คุณหมออ้อนรัก

คนไข้อยากอยู่ต่อ 2

ฝ่ายชายถ้ามีใครคงไม่ต้องรุกหนัก นี่เขาเพิ่งสูญเสียแฟนไม่กี่วัน จึงไม่ยอมจำนนต่อการรุกหนัก เบี่ยงตัวหนีการกระทำของหมอสาว ไร้ยางอาย เธอยังดื้อตื้อต้องการจูบ เขาจึงต้องปกป้องตัวเองสุดความสามารถ เสียมารยาทใช้ฝ่ามือผลักหมอสาวกระเด็น

“โทษทีครับผมไม่ชอบกินของร้อน ขอตัวก่อน” เขาผลักหมอสาวเธอมีเกียรติ ทำตัวต่ำยิ่งกว่าผู้หญิงไร้การศึกษา รู้สึกรับไม่ได้ที่เห็นเธอไม่เห็นคุณค่าของตัวเอง

“เดี๋ยวหมอ หมอ...หมอจะไปแบบนี้ไม่ได้ หมออย่าทำบ้าๆ” หมอพีชยาเรียกชายหนุ่ม ไม่กล้าโวยเสียงเสียงดัง เขาไม่ควรทำกับผู้หญิงสวยๆ ฐานะดีอย่างเธอ ไม่ควรทำเลยแม้แต่การปฏิเสธด้วยซ้ำ

“พีชไม่มีวันยอมแพ้แน่หมอไทม์” หมออาจจะอาย ไว้มีโอกาสค่อยเปลี่ยนสถานที่ดีกว่านี้ เธอยังคิดเข้าข้างตัวเอง

จันทมณีไม่อยากออกจากโรงพยาบาล ปกติดคนนอนโรงพยาบาล อยากกลับไปอยู่บ้านทุกวินาที ผิดกับเธอในเวลานี้

“คุณหนูขึ้นรถเถอะค่ะ” นุชเร่งเจ้านาย “รอใครไหมคะ” ชะเง้อตามคุณหนูมีความอาลัยโรงพยาบาล

“ไม่นะ ไม่รอใคร” จันทมณีปฏิเสธ อย่างน้อยก่อนกลับบ้านเจอหมอภาสกรก็ยังดี เขาหายไปไหนของเขานะ ทำไมไม่มาส่งเธอ หญิงสาวคาดหวัง “เขาอาจจะติดงาน” ปลอบใจตัวเอง

“คุยกับนุชไหมคะ” นุชคนซื่อเข้าใจว่าเจ้านายคุยกับตน เผื่อสั่งบางอย่างจะได้ทันเหตุการณ์

“ฉันไม่ได้คุยกับเธอ” จันทมณีทำเสียงดุใส่สาวใช้

“ค่ะคุณหนู” นุชทำหน้าสลด หิ้วของขึ้นรถมาจอดรออยู่หน้าอาคาร

“ไม่ต้องทำหน้าสำนึกผิดหรอก ฉันไม่ได้ดุแก” นุชอุตส่าห์อยู่เฝ้าทุกคืน อดนอนพยุงเข้าห้องน้ำ คอยหาของกินให้ ดูแลเป็นอย่างดี ต้องขอบคุณถึงจะถูก

นุชก้มหน้าเศร้าสลด หันมองคนขับรถ ลุงบุญยิ้มให้เป็นเชิงปลอบใจ

พอไปถึงบ้านก็มีขบวนต้อนรับอยู่หน้าบ้าน

“ขอต้อนรับกลับบ้านครับน้องเมนี” ภาคินยื่นช่อดอกไม้ไปตรงหน้าจันทมณี ยิ้มกลบความผิด แสร้งทำเหมือนไม่มีเรื่องกันมาก่อน เกือบหนึ่งเดือนที่หญิงสาวเข้าไปรักหาตัวอยู่โรงพยาบาล ไม่เคยเห็นหัวภาคินเลยสักครั้ง

“นุชฉันเดินเองได้” สาวใช้ช่วยพยุงคุณหนูด้วยความเป็นห่วง

“คุณหนูโกรธนุชเหรอคะ” นุชเข้าใจว่าคุณหนูไม่พอใจตัวเอง นุชเป็นสาวใช้ที่คิดมาก คิดไปเองเป็นตุเป็นตะตลอด

“ไม่นี่ ฉันแค่อยากให้คนอื่นเห็นว่าฉันยังไม่ได้ อย่างที่พวกเขาอยากให้ฉันตาย” จันทมณีต้องแข็งแรงให้คนไม่หวังดีผิดหวัง ที่เห็นเธอยังเดินได้ มีชีวิตรอด

คนหน้ามึนอย่างภาคินไม่รู้สำนึก ยังคงยื่นช่อดอกไม้ไปตรงหน้าจันทมณี เขาเชื่อว่าต้องง้อให้ทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิม นิหน่าไม่มีค่าเท่าจันทมณี แค่สนุกครั้งคราวตัวจริงอยู่ตรงนี้

ตัดรำคาญจันทมณีรับช่อดอกไม้มาถือไว้ “ขอบคุณมากค่ะพี่คิน” ขอบคุณไปอย่างนั้นให้จบๆ

“นุช” จันทมณีเรียกสาวใช้ คบกันตั้งนานยังไม่รู้เลยว่าเธอชอบดอกไม้แบบไหน เธอไม่เคยชอบดอกทิวลิป

“คะ” สาวใช้ขานรับ

“เอาดอกไม้ไปทิ้งขยะ ฉันไม่ชอบ”

“ค่ะคุณหนู”

“เดี๋ยวเมนี งอนพี่หรือครับ ขอโทษที่พี่ไม่ค่อยได้ไปเยี่ยม พอดีพี่งานยุ่ง อย่างอนสิครับ” หาคำมาแก้ตัว เขามัวแต่เริงรื่นกับนิหน่าต่างหาก

“แม่คะว่างไหม ไล่เขาแทนเมนีหน่อย” หญิงสาวไม่เสียปากไล่ผู้ชายเลวๆ คนนี้หรอก

“ได้ยินชัดเต็มสองหูแล้วนะ คงไม่ต้องให้ฉันพูด” ดุจดาวพูดกับแฟนลูกสาว เมื่อก่อนจันทมณีหลงภาคินมาก ใครเตือนไม่ให้คบก็ไม่เชื่อ ทีนี้คงไปเห็นอะไรมา ถึงได้งอนหนัก จนไม่อยากเห็นหน้า

“แม่ครับฟังผมก่อน ผมงานยุ่งมาก อยากไปเยี่ยมใจจะขาด” เขาไม่กล้าไปเยี่ยมต่างหาก เกรงหญิงสาวเปิดโปงเขาต่อหน้าทุกคน จึงทำได้แค่หลบหน้า พอทราบข่าวว่าหญิงสาวจะออกจากโรงพยาบาล เขาจึงรีบมาต้อนรับ สู้อุตส่าห์ควักเงินตั้งหลายพันซื้อช่อดอกไม้มาเยี่ยม ยังไม่เห็นค่ากันอีก

“หยุดเถอะพี่คิน พี่รู้ดีนี่ทำะไรไว้ อย่าให้เมนีต้องพูดดีกว่า ไม่จำเป็นอย่ามาเหยียบบ้านนี้อีก” แม้จะจันทมณีบ่ายหน้าเตรียมเดินเข้าบ้านแล้ว ทว่า...หญิงสาวกลับหันมามองคนที่หน้าด้านไม่ยอมไปอีกครั้ง ก้าวเดินเพียงก้าวเดียวจึงถึงตัวภาคิน “ช่วยไปแอบกินกันที่อื่น” จันทมณีกระซิบข้างหูภาคิน

คนฟังถึงกับตกใจเบิกตาโต จันทมณีไม่ลืมเรื่องที่เกิดขึ้น นึกว่าเธอหายโกรธลืมไปแล้วเสียอีก เห็นว่าเรื่องเงียบเข้าใจว่าจันทมณีไม่เอาเรื่อง ที่แท้แค่เธอไม่พูดเท่านั้นเอง

“เดี๋ยวนะเมนี เราสองคนคบกันมาตั้งหลายปี ทำไมต้องเกลียดกันด้วย พี่อยากรู้เราก็แค่ทะเลาะกัน เมนีถึงกับจะไล่พี่เลยหรือจ๊ะ ไม่เอาน่าเรามาเริ่มกันใหม่นะ ต่อไปนี้พี่คินสัญญาจะดูแลเมนีให้ดีที่สุด”

“จะออกไปดีๆ หรือจะให้เมนีเรียกคนมาโยนออกไป”

“คินฉันว่าเธอรีบออกไปเถอะ เธอน่าจะรู้เมนีป่วยถ้าเครียด อาการป่วยกำเริบได้” ที่ผ่านมาดุจดาวไม่รู้เรื่องระหว่างลูกสาวกับแฟนเมนีไม่เคยเล่าให้ฟัง

“เมนีกำลังเข้าใจผมผิดนะครับคุณแม่” เขาพยายามง้อหญิงสาว ทั้งที่จันทมณีเห็นทุกอย่างเต็มสองตา

“ฉันไม่รู้หรอกนะระหว่างเธอกับเมนี มีเรื่องทะเลาะกันหรือเปล่า อะไรยังไง ตอนนี้เมนีไม่สบาย ขอให้เธอพักผ่อน” รอบนี้ลูกสาวใจแข็งมาก ปกติมักใจอ่อนกับลูกอ้อน ลูกง้อของแฟน คราวนี้ไม่แม้แต่มองหน้า ไม่อยากคุยด้วย

“พี่คิน” เสียงเรียกน้ำเสียงดีใจ ทุกคนหันไปตามเสียง คนป่วยมองสลับไปทางแฟนหนุ่ม “อ้อ...พี่เมนีอยู่ด้วยหรือคะ ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะ” นิหน่ายิ้มค้างไม่คิดว่าจันทมณีจะกลับมาแล้ว ทำไมไม่ตายๆ ไปซะให้รู้แล้วรู้รอด

“จ้ะ ที่นี่บ้านพี่ พี่ก็ต้องกลับมาสิ” จันทมณีตอบหมุนตัวเดินเข้าบ้าน พอดีมีรถยนต์แล่นเข้า เรียกความสนใจจากทุกคนได้เป็นอย่างดี