ความเศร้าของคาร่า #1
1708 คำ
“พรุ่งนี้พวกเขาจะมีพิธีรับน้องใหม่ หลักการจะแนะนำเกี่ยวกับมหาวิทยาลัย แล้วเราก็ต้องไปรับตารางเวลาเรียนจากผู้ดูแลระบบด้วย”
โมนิก้าบอกกับคาร่า ซึ่งคาร่าไม่เคยมีโอกาสได้สัมผัสชีวิตแบบนักเรียนหรือนักศึกษาเลย ในช่วงอายุ 19 ปีที่ผ่านมา เพราะเธอต้องเรียนที่บ้าน ผ่านระบบออนไลน์มาโดยตลอด เธอจึงตื่นเต้นกับประสบการณ์ใหม่ที่จะได้รับ
เพื่อนใหม่กับสถานที่ใหม่ แค่คิดก็ทำให้เธอตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ แต่ก็ยังจดจำความทรงจำเกี่ยวกับเรเชลและเพื่อนของเรเชลได้ พวกเขาใจร้ายกับเธอ แถมยังเอาแต่ใจ ขี้เหวี่ยง ขี้วีน และชอบโวยวายอีกด้วย
เธอเลยเริ่มรู้สึกวิตกกังวลขึ้นมาอีกครั้ง ถ้าเธอต้องเจอกับเพื่อนใหม่ที่มีนิสัยแบบนั้น
และถ้าเธอต้องอดทนกับพฤติกรรมแย่ๆ ที่ว่าทุกวัน เธอก็ยอมจะเรียนโฮมสคูลที่บ้านดีกว่า
“เฮ้! … เธอกำลังคิดอะไรอยู่เหรอ ทำไมถึงเงียบจัง” โมนิก้าเอ่ยถามคาร่าซึ่งดูหงอยเหงาเซื่องซึมผิดปกติ คาร่าจึงส่ายหัวไปมา แล้วกลับมาเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง
“ไม่มีอะไร ฉันแค่มีความรู้สึกผสมปนเปเกี่ยวกับวันพรุ่งนี้” เธอสารภาพตามความจริง
โมนิก้ารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับคาร่ารู้ว่าแด๊ดของคาร่า และครอบครัวของเธอเป็นอย่างไร และพวกเขาปฏิบัติต่อคาร่าแบบไหน ดังนั้นโมนิก้าจึงเข้าใจความรู้สึกของคาร่าเป็นอย่างดี ในสิ่งที่เธอกำลังกังวลใจ
“ทุกอย่างจะเรียบร้อย เธอมีเจ้านายคอยปกป้องแล้ว จะไม่มีใครกล้าแตะต้องเธอ หรือปฏิบัติต่อเธอในทางที่ไม่ดีแน่นอน” โมนิก้ายืนยันกับเธออีกครั้ง
เมื่อได้ยินชื่อของคริสเตียน คาร่าก็รู้สึกปลอดภัยขึ้นมาก เธอจำความรู้สึกที่เธอได้รับ เมื่อเธอถูกห้อมล้อมไปด้วยผู้ชายแปลกหน้าพวกนั้นได้ เธอรู้สึกปลอดภัยทันทีที่เขาเรียกเธอว่า ‘กระต่ายน้อย’ แม้ว่าเธอจะกลัวเขา แต่เธอก็เชื่อว่าเขาจะปกป้องเธอเสมอ
“ใช่” คาร่าเห็นด้วยกับโมนิก้า
ทันใดนั้นโมนิก้าก็จำการนัดหมายของพวกเธอที่ร้านสปาได้
“วันนี้พวกเรามีนัดที่ร้านสปา และสถานเสริมความงามนะ”
โมนิก้าเตือนคาร่าขึ้นมาอย่างตื่นเต้น และคาร่าก็ดูตกใจมาก
“โมนิก้า พวกเราพึ่งไปนวดตัวกับขัดผิวมาเมื่อเดือนที่แล้ว ตอนที่พวกเรามาถึงเมืองไทยนี่” คาร่าเตือนสติโมนิก้า
“นั่นมันเดือนที่แล้ว พวกเราต้องสวยขึ้นสำหรับวันแรกของเราในมหาวิทยาลัย... เป็นผู้หญิงต้องรักสวยรักงามสิ ต้องดูแลตัวเองตลอดเวลา ถึงเธอจะสวยมากแล้วก็ตามที”
โมนิก้าพูดทำให้คาร่าต้องหัวเราะออกมา กับท่าทางตลกๆ ของเธอที่ดูโอเวอร์มาก
หลังจากนั้นคาร่าจึงถูกโมนิก้าลากไปขึ้นรถ เพื่อไปยังร้านสปาตามนัดหมาย ซึ่งโมนิก้ายืนกรานว่าต้องไป เพราะเธอไม่อยากพลาดการนวดและการขัดตัวที่จะช่วยให้ผิวผ่อนคลายและดูอ่อนเยาว์มากยิ่งขึ้น
คาร่าไม่รู้สึกเต็มใจนักที่จะทำหลายๆ ขั้นตอน แต่เธอก็ขัดใจโมนิก้าไม่ได้ เธอจึงถูกพนักงานลากไปเปลี่ยนชุด
โดยโมนิก้าได้สั่งให้พนักงานในร้าน แวกซ์ขนให้คาร่าแบบทั่วร่างกาย ทำให้ผิวของคาร่ารู้สึกนุ่มและบอบบางมากยิ่งขึ้น
ต่อมาก็ทำสปามือและเท้า รวมถึงตกแต่งเล็บ และทาสีเป็นสีชมพูอ่อนใสซึ่งมองไม่ค่อยออก
ส่วนผมของคาร่าก็ถูกตัดแต่งให้เข้ากับใบหน้าสวย พร้อมบำรุงทรีตเมนต์อย่างดี ทำให้ผมของเธอนุ่มสลวยมากกว่าเดิม
ใบหน้าเธอก็ถูกทำความสะอาด และบำรุงหลายขั้นตอน
หลังจากจบขั้นตอนสุดท้าย เธอถึงกับถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อเปลี่ยนชุดกลับมาเป็นชุดเดิม เธอจึงมองดูตัวเองในกระจก แล้วเธอก็ต้องยอมรับว่าเธอดูดีขึ้นมาก
คาร่ารู้สึกง่วง หิว และหงุดหงิดเล็กน้อย เพราะเธอใช้เวลาหลายชั่วโมงในสถานที่แห่งนี้
หลังจากนั้นดาวิเด้และกาสปาโรก็พาคาร่ากับโมนิก้าเดินทางกลับบ้าน แต่เมื่อกำลังจะถึงประตูหน้าคฤหาสน์ คาร่าก็เห็นลูกสุนัขตัวน้อยน่ารัก ซึ่งน่าจะอายุได้ไม่กี่วัน มันดูสกปรกมอมแมมและน่าสงสาร คาร่าจึงรู้สึกสงสารลูกสุนัขตัวนั้นทันที
“ดาวิเด้หยุดรถก่อนค่ะ” คาร่าพูดอย่างเร่งรีบออกมา ดาวิเด้เลยต้องเหยียบเบรกทันที
“เกิดอะไรขึ้น?” โมนิก้าถามขึ้นมาด้วยความสงสัย แต่คาร่าก็ก้าวลงจากรถ และรีบเดินไปหาลูกสุนัขตัวเล็กๆ โดยไม่ได้เอ่ยตอบใด ๆ
“เจ้านายไม่ปลื้มสัตว์ทุกชนิด” กาสปาโรพูดออกมาอย่างเป็นกังวล เขานั่งเบาะหน้าคู่กับดาวิเด้พลางมองไปที่คาร่า ที่กำลังอุ้มลูกสุนัขตัวเล็กๆ อยู่
“แต่นั่นคือคาร่า เจ้านายจะไม่ปฏิเสธในสิ่งที่เธอชอบ” โมนิก้าเตือนพวกเขาขึ้นมาอย่างไม่สะทกสะท้าน
“ใช่” ดาวิเด้ก็เห็นด้วยเช่นกัน
“งั้นก็ทำความคุ้นเคยกับสมาชิกคนใหม่ของครอบครัวเราสิ”
โมนิก้าพูดก่อนที่คาร่าจะเปิดประตูรถ พร้อมกับอุ้มลูกสุนัขขึ้นมา ด้วยสีหน้าที่มีความสุข
...
คริสเตียนเดินทางมาที่คฤหาสน์ฮิลล์เพื่อเปลี่ยนชุดไปงานเลี้ยงในคืนนี้ ซึ่งเป็นงานเลี้ยงที่สำคัญที่เขาต้องไปอย่างปฏิเสธไม่ได้ ทว่าเขากลับไม่พบคาร่าอยู่ในบ้านเลย ทั้งที่ปกติจะเห็นเธอคุยกับมาร์คอยู่ในครัว หรือไม่ก็คุยกับบอดี้การ์ดและน้องสาวของฟรังโก้
“คาร่าอยู่ที่ไหน” เขาถามมาร์ค
“เธอไปร้านสปาและร้านเสริมความงามกับน้องสาวของผมครับ” ฟรังโก้ที่เดินตามหลังคริสเตียนเข้ามาเป็นคนตอบแทน คริสเตียนจึงมองไปที่ฟรังโก้อย่างไม่พอใจ
“นายรู้เรื่องนี้ได้ยังไง” คริสเตียนถามฟรังโก้ด้วยใบหน้านิ่งเฉยแต่น้ำเสียงเปลี่ยนไปเล็กน้อย แน่แท้แล้วว่าตอนนี้คริสเตียนกำลังโกรธ
“ดาวิเด้ส่งข้อความมาหาผมเมื่อตอนบ่าย” ฟรังโก้ตอบกลับด้วยน้ำเสียงสั่นไหว
“นายควรจะรายงานฉันทันที ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับคาร่า ไม่ว่าเรื่องธรรมดาแค่ไหนก็ตาม... ฉันชัดเจนไหม?” คริสเตียนมองฟรังโก้อย่างหงุดหงิด ก่อนจะเดินไปที่ห้องของตัวเองเพื่อเปลี่ยนชุด
คาร่าและคนอื่นๆ มาถึงคฤหาสน์หลังจากนั้น 5-10 นาที
เมื่อคาร่าเข้ามาข้างใน พร้อมกับลูกสุนัขที่สกปรกมอมแมม ฟรังโก้ก็ดูตกใจจนเหงื่อไหลซึมออกมา
เพราะเจ้านายของเขายิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ ถ้ามาได้ยินเสียงสุนัขอีก บ้านอาจจะกลายเป็นทะเลเพลิงตอนนี้ฟรังโก้คิดหาทางหนีทีไล่ เพราะไม่รู้จะบอกคาร่าอย่างไรดี
‘นี่มันคือหายนะ วันโลกแตกชัด ๆ’ ฟรังโก้คิด พลางมองหน้าน้องสาวพร้อมเครื่องหมายคำถาม
“ไม่ใช่ความคิดของฉันนะ” โมนิก้าพูดกับพี่ชายของเธอ ฟรังโก้จึงถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก
ทันใดนั้นลูกสุนัขก็เห่าออกมาจนทำให้คาร่าตกใจ
“มันคงจะหิว” เธอพูดออกมาเสียงดังแล้วเดินไปที่ห้องครัวเพื่อหานมให้ลูกสุนัขดื่ม
และจังหวะนั้นคริสเตียนก็เดินลงมา เพราะขณะที่เขากำลังติดกระดุมเสื้ออยู่ เขาได้ยินเสียงสุนัขเห่าขึ้นมา เขาจึงโมโหมาก เมื่อพบว่ามีลูกสุนัขสกปรกๆ ตัวหนึ่งกำลังดื่มนมอยู่ในห้องครัวของเขา
“เกิดอะไรขึ้นที่นี่!?” เขาถามด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว คาร่าจึงลุกขึ้นยืนด้วยความกังวล พร้อมกับลูกสุนัขก็มีท่าทางที่หวาดกลัวเช่นกัน
ไม่มีใครตอบ เพราะทุกคนต่างก็กลัวคริสเตียน และพวกเขาก็มองไปที่คาร่าอย่างคาดหวัง
“กระต่ายน้อย” เขาเรียกคาร่า เมื่อเห็นทุกคนต่างก็จ้องมองมาที่เธอเป็นตาเดียวกัน แต่คาร่าเองก็กลัว เพราะเธอไม่คิดว่าเขาจะโกรธจัด ทำให้เธอเนื้อตัวสั่นเทา พร้อมกอดรัดลูกสุนัขไว้ในอ้อมกอดของเธอแน่น
“ฉันเห็นลูกสุนัขตัวนี้อยู่บนถนน มันตัวเล็กและน่าสงสาร แถมมันยังดูหวาดกลัว... มันอยู่ตัวเดียว ฉันเลยอุ้มมันมาที่บ้านค่ะ”
เธออธิบายให้คริสเตียนฟัง ซึ่งคริสเตียนเกลียดสัตว์เลี้ยง และเสียงเห่าหอนที่ไม่จำเป็นของพวกมันมาก เขาจึงมองไปที่ดาวิเด้ด้วยสายตาที่เย็นชา
“โยนมันออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้!” คริสเตียนสั่ง
ดวงตาของคาร่าเริ่มมีน้ำตาเอ่อคลอออกมา แต่เธอต้องซ่อนมันไว้ ด้วยการก้มลงทำให้ผมของเธอปิดหน้าปิดตา เธอจำยอมต้องยื่นลูกสุนัขให้กับดาวิเด้ซึ่งยืนอยู่ข้างๆ เธอ
เธออยากจะมีสัตว์เลี้ยงเป็นของตัวเอง ตั้งแต่เกิดมาเธอเฝ้าฝันมาตลอด แต่เธอไม่เคยมีโอกาสที่จะได้เลี้ยงพวกมัน เพราะตัวเธอเองก็แทบจะเอาชีวิตตัวเองไม่รอด แล้วเธอจะเลี้ยงสัตว์เลี้ยงได้อย่างไร?
และวันนี้พอเห็นลูกสุนัขตัวนี้ เธอก็คิดถึงอดีตที่น่าสงสารของตัวเองขึ้นมา เธอคิดถึงตัวเองเมื่อตอนเป็นเด็กที่หลงทาง ว้าเหว่ และขาดความอบอุ่น ไม่มีใครต้องการ
คริสเตียนมองมาที่คาร่าซึ่งยืนอยู่ตรงนั้น โดยซ่อนใบหน้าของเธอให้ห่างจากเขา
‘ทำไมเธอถึงดูเสียใจกับลูกสุนัขที่เธอพึ่งอุ้มมันมามากมายขนาดนี้’ เขาคิดอย่างแปลกใจกับท่าทางที่เศร้าซึมของคาร่า
ก่อนที่คาร่าจะรีบเดินออกไปนั่งที่สวนหลังบ้านอย่างเศร้าใจ
ชีวิตเธอไม่เคยได้อะไรในสิ่งที่อยากได้มาก่อน... โชคชะตาช่างโหดร้ายกับเธอเหลือเกิน
……
- ผู้เขียน
