“อื้อ พี่ติขา... อย่ารังแกวดีเลย” พิรวดีขอร้องเพื่อหาทางเอาตัวรอด
“คืนนี้นอนกับพี่นะ”
รติภัทรยังไม่ยอมคลายอ้อมแขนออกจากร่างบาง พิรวดีตาโตส่ายหน้าปฏิเสธเป็นพัลวัน
“ทำไมล่ะ หรือว่ารังเกียจกันนัก”
พิรวดีส่ายหน้าปฏิเสธ ไม่ได้รังเกียจ แต่กลัว
“พี่ติปล่อยวดีไปเถอะค่ะ ใครมาเห็นเข้ามันจะไม่ดี” พิรวดีเอ่ยขอร้องอีกครั้ง
“แค่นอนเฉยๆ” เขายังไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ ให้เธอนอนเฉยๆ แต่เขาสิจะทำเอง
“นอนเฉยๆ ก็ไม่ได้ค่ะ คนอื่นเห็นเราจะเสียหายนะคะ” พิรวดีรีบหาทางเอาตัวรอด
รติภัทรหลุบตาซ่อนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ พิรวดีก็ยังเป็นคนที่คิดถึงคนอื่นก่อนเสมอ ดังนั้นเขาจึงบอกตัวเองเสมอว่าพิรวดีกับอนงค์เป็นคนละคนกัน
“ถ้าวดีไม่ยอมให้พี่นอนกอดคืนนี้...” เขาเชยคางมนให้สบสายตาคมกริบ “พี่จะปล้ำวดี เหมือนตอนนั้น!”
“พี่ติ วดียอมแล้วค่ะ” พิรวดีรีบบอกเมื่อใบหน้าคมคายก้มลงซุกไซ้ไปทั่วซอคอ
รติภัทรยอมปล่อยร่างบางแต่โดยดี พ
