“เอ้า นี่เงินค่าจ้างมึง ขอบใจมากไอ้เสือ”
ผัวของอัญชันส่งเงินค่าจ้างที่เวฆาทำงานตั้งแต่เช้าจรดเย็นซะจนแดดเผาผิวเขาแดงไปหมดมาให้ ธนบัตรสีแดงสี่ใบกับสีฟ้าอีกใบในมือของชายหนุ่มที่สวมเสื้อสกรีนลายเครื่องดื่มชูกำลังอีกครั้งหลังจากถอดไปเพราะอากาศร้อน ทำเอาเวฆาเหวอไปเลย
“ลุงครับ”
“ฮะ? อ้อ ฮ่า ๆ”
เห็นชายสูงวัยกว่าหัวร่องอหาย ตบบ่าเขาปั้ก ๆ ก็คิดว่านี่ไง ลุงจ่ายเงินพลาด ให้น้อยเกินไปจริง ๆ ด้วย งานเหนื่อยขนาดนี้ ค่าจ้างจะแค่สี่ร้อยห้าสิบบาทต่อวันได้ยังไง เวฆาไม่ได้ใช้งานหมีให้แบกของขนาดนี้ ยังจ่ายมากกว่านี้ไม่รู้กี่เท่า!
“ข้ารู้ ข้ารู้ ปกติเอ็งจะได้แค่สามร้อยห้าสิบเท่านั้นแหละ เอ็งมันไม่ใช่ช่างฝีมือที่ข้าจะจ่ายคนละห้าหกร้อยนี่ อีกร้อยนึงข้าติ๊บให้ เอาไปซื้อขนมให้แฟนเอ็งกินซะไป”
ฮะ...?
งานที่เขาทำเหนื่อยสายตัวแทบขาดนี่ ได้เงินแค่ค่าแรงขั้นต่ำเองเหรอวะ? เฮ้ย! มันเหนื่อยมากนะโว้ย!!
“พี่เวย์เก็
