แพขนตาหนากะพริบถี่เพื่อขับไล่หยาดน้ำตาให้ไหลกลับคืนไปสู่ด้านใน คนอย่างพิสุทธิ์นภาไม่ใช่คนที่จะยอมแพ้อะไรง่ายๆ แพ้แค่ 2 คน คือ พ่อกับแม่เท่านั้น ส่วนคนอื่นๆ หล่อนไม่สนไม่แคร์
ดวงตาคู่สวยตวัดขึ้นมองคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี แม้ไม่อยากมอง แต่ก็คงเลี่ยงไม่ได้แล้ว คงจะพิลึกถ้าหล่อนจะไม่รู้จักหน้าตาของเขา ทั้งที่เขาคงรู้จักหล่อนในทุกซอกทุกมุมไปแล้ว
ทว่าในระยะใกล้แบบนี้ คิ้วเรียวสวยก็ขมวดมุ่น เพราะสามีของหล่อนจัดว่า ‘หล่อ’ ขนาดหลับตายังหล่อเว่อร์
“หน้าตาหล่อๆ แบบนี้เคยเห็นที่ไหน”
พึมพำกับตัวเองพลางมองสำรวจคนหลับพริ้ม
ผู้ชายหน้าหล่อ คิ้วเข้ม ตาคม ไม่สิน่าจะตาหวาน เพราะดูจากขนตาที่งอนเช้งอย่างไม่ต้องดัดหรือปัดมาสคาร่าให้หนาเตอะ กับจมูกโด่ง ริมฝีปากเป็นกระจับสีแดงระเรื่อ ผู้ชายคนนี้หล่อมาก แล้วหล่อนเคยรู้จักคนหล่อแบบนี้ด้วยเหรอ และไม่ใช่แค่หน้าตาหล่อ แต่หุ่นเขาก็น่ามันเขี้ยว
ท่อนบนของเขาเปล่า
