ความลับสวาทในเรือนหลังของคุณหนูเจ็ด

ตอนที่ 12 ทิ้งกลิ่น

เจียชีลืมตาขึ้นมาด้วยความงุนงง นางรู้สึกว่ามีบางสิ่งกำลังก่อกวนที่ส่วนกลางกายของนาง หญิงสาวปัดมันออกด้วยความรำคาญ

เฉิงคุนเงยใบหน้าขึ้นจากส่วนกลางกายของนาง "คุณหนูอย่าเพิ่งขยับ...เดี๋ยวบาดแผลจะอักเสบ ข้าน้อยใส่ยาเข้าไปให้ท่านแล้ว"

เจียชีกัดฟันลองขยับขาดูและพบว่าส่วนกลางกายของนางเจ็บแปลบอยู่บ้าง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเมื่อคืนพวกเขาร้อนแรงกันแค่ไหน ใบหน้าของหญิงสาวแดงก่ำด้วยความเขินอาย "เจ้าสิ่งนั้นมันใหญ่เกินไป... "

เฉิงคุนแม้ว่าจะถูกชื่นชมต่อหน้า แต่เขาก็ไม่แสดงท่าทีเช่นใดออกมา ชายหนุ่มขยับตัวไปนั่งคุกเข่าก้มหน้าคอยรับคำสั่งของนางอยู่ที่ปลายเตียงเหมือนเช่นเคย

หญิงสาวไม่เข้าใจ เมื่อคืนพวกเขาทั้งสองคนก็ดูจะเข้ากันได้ดี ไม่ใช่ว่าเมื่อตื่นขึ้นมาในยามเช้าเขาควรจะอ่อนโยนกับนางมิใช่หรือ...

เจียชีลุกขึ้นจากเตียงด้วยท่าทางที่ดูอ่อนแรงหญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยดวงตากลมโตท่าทางดูน่าสงสาร "เฉิงคุน~ ข้าเจ็บเหลือเกิน... "

เฉิงคุนในเวลานี้อยากจะตีนางยิ่งนัก ท่าทางอ่อนแอของนาง เขาดูออกว่าต้องการยั่วยวนตนเองหากว่าเขาตกหลุมพราง ไม่แน่ว่าอาจจะห้ามใจตัวเองไม่ได้ แล้วทำอะไรนางขึ้นมาอีกครั้ง ทั้งที่บาดแผลยังไม่หายดี ดังนั้นชายหนุ่มจึงใจแข็งพยายามไม่สนใจสายตาออดอ้อนของนาง

หญิงสาวขมวดคิ้วเล็กน้อยรู้สึกหงุดหงิดใจที่อีกฝ่ายแสร้งทำเป็นไม่รู้ว่านางต้องการสิ่งใด นางเยาะเย้ยตัวเองในใจอย่างเงียบๆ

นางแค่อยากออดอ้อนบุรุษที่นางชอบ และคลอเคลียกันในวันรุ่งขึ้นหลังร่วมหลับนอน เห็นได้ชัดว่าเมื่อคืนพวกเขาร้อนแรงกันมากแค่ไหน นางถูกเขากระทำจนส่วนล่างบวมแดง แต่ทำไมพอตื่นขึ้นมาอีกฝ่ายกลับพยายามหลีกเลี่ยงนางเสียอย่างนั้น!

มารดาของนางพูดถูก สตรีเช่นเราจะคาดหวังสิ่งใดจากบุรุษไม่ได้ ...โดยเฉพาะบุรุษที่ตนเองมอบใจให้ ยิ่งนางแสดงออกว่ารักใคร่ในตัวเขามากเพียงใดอีกฝ่ายจะยิ่งไม่สนใจใยดีเพราะมั่นใจว่านางจะไม่มีทางเปลี่ยนใจไปจากเขาได้ง่ายๆ แต่สิ่งที่นางไม่รู้คืออีกฝ่ายไม่อยากเข้าใกล้นางเพราะกลัวว่าจะห้ามใจตัวเองไม่อยู่ต่างหาก!

เจียชีถอนหายใจออกมา นางนึกโทษตัวเองที่กระตือรือร้นในเรื่องเช่นนี้มากเกินไป แววตาของหญิงสาวค่อนข้างเศร้า นางนอนลงบนเตียงอย่างเหนื่อยหน่ายยกผ้านวมขึ้นมาห่มคลุมศีรษะเอาไว้ "เจ้าบอกคนอื่นเรื่องเมื่อคืนว่าอย่างไร"

"ข้าน้อยบอกกับคุณชายว่าตามไปทันและช่วยเหลือคุณหนูออกมาได้...ก่อนที่ชิงเฟิงจะได้ทำอะไร พอคุณชายฟังแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาขอรับ"

ดูเหมือนพี่ชายของนางจะยังไม่ได้บอกใคร ว่านางถูกลักพาตัว ซึ่งนี่ถือเป็นเรื่องดี หญิงสาวไม่อยากให้ใครรู้เรื่องที่น่าอัปยศอดสูเช่นนี้ของนาง "แต่...เรื่องระหว่างข้าน้อยกับคุณหนู เกรงว่าตอนนี้จะไม่สามารถซ่อนมันจากคุณชายได้ขอรับ"

เจียชีผุดลุกขึ้นนั่ง นางตกใจเป็นอย่างมาก"อะไรนะ!"

เฉิงคุนขมวดคิ้วและเริ่มอธิบาย "มีองครักษ์เงา เช่นข้าน้อยคอยคุ้มกันคุณชายอยู่หลายคน" เขาลดสายตาลงในตอนที่พูด "พวกเขาเป็นสหายที่ร่วมฝึกมาด้วยกัน ทุกคนมีความสามารถในการรับกลิ่นที่ดีเหมือนกันกับข้าน้อย "

"มีความสามารถในการดับกลิ่นได้ดีอย่างนั้นหรือ..." เจียชีถามอย่างสงสัย "แล้วมันเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างไร"

ชายหนุ่มน้อยหน้าขึ้นมองนาง มีความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ในดวงตาคู่นั้น

"ข้าน้อยทิ้งกลิ่นตัวไว้ที่ตัวคุณหนู"

"..." เจียชีตกตะลึงจากนั้น...นางก็โมโหแล้วตำหนิเขา "เจ้าทำความสะอาดให้ข้าแล้วไม่ใช่หรือ"

"เมื่อคืนเป็นครั้งแรกที่ข้าน้อยหลับนอนกับสตรี น้ำเชื้อที่ปล่อยออกไปจึงเยอะอยู่มาก" เขาไม่ได้บอกว่ายังมีบางส่วนคั่งค้างอยู่ภายในกายของนาง เพราะไม่อยากได้ยินนางโวยวาย

"การรับกลิ่นของเจ้าดีจนได้กลิ่นชัดขนาดนั้นเลยหรือ"

"ประสาทรับกลิ่นของพวกเรานั้นดีอย่างเหลือเชื่อขอรับ" เจียชีไม่ทันได้สังเกตว่าอีกฝ่ายมีรอยยิ้มที่ตรงมุมปาก "ในเวลานี้ข้าน้อยก็ยังคงได้กลิ่น..."

เจียชีรู้สึกกังวลใจเป็นอย่างมาก"แล้วจะทำยังไงให้กลิ่นมันหายไป"

"มันกลิ่นเฉพาะตัวของข้าน้อย...ต้องรออีกสักหลายวันถึงจะกำจัดมันให้หมดไปขอรับ"

หญิงสาวไม่อยากจะฟังเรื่องพิลึกจากเขาอีก นางจึงไล่ชายหนุ่มออกไป

เฉิงคุนมองไปที่สตรีที่ตอนนี้ถูกเขาทำเครื่องหมายเอาไว้ นางส่งกลิ่นเฉพาะตัวของเขาออกมา กลิ่นนี้มันผสมกับกลิ่นยาพิษรัญจวนที่ชิงเฟิงวางเอาไว้ ในเวลาเขาต้องไปหายาถอนพิษให้กับนางเสียก่อน!