เมียแต่ง ตามพินัยกรรม

ความในใจของใครอีกคน

โรงพยาบาล

"เมนี่.."

ภูดิษฐ์เดินไปหาเมนี่ผู้หญิงที่เขามาด้วย

"เสร็จแล้วหรอคะคุณภู..เราไปกันเลยไหมคะ.?"

"เธอกลับไปก่อนเถอะ.."

"ว่าอะไรนะคะ.?"

"ฉันบอกว่าให้เธอกลับไปก่อนไง ฉันมีธุระที่ต้องจัดการที่นี่ก่อน เดี๋ยวยังไงฉันจะโทรไปหาแล้วกัน."

"แต่ว่า.."

เขามองหน้าเธออย่างรู้ทันจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจัดการอะไรบางอย่างเพื่อให้เธอกลับไปไวๆ

ติ๊ด> เสียงข้อความดังขึ้นที่มือของเธอ

เธอหยิบขึ้นมาดูก็เห็นยอดเงินที่เขาโอนมาให้ก้อนนึงก็ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ

"ขอบคุณนะคะคุณภู.."

"ไปได้แล้ว.."

"ค่ะ ถ้าคิดถึงเมนี่เมื่อไหร่เรียกหาเมนี่ได้ตลอดเวลาเลยนะคะ.."

เธอพูดจบก็ยื่นหน้าไปหอมแก้มเขา 1 ทีก่อนจะเดินยิ้มออกไปด้วยความร่าเริง

เขามองตามเธอไปแล้วก็ส่ายหน้าระอา เพราะผู้หญิงที่เขารู้จักก็เป็นแบบนี้ด้วยกันทุกคน

....

ภูดิษฐ์เดินไปถามพยาบาลว่าแม่ของสริสานอนพักอยู่ห้องไหน เมื่อพยาบาลบอกเขาจึงเดินตรงไปที่ห้องนั้นทันที

"ผู้ป่วยในการดูแลพิเศษ.."

เขาเดินตรงมาที่แผนกของผู้ป่วยในการดูแลพิเศษ จนมาเจอเขากับพ่อของหมอนัย

"สวัสดีครับคุณอา.."

"อ้าว.!..ภูมาทำอะไรที่นี่ หรือว่าจะมาเยี่ยมแม่ของหนูสาละ.?"

"เอ่อ.! ครับ.."

"อาเพิ่งให้ยาไปเมื่อกี้ น่าจะหลับไปแล้วละ"

"ครับ.."

"นี่อาแปลกใจนะเนี่ยที่เห็นภูมาเยี่ยมแม่หนูสาที่นี่ พอแต่งงานกันแล้วเริ่มทำความรู้จักกันมากขึ้นแล้วสินะ ถึงได้อยากมาเจอแม่ของเมียเราแบบนี้เนี่ย."

"ผมแค่อยากรู้นะครับว่าอาการของแม่สาเป็นยังไงบ้าง เธอป่วยหนักมากเลยหรอครับ..?"

"มะเร็งเม็ดเลือดขาวนะ ระยะสุดท้าย."

"..."

เขาช็อคกับคำตอบที่รู้ว่าแม่ของสริสาป่วยด้วยโรคนี้

"ผมรู้มาว่าต้องเปลี่ยนถ่ายไขกระดูก..ถึงจะ."

"เปลี่ยนได้ถ้าเป็นลูกแท้ๆหรือพี่น้องในสายเลือดเดียวกัน"

"..."

เขางงกับคำตอบของพ่อหมอนัยที่บอกกับเขา

"ผมไม่เข้าใจคำตอบคุณอาครับ.."

"ก็หนูสาไม่ใช่ลูกแท้ๆไง.."

"อะไรนะครับ สาไม่ใช่ลูกแท้ๆของแม่เธองั้นหรอครับ..?"

"ใช่..."

.....

หมอนัยเมื่อรู้ข่าวว่าสริสาเป็นลมจนต้องนอนให้น้ำเกลือที่ห้องพักผู้ป่วย เขาก็รีบขับรถออกมาจากบ้านตรงมาที่โรงพยาบาลทันที

"สา.."

"พี่หมอ.."

สริสาที่นอนไปได้นิดหน่อยก็ฟื้นขึ้นมาพอดี

หมอนัยเดินตรงมาที่เตียงของเธอ เขานั่งลงข้างเตียงแล้วจับมือเธอขึ้นมากุมไว้

"สาเป็นยังไงบ้าง..?"

เธอรู้สึกตกใจเล็กน้อยที่เห็นเขาวิ่งหน้าตื่นเข้ามา แล้วยังนั่งลงข้างๆตัวเธอจับมือเธอขึ้นมากุมอีกด้วย

"เอ่อ..!! ตอนนี้สาก็แค่รู้สึกเพลียๆ แล้วก็ปวดหัวนิดหน่อยนะคะ."

"พอพี่รู้ว่าสาเป็นลม พี่ก็รีบขับรถมาเลยนะ..พี่เป็นห่วงสามากนะ.."

"ขอบคุณนะคะพี่หมอ.."

เขามองจ้องเขเาไปในแววตาของเธอ แล้วส่งสายตาด้วยความอ่อนโยนและจริงใจเพื่อบอกให้เธอว่าเขาเป็นห่วงเธอมากจริงๆ

"รินบอกพี่ว่าเมื่อวานนี้สานั่งเฝ้าแม่ทั้งคืนไม่หลับไม่นอนแถมข้าวปลาก็ไม่ยอมกินอีก ถึงได้เป็นลมไปแบบนี้..ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ สารู้ไหมว่ามีแต่คนเป็นห่วงสากันทั้งนั้นรวมทั้งตัวพี่ด้วย ที่เป็นห่วงสามากกว่าใครๆ.."

"สาขอโทษค่ะพี่หมอ..ที่ทำให้ทุกคนรวมทั้งพี่หมอต้องเป็นห่วง.."

เขามองจ้องเข้าไผในแววตาของเธออย่างลึกซึ้งและมีความหมาย

"พี่อยากดูแลสาให้ได้มากกว่านี้นะ.."

"สาก็อยากให้เป็นแบบนั้นค่ะ.."

เขายื่นมือไปเกลี่ยเส้นผมที่ปกใบหน้าของเธอออกเบาๆ แล้วยกมือเลื่อนขึ้นไปลูบหัวเธอไปมา

"ถ้าคุณปู่ไม่ขอร้องเรื่องที่จะให้สาแต่งงานกับพี่ภู พี่คงไม่ยอมปล่อยสาไปให้ใครง่ายๆ.."

"..."

ภูดิษฐ์เดินกลับมาที่ห้องพักของสริสาก็เห็นพวกเขากำลังคุยกันอยู่ แล้วหมอนัยยังนั่งกุมมือของเธอไว้อีกด้วย

ภูดิษฐ์จึงยืนแอบฟังอยู่ห่างๆ

"พี่สัญญาว่าพี่จะดูแลแม่ของสาให้ดีที่สุด."

"ขอบคุณนะคะพี่หมอ.."

"ขอให้สารู้ไว้ว่าที่พี่ทำ ก็เพราะว่าพี่..."

"...."

เขามองเข้าไปในแววตาเธอด้วยลึกซึ้ง และบอกความในใจกับเธอออกไป

"พี่...รักสานะครับ"

.....

หมอนัยเริ่มรุกละนะ ภูอย่าช้า