คนหรือไมโครเวฟ
1587 คำ
ตอนที่ 5
ชาร์ล็อตต์ยอมรับเลยว่าณัฐณิชาเป็นผู้หญิงที่สวยมาก กวินภพเป็นผู้ชายทั้งแท่งและที่สำคัญเขาสำคัญเขายังไม่มีใคร
กวินภพกำลังเป็นที่หมายปองของสาว ๆ เพราะวัยนี้ฐานะค่อนข้างมั่นคง กวีนภพจึงเนื้อหอมสำหรับสาว ๆ แม้แต่ตัวของชาร์ล็อตต์เอง
ทำงานในห้องด้วยกันใกล้ชิดสองต่อสองมันจะไม่เตลิดไปไกลหรือยังไงกันยิ่งเห็นณัฐณิชา แต่งตัวมาทำงานวันแรกชาร์ล็อตต์ก็อดตำหนิไม่ได้
ชุดทำงานขนาดพอดีตัวไม่ถึงกับรัดติ้วอวดหุ่นของ ณัฐณิชาได้เป็นอย่างดี กระโปรงที่สั้นเหนือเข่าที่ใส่มาอวดเรียวขาสวยโดยไม่ต้องพึ่งถุงน่อง
ความอิจฉาเริ่มครอบงำชาร์ล็อตต์ ทั้งคู่เข้าไปในห้องทำงานด้วยกันแล้ว แต่เธอยังยืนวิตกกังวลอยู่หน้าห้องไม่หาย
“โต๊ะทำงานของคุณอยู่ด้านโน้น ผมจัดไว้ให้แล้วไม่รู้จะถูกใจคุณหรือเปล่า” ณัฐณิชามองโต๊ะทำงานของตัวเองที่ถูกจัดไว้ให้เป็นอย่างดี
บนโต๊ะทำงานมีแจกันสีขาวกับดอกกุหลาบสีชมพูปักไว้อยู่ หญิงสาวหยิบดอกกุหลาบขึ้นมาดม เขาชักอยากจะเป็นดอกกุหลาบแล้วสิ เธอจะได้ดอมดมแบบนี้
กวินภพแอบมองณัฐณิชาเป็นระยะ ยิ่งเห็นเธอกำลังสำรวจโต๊ะทำงานก็ยิ่งอยากรู้ว่าถูกใจหญิงสาวมากน้อยแค่ไหน
“เป็นยังไงครับ ถูกใจคุณหรือเปล่า” ณัฐณิชา หันมายิ้มให้กวินภพ รอยยิ้มนั้นทำให้เขาหายใจสะดุด
“ถูกใจมากเลยค่ะ แล้ววันนี้งานของฉันมีอะไรบ้างคะ” ณัฐณิชานั่งบนเก้าอี้เธออยากทำงานแล้ว ด้วยความเคยชินเธอยกขาขึ้นมาไขว่ห้างเผยให้เห็นต้นขาขาววับ ๆ แวม ๆ กวินภพกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ
ความร้อนรุ่มเริ่มเกาะกินชายหนุ่มทีละนิด กระโปรงที่ร่นขึ้นไปทำให้เห็นเรียวขาสวยงาม เขาเดินไปข้าง ๆ หญิงสาวแล้วหยิบแฟ้มงานออกมากางให้ณัฐณิชาดู
“ก็แค่ตรวจสอบข้อมูลบัญชีตามนี้” เขาก้มหน้าลงมาเพื่อจะคุยกับณัฐณิชาสะดวกขึ้น กวินภพหายใจรดต้นคอหญิงสาว ใบหน้าณัฐณิชาขึ้นสีระเรื่อเมื่อสายตาทั้งคู่สบกัน
“แล้วมีอะไรที่ ณิชาต้องทำอีกมั้ยคะ”
“ไม่มีแล้วครับ วันแรกผมให้คุณทำแค่นี้พอ”
ด้วยความตื่นเต้น หญิงสาวจึงทำแฟ้มเอกสารหล่น เธอรีบก้มลงไปเก็บพร้อม ๆ กับกวินภพที่ก้มลงไปเหมือนกัน
“อุ้ย!.. ขอโทษค่ะ”
“อย่างใจลอยสิครับ”
“ณิชาขอโทษนะคะ เอกสารหล่นหมดเลย”
เสื้อเชิ้ตที่กระดุมบนถูกปลดไปตั้งแต่บนรถนั้นคว้านลึกเผยให้เห็นเนินอกอวบขาวผ่องรำไร กวินภพจับจ้องไปที่หน้าอกอวบ ๆ ภายใต้เสื้อตัวสวย
ณัฐณิชารีบเก็บเอกสารที่หล่นกระจายเต็มพื้น กวีนภพต้องสลัดความคิดที่จะช่วยเธอเก็บเอกสารทิ้งไป เขามองเธอก้มเก็บเอกสารอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งชาร์ล็อตต์เดินเข้ามาในห้องทำงานพร้อมกาแฟหนึ่งถ้วย
“กาแฟได้แล้วค่ะ” เหมือนเสียงรบกวนยามเขาทำสมาธิ ใช่...เขากำลังทำสมาธิกับการจับจ้องเนินอกขาวผ่อง ยิ่งอยู่ใกล้เธอเท่าไหร่กวีนภพก็ยิ่งเหมือนคนโรคจิตขึ้นทุกที
“ขอบคุณครับ”
“ทำอะไรกันอยู่เหรอคะ” ชาร์ล็อตต์แกล้งถามทั้งคู่ เพราะเห็นสายตาของกวินภพที่จ้องหน้าอกของณัฐณิชาแล้วอิจฉา
กวีนภพรีบลุกขึ้นแล้วเดินไปรับแก้วกาแฟจากชาร์ล็อตต์ก่อนจะไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเอง ชาร์ล็อตต์เดินออกจากห้องไปแล้ว เขาจึงพูดกับณัฐณิชาว่า
“กลางวันนี้คุณไปทานข้าวกับผมนะครับ” ณัฐณิชาพยักหน้า เธอรู้สึกอายกับสายตาของเขานัก สายตาคมกริบนั้นแทบจะฉีกเสื้อผ้าเธอออกเป็นชิ้น ๆ ถ้าทำได้
หญิงสาวก้มหน้าก้มตาทำงานด้วยความขยันขันแข็ง ต่างจากกวินภพที่คอยลอบมองเธออยู่เป็นประจำ และบ่อยครั้งที่เขาได้เห็นอะไรวับ ๆ แวม ๆ ยามที่ณัฐณิชาเผลอ
กวินภพดูเป็นคนเลวมากที่ใช้สายตาในทางที่ผิด แต่ใครกันจะอดใจไหว ยิ่งอยู่ใกล้ก็ยิ่งอยากกอด เธอกำลังรู้ตัวหรือเปล่าว่าได้เล่นตลกกับหัวใจของเขาเสียแล้ว
เมื่อถึงเวลาพักกลางวันกวินภพก็ชวนณัฐณิชา ออกมาทานอาหารที่ร้านอาหารไทยใกล้ ๆ กับโรงแรม หญิงสาวเดินออกมาพร้อมกับกวินภพ แน่นอนเธอถูกมองด้วยสายตาของพนักงานโรงแรมที่มองมาด้วยความอิจฉา
“คุณอยากทานอะไรสั่งได้ตามสบายเลยนะครับ” กวินภพยื่นเมนูอาหารให้ณัฐณิชา
“คุณชอบทานอาหารไทยเหรอคะ” หญิงสาวถามพลางเปิดเมนูอาหารไปด้วย กวินภพยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของเธอยามที่นั่งดูเมนูอาหาร
“ครับ ผมชอบ...อาหารไทยอร่อย และผู้หญิงไทยก็สวย” กวินภพเผลอหลุดปากออกไป ณัฐณิชาชะงักกึก เธอไม่กล้าเงยหน้ามองชายหนุ่ม ถ้าเธอสบตากับเขาตอนนี้จะต้องอายจนหน้าแดงไปมากกว่านี้แน่ ๆ
“เหรอคะ...สเปคคุณประมาณไหนคะ” ณัฐณิชา เอ่ยย้อนกลับ กวินภพหัวเราะพรืด นี่เธอช่างไม่รู้อะไรเลยหรือไงว่าเขากำลังจีบเธออยู่
ณัฐณิชายังคงก้มหน้ามองเมนูอยู่เหมือนเดิม ต่างจากกวินภพที่ได้แต่จับจ้องใบหน้าของณัฐณิชา
ณัฐณิชา สั่งอาหารสองสามอย่าง กวินภพไม่สั่งอะไรเลยเพราะอยากจะทานอาหารที่ณัฐณิชาสั่ง เธอหยิบน้ำส้มขึ้นมาจิบแก้เขินเพราะเขามองเธอไม่หยุด
“ผมชอบทานอาหารไทยมาก อ้อ...อันดาก็ชอบทานด้วยเหมือนกัน แต่อันดาจะชอบซุปมักกะโรนีด้วยนะ แต่ผมไม่ค่อยมีเวลาว่างจะพาลูกไปทานเลย” กวินภพบ่นเปรย ๆ
เขาหวังเป็นอย่างยิ่งว่าหญิงสาวตรงหน้าจะทำอาหารเป็น เขาชอบผู้หญิงที่ทำอาหารเก่ง ซึ่งตอนที่เขาอยู่กับมินตรา เธอทำอาหารไม่เป็นเลย
“จริงเหรอคะ เอาไว้ถ้าวันไหนฉันว่างแล้วฉันจะทำให้ทานนะคะ ไม่คิดเลยว่าคุณจะชอบทานอาหารไทย” เหมือนกับเข้าทางณัฐณิชา ที่ไม่คิดว่าอะไร ๆ มันจะง่ายดายอย่างนี้ หรือว่าที่จริงแล้วเขาก็แอบมีใจให้เธอด้วยเช่นกัน
“ผมเกรงใจคุณน่ะ มันจะรบกวนคุณหรือเปล่า”
“ไม่หรอกค่ะ เอาไว้วันไหนว่างเราไปซื้อของมาทำอาหารให้อันดาทานกันดีไหมคะ นอกจากกับข้าวแล้วฉันยังทำขนมไทยเป็นหลายอย่าง ฉันคิดว่าอันดาน่าจะชอบ”
“แต่ผมคิดว่าอันดาชอบทุกอย่างที่คุณทำ ไม่ว่าอาหารไทยหรืออาหารต่างประเทศ คุณรู้ไหมว่าอันดาชอบคุณมากเลยนะครับ” ณัฐณิชาหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ อันดาชอบเธอแล้ว ‘แล้วพ่อของเธอล่ะ ชอบด้วยมั้ย’
“จริงหรือคะ ฉันดีใจมากที่อันดาไม่รังเกียจฉัน” กวินภพยิ้มให้หญิงสาวตรงหน้าด้วยความอ่อนโยน เขารู้ดีว่ามีอายุมากกว่าเธอหลายปี แต่นั่นคงไม่ใช่ปัญหาที่เขาจะจีบเธอ
เมื่ออาหารมาเสิร์ฟ กวินภพก็ตักกับข้าวใส่จานให้หญิงสาวหลายอย่างจนเธอต้องเบรกเอาไว้ก่อนเพราะกลัวทานไม่หมด กวินภพเป็นผู้ชายที่เทคแคร์ดีมาก
เธออยากรู้เหตุผลที่เขาเลิกกับภรรยาเก่าเหลือเกิน ทั้ง ๆ ที่กวินภพก็ออกจะเป็นผู้ชายที่ดี ไม่มีอะไรขาดตกบกพร่องเลยสักอย่าง ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงต้องทิ้งผู้ชายเพอร์เฟคแบบนี้ไปด้วยนะ
“อร่อยไหมครับ” กวินภพถามณัฐณิชา ที่นั่งทานเงียบ ๆ
“ก็อร่อยดีค่ะ แต่ฉันทำอร่อยกว่า” ณัฐณิชา พูดเล่นซึ่งมันก็ทำให้กวินภพหัวเราะได้
“พูดอย่างนี้ผมชักอย่างทานอาหารฝีมือคุณแล้วสิ”
“เอาไว้มีโอกาสแล้วคุณจะได้ชิมค่ะ” ทั้งคู่ทานอาหารกันด้วยรอยยิ้ม มันนานแค่ไหนแล้วนะที่กวินภพไม่ได้หัวเราะและมีความสุขกับผู้หญิงอื่นนอกจากมินตรา
“ผมขอบคุณล่วงหน้าละกันนะครับ”
“ยินดีค่ะ”
“ผมขอเรียกชื่อเล่นคุณได้มั้ยครับ คุณณิชา”
“ได้ตามสบายเลยค่ะ”
เขาโชคดีเหลือเกินที่ได้มาเจอกับเธอ แต่ผู้หญิงรู้หน้าไม่รู้ใจ คงจะต้องใช้เวลาศึกษากันอีกหน่อยเพราะเขาอยากจะรู้ว่าที่จริงแล้วหญิงสาวแสนสวยตรงหน้าจะมีนิสัยอย่างไร ถ้าเธอดีพอที่จะมาเป็นแม่ของลูกสาวเขาได้วันนั้นเขาจะบอกเธอด้วยตัวเองว่าเขานั้นหลงใหลในตัวเธอเหลือเกิน
จะเป็นไปได้มั้ย ที่เขาจีบเธอเสียตั้งแต่ตอนนี้ หรือว่าจะค่อยเป็นค่อยไป กวีนภพนอนไม่หลับเพราะมัวแต่คิดถึงใบหน้าสวยของใครบางคนอยู่
เหลือบไปดูนาฬิกาบนผนังห้องก็เกือบเที่ยงคืนแล้ว ถ้าโทรไปหาเธอตอนนี้จะเป็นไรไหม แล้วเขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แต่ก็ต้องวางมันลงเพราะคิดว่าคงจะไม่เหมาะ พยายามข่มตาหลับต่อไป
- ผู้เขียน
