจะแย่ละ แล้วเมื่อไหร่มันจะเสร็จสักที่เนี่ย."

เขาทำหน้าตาบึ้งตึงและก็รู้สึกหงุดหงิดเอามากๆที่ต้องมาถูกบังคับแบบนี้ หันไปมองหน้าเธอก็เห็นเธอเอาแต่ยิ้มให้แขกที่เดินผ่านไปมาด้วยสีหน้าดูมีความสุข จนเขาเข้าใจผิดว่าเธอคงจะมีความสุขที่ได้แต่งงานกับเขา

"ผมไม่ใช่ยัยนี่นะแม่ ยืนยิ้มตลอดทั้งวันไม่หุบเลย ไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อยบ้าง.."

"แกก็หัดยิ้มซะบ้างซิ เดี๋ยวแม่เข้าไปดูแขกในงานหน่อยดีกว่า.."

แม่เขาเดินเข้าไปในงานแล้วปล่อยให้เขายืนอยู่กับเธอหน้างานตามลำพัง เขาจึงอดที่จะแขวะเธอไม่ได้

"คงจะดีใจมากซินะที่ได้แต่งงานกับคนอย่างฉัน ฝันไปเถอะนะว่าเธอจะได้เห็นขาอ่อนฉัน หรือคิดที่จะเอาสมบัติฉันไปเป็นของเธอ..ฉันจะเอาของของฉันคืน แล้วเธอก็อย่าหวังว่าจะได้อะไรจากฉัน รวมทั้งตัวฉันด้วย.."

"..."

เธอหันมามองหน้าเขาด้วยสีหน้านิ่งๆ แต่ก็ไม่ได้โต้อะไรกลับไป หันกลับมาส่งยิ้มต้อนรับลูกค้าทำท่าปกติ จนเขามองอย่างรู้สึกไม่พอใจนัก ที่เห็นเธอทำหน้าตายไม่พูดไม่จาอะไรกับเขาสักคำ

จนเมื่อถึงเวลาช่วงสุดท้าย พิธีกรในงานจึงเชิญให้บ่าวสาวกล่าวขอบคุณแขกในงาน

"ขอบคุณแขกผู้มีเกียรติที่มาร่วมงานแต่งงานของผมมากนะครับ ขอบคุณครับ."

เขาพูดจบเพียงแค่สั้นๆจนคนในงานที่ตั้งใจรอฟังอยู่อย่างรู้สึกอึ้งๆ

"เอิ่ม.! สั้นดีจังเลยนะคะ เพื่อไม่ให้เสียเวลาขอเชิญเจ้าสาวกล่าวอะไรสักนิดค่ะ.."

เธอรับไมค์จากพิธีกรมาถือด้วยใบหน้ายิ้มนิดๆ มองตรงไปหน้าเวทีและตั้งใจพูดออกไป

"สาเคยมีความฝันว่าจะได้แต่งงานกับคนที่สารัก และได้ใส่ชุดเจ้าสาวสวยๆค่ะ วันนี้สาได้ใส่ชุดเจ้าสาวแล้วความฝันของสาเป็นจริงแล้วค่ะ ขอบคุณแขกผู้มีเกียรติทุกท่านที่มางานแต่งงานของสา และอีกคนที่เป็นคนสำคัญสำหรับสามากๆและขาดไม่ได้เลย ถ้าไม่ได้เขางานแต่งงานในวันนี้ก็คงจะไม่เกิดขึ้น นั่นก็คือ..."

เธอหันไปมองหน้าภูดิษฐ์ส่งยิ้มหวานให้เขา เขาก็หันมามองหน้าเธอแล้วก็เผลอยิ้มตอบเธอออกมา

แต่เธอกลับเอ่ยชื่อใครอีกคน

"หมออัศนัยค่ะ.."

เธอหันหน้ากลับมาที่หน้าเวที แล้วผายมือไปที่เขาที่มองมาที่เธอพอดี

"ขอบคุณพี่หมอมากนะคะ ที่เป็นธุระจัดการทุกอย่าง ทั้งช่วยเลือกสถานที่ ช่วยพาสาไปลองชุดแต่งงาน ช่วยดูแลสาทุกอย่างตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ ขอบคุณมากๆนะคะ.."

"..."

ทุกคนในงานมองเข้าสาวบนเวที และมองสลับไปที่หมออัศนัยจนภูดิษฐ์เริ่มรู้สึกไม่พอใจ ที่เธอไม่ไว้หน้าเขาแบบนี้

จนพิธีจบทุกคนก็แยกย้ายกันกลับ แต่เจ้าบ่าวเจ้าสาวต้องเข้าห้องหอที่โรงแรมนี้ด้วยกันก่อน

"อย่าออกไปไหนนะตาภู เข้าห้องหอแล้วโบราณเขาถือว่าห้ามออกไปไหน เข้าใจไหม..?"

"โบราณถือแต่ผมไม่ถือนี่แม่.."

"นักข่าวดักรออยู่หน้าโรงแรมกันเต็มไปหมด ขืนแกเดินออกไปจากห้องหอข่าวแกดังออกไปว่าแกหนีเจ้าสาวในคืนเข้าหอพ่อแกเอาแกตายแน่.."

"ผมรู้แล้วนะแม่..ผมไม่ทำแบบนั้นหรอกนะ.."

ทุกคนออกไปจากห้องกันหมดแล้วทิ้งไว้แค่บ่าวสาว 2 คน เธอนั่งนิ่งที่โซฟาไม่ขยับ

"ฉันจะเข้าไปอาบน้ำ เธอจะนั่งตรงนี้ก่อนใช่ไหม..?"

"ค่ะ เชิญคุณตามสบาย."

"อืม.."

ผ่านไป 30 นาที

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

สริสาสะดุ้งตกใจกับเสียงเคาะประตู จึงเดินไปที่ประตูช้าๆด้วยความสงสัยว่าใครมาเคาะประตูเอาดึกๆดื่นแบบนี้

เธอส่องที่ช่องตาแมวของประตูเพื่อดูว่าใครมาเคาะห้องก็รู้สึกแปลกใจ ยื่นมือไปเปิดประตูแล้วก็เห็นใครคนนึงหน้าห้อง

"สวัสดีค่ะ...คุณภูเรียกให้ดาด้ามาหาที่ห้องนะคะ.."

....

"อื้มมม คุณภู...ดาด้าไม่ไหวแล้ว อื้มมมมม..."

.....

​