แปะแปะแปะ
“โอ้โฮ คุณนี่ซื่อสัตย์จังนะครับ”
เสียงปรบมือและภาษาไทยแปร่งหูที่ได้ยินจากหน้าประตู ทำให้เวฆาหันมองไปงง ๆ เขาเห็นวิลเลียมยืนอยู่ตรงนั้น กระดุมเสื้อยังไม่ติดสักเม็ดด้วยซ้ำ เผยให้เห็นซิกส์แพ็กเป็นลำท่ามกลางแสงไฟวับแวม ส่วนวีไอพีสาวผมเผ้ากระเซอะกระเซิง เครื่องสำอางบนใบหน้าดูไม่เนี้ยบเหมือนก่อนออกไป แต่ก็ดูแฮปปี้ดี คงได้ทิปเยอะ
ว่าแต่วิลเลียมพูดว่าไงนะ
ซื่อสัตย์?
เรื่องอะไรวะเฮ้ย!
“หมายความว่าไงครับ”
เพราะวิลเลียมคลั่งไคล้ความเป็นไทยมาก ไม่ว่าจะอาหาร ภาษา ผู้หญิง หรือกระทั่งศาลพระภูมิไทยที่เขาหิ้วกลับไปประดับสวนจนแทบจะเป็นสุสานศาลพระภูมิอยู่แล้ว เวฆาก็รู้แหละว่าคู่ค้ารายใหญ่คนนี้เป็นคนประหลาด แต่คนประหลาดเงินหนาน่ะยังไงก็น่าคบหา
“อ้าว ก็นี่ไง ผู้หญิงพวกนี้ผมจ่ายเงินซื้อมา”
วิลเลียมผายมือออกกว้าง
เวฆามองตาม ใจได้แต่คิด ‘แล้วไงวะ?’ แต่ปากของเขาพูดออกมาตามสมองสั่งว่า...
“ครับ
