อ้อนรักมาเฟีย (My little Rabbit Wife)ซีรีส์ตระกูล ฮิลล์ ลำดับที่ 1

การพบกันครั้งแรกที่ไม่ประทับใจ (Not impressed for the first meet) #1

คาร่าถูกพันธนาการไว้กับเก้าอี้กลางห้อง ปากของเธอโดนมัดไว้และศีรษะก็ถูกครอบด้วยผ้า เธอจึงไม่สามารถรับรู้ได้ว่าเธออยู่ที่ไหน เธอรู้สึกกลัวมากจนรู้สึกได้ถึงเม็ดเหงื่อที่แทรกซึมออกมาทางด้านหลัง ทำให้เธอคิดไปสารพัด ว่าใครเป็นคนจับตัวเธอมา และจับมาทำไม ถ้าจะฆ่าเธอยังต้องรอเวลาอะไรอีก เพราะแค่นี้เธอก็กลัวมากแล้ว

‘เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?’

จำได้ว่าครั้งสุดท้าย เธอเสิร์ฟเครื่องดื่มในงานปาร์ตี้วันเกิดของเรเชล ที่เป็นพี่สาวต่างมัมของเธอ เสร็จสรรพก็จะเดินกลับห้องที่เป็นชั้นใต้ดินของห้องครัว ซึ่งไม่ค่อยจะปลอดภัยนัก เพราะที่ล็อกประตู ถ้าถูกแรงของผู้ชายถีบ ก็สามารถเปิดประตูเข้ามาได้อย่างง่ายดายแล้ว แต่เธอก็ใช้อาศัยอยู่มาหลายปีเพราะไม่มีทางเลือกอื่น เธอกำลังเดินกลับห้องเพื่อไปพักผ่อน

‘แล้วที่นี่ที่ไหน?’

เธอไม่ชอบงานปาร์ตี้ และเกลียดที่มีคนเยอะเสียงดัง เพื่อนชายของเรเชลบางคนนิสัยไม่ดีชอบลวนลามเธอ ถึงเธอจะทำตัวขี้เหร่แค่ไหน พวกนั้นก็ไม่สนใจ เธอได้แต่หาทางเอาตัวรอด ให้ผ่านพ้นงานของคืนนี้ไป แต่ตอนนี้เธอถูกจับมัดแขนมัดขาแถมปิดตาปิดปากอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้

เธอได้ยินเสียงคนคุยกันด้านนอกห้อง เสียงผู้ชายหรือว่าจะเป็นเพื่อนของเรเชลที่จับเธอมาเพื่อข่มขืน!?

“เธอตื่นแล้วเหรอ” เสียงของผู้ชายถามขึ้นมา หลังจากเห็นเธอขยับตัวไปมา ทำให้เธอต้องขยับหนีด้วยความตกใจกลัว เธอพยายามส่งเสียงออกไป แต่เพราะมีผ้าปิดปากอยู่จึงไม่สามารถพูดออกไปได้

“ฮ่าๆ ๆ” เสียงผู้ชายหลายคนที่อยู่รอบตัวเธอกำลังหัวเราะเยาะท่าทางของเธอ

“เธอขี้กลัว นายแน่ใจหรือว่าเธอคือลูกสาวของอาร์มานโด” หนึ่งในนั้นถามขึ้นมา

“ใช่!” เสียงผู้ชายอีกคนพูดอย่างมั่นใจ เพราะเขาเป็นคนจับตัวเธอมาเอง

“เอาผ้าปิดหัวของเธอออกสิ เพราะฉันได้ยินมาว่าเธอสวยมาก” หนึ่งในนั้นแสดงความคิดเห็น ทันใดนั้นผ้าคลุมสีดำที่คลุมศีรษะเธอก็ถูกดึงออก

คาร่ากะพริบตาสองสามครั้งเพื่อปรับรับกับแสงจ้าที่ส่องมาโดนศีรษะของเธอ เธอมองไปรอบๆ ห้องเล็กน้อย เพื่อยืนยันว่าเธออยู่ในโกดังที่ไหนสักแห่ง แต่เธอไม่รู้จัก และไม่เคยเห็นหน้าผู้ชายที่ยืนรุมล้อมเธออยู่ตอนนี้ เธอเห็นสีหน้าพวกเขาดูตกใจมาก และค่อนข้างผิดหวังหลังจากที่เห็นหน้าของเธอ

“น่าขยะแขยงที่สุด” ชายคนหนึ่งมองหน้าเธอก่อนจะส่งสายตารังเกียจออกมาอย่างเปิดเผย

หญิงสาวตรงหน้าให้ดูยังไงก็หาความสวยไม่เจอ ใส่แว่นตาอันโต แถมยังมีไฝเม็ดใหญ่ที่ใต้ตากับที่หน้าผากอีกด้วย สีผิวของเธอก็กระดำกระด่างไม่สม่ำเสมอ บางช่วงก็ขาวบางช่วงก็ดำ เป็นผู้หญิงที่ขี้เหร่ที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา เสื้อผ้าก็สกปรกมอมแมม ผมเผ้าก็ยุ่งฟู

คาร่ารู้สึกโล่งใจเล็กน้อย ที่ใบหน้าของเธอน่ารังเกียจสำหรับคนพวกนี้ เพราะมันจะช่วยให้เธอปลอดภัย เธอมองไปยังผู้ชายที่เพิ่งแสดงความคิดเห็น เธอมั่นใจว่าไม่เคยเห็นหน้าพวกเขาในบ้านพักของเธอมาก่อน แต่ก็ไม่แน่ใจว่าพวกเขาเคยไปที่นั่นไหม เพราะปกติเธอมักจะเก็บตัวอยู่แต่ในห้องนอน เพราะแด๊ดของเธอไม่ยอมให้เธอเดินเพ่นพ่านอยู่ในบริเวณบ้านหลังใหญ่

ส่วนใหญ่เธอจะอยู่ในครัวช่วยป้าแม่บ้านทำอาหาร และทำความสะอาดบ้านตามที่จะทำได้

เธอคิดว่าพวกเขาน่าจะจับเธอมาผิดตัว เพราะดูจากท่าทางพวกเขาน่าจะอยากจับตัวเรเชลพี่สาวแสนสวยของเธอมามากกว่า แต่เธอกลับถูกลักพาตัวเธอมาแทน

“เธอเป็นใคร” ผู้ชายคนที่ถอดผ้าคลุมออกจากหัวเธอเอ่ยถามขึ้น หลังจากที่ได้มองหน้าเธออย่างชัดเจน เขาดึงผ้าที่มัดปากเธอออก ก่อนกระโดดหนีออกไปด้วยความรังเกียจ

“ฉันคือคาร่า ฉันเป็นสาวใช้ในบ้านแอนเดอร์สัน” เธอกระซิบออกไปเสียงเบาด้วยความกลัว

คนที่ถอดผ้าคลุมศีรษะจึงมองไปทางผู้ชายอีกคน ซึ่งยืนอยู่ห่างออกไปอย่างกำลังใช้ความคิด

ขณะที่กลุ่มชายฉกรรจ์ท่าทางน่ากลัวพวกนี้ รายล้อมเธอเอาไว้ แต่เขาคนนั้นกลับยืนอยู่คนเดียวและดูตื่นตัวกว่าใคร

“เธอเป็นลูกสาวของมิสเตอร์แอนเดอร์สันหรือเปล่า” ดาวิเด้หันไปถามฟรังโก้ที่ยืนห่างออกไปด้วยความสับสน เพราะเขาได้รับคำสั่งให้ไปจับตัวเธอมา ถ้าเขาทำงานพลาดเขาต้องโดนลงโทษจากเจ้านายแน่

“เธอนั่นแหละ” ฟรังโก้ตอบออกมาด้วยความมั่นใจ

“แต่เธออ้างว่าตัวเองเป็นสาวใช้” ดาวิเด้พูดออกมาอย่างสับสน เพราะกลัวเหลือเกินว่าตัวเองจะจับมาผิดตัว เพราะเจ้านายจะจับผู้หญิงที่ขี้เหร่แบบนี้มาทำไม เขาคิดยังไงก็คิดไม่ออก

‘หรือว่ารสนิยมของเจ้านายของพวกเขาจะเปลี่ยนไปแล้ว?’

“รอเจ้านาย เพราะเจ้านายต้องการให้ฉันลักพาตัวผู้หญิงคนนี้มา” ฟรังโก้พูดด้วยใบหน้าที่ว่างเปล่า เขายืนเล่นมีดพกเล่มเล็กๆ ที่เขามักจะพกติดตัวไปด้วยเสมอ

ฟรังโก้รู้หลายสิ่งหลายอย่างที่พวกเขาไม่รู้ มากกว่าดาวิเด้และกาสปาโร เจ้านายของเขากำลังค้นหาน้องสาวของแดน เวโรน่า ซึ่งเป็นบอดี้การ์ดเพื่อนสนิทของเขาเอง

หญิงสาวที่นั่งอยู่บนเก้าอี้กลางห้องคนนี้ เรียกให้ถูก เธอคือลูกสาวนอกสมรสของอาร์มานโด แอนเดอร์สัน เขามีลูกสาวอีกคนชื่อเรเชล ซึ่งเป็นพี่สาวของคาร่า

เรเชลแก่กว่าคาร่าสองปีและสวยมาก เธอสูง ผอม หุ่นนางแบบ และเป็นผู้หญิงที่เรียกได้ว่าเป็นสาวสวยที่สุดในตระกูลก็ว่าได้

ฟรังโก้ละสายตาจากหญิงสาวหน้าตาน่าเกลียดที่เขาลักพาตัวมาอย่างไม่สนใจ เขารู้จักแดนและเคยเห็นหน้ามัมของแดนด้วย ทั้งคู่เป็นคนดีมีความยุติธรรม และถือได้ว่าเป็นคนหน้าตาดูดี

มัมของแดนเป็นผู้หญิงต่างชาติชาวเอเชีย ที่เรียกได้ว่าสวยมาก ไม่งั้นอาร์มานโดคงไม่ลักพาตัวเธอไปจากคู่หมั้นของเธอ ซึ่งก็คือแด๊ดของแดนนั่นเอง