ร่างงดงามสมส่วนแห่งวัยสาวมีเพียงบิกินีลูกไม้สีขาวบริสุทธิ์ของเจ้าสาวติดกาย และเขาอยากเห็นดอกไม้งามใต้ลูกไม้ตัวจิ๋ว ทว่าคนที่ยกมือปิดอกอวบพร้อมๆ กับหนีบต้นขาเข้าหากันกลับทำให้เขาต้องรั้งออก
“พี่แดนจะทำให้อากาศมีความสุข”
“ฉัน...”
แดนดินตวัดสายตาขึ้นมองเจ้าสาวแสนสวยที่ขณะนี้แทบจะเปล่าเปลือยทันที แต่เพราะคำแทนตัว ‘อากาศ’ เปลี่ยนเป็น ‘ฉัน’ ดวงตาสวยหวานก็ดูตื่นๆ ก่อนจะหลับลงพร้อมกับเปิดขึ้นใหม่ ส่ายหน้าน้อยๆ แบบคนสับสน ฝ่ามือยังคงปิดเต้าอวบและต้นขาก็ขืนจะขยับแนบชิด แต่เขาไม่ยอมแน่
คนอย่างแดนดินจะไม่ถอยหลังกลับ มีแต่ต้องเดินไปข้างหน้าเท่านั้น เช่น การตอบตกลงแต่งงานกับพิสุทธิ์นภา นั่นไม่ใช่เพียงตอนแทนบุญคุณสุริยพิสุทธิ์ที่เคยช่วยชีวิตเมื่อครั้งที่เขาไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ
ไม่ใช่เพราะต้องการปราบพยศพิสุทธิ์นภาอย่างที่บอกคุณน้าพิรดาไว้เท่านั้น แต่เป็นเพราะ ‘เต็มใจ’ เขาเต็มใจแต่งงานกับพิสุทธิ์
