บทที่1.สเตฟาน ดียองตูว์
1557 คำ
บทที่1.สเตฟาน ดียองตูว์
“เอี๊ยด…” เสียงห้ามล้อรถยนต์สปอร์ตคันหรูบริเวณด้านหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่โตดังสนั่น ตัวคฤหาสน์รูปทรงเก่าแก่โบร่ำโบราณ เต็มไปด้วยเอกลักษณ์ และศิลปะเก่าๆ ความทรงจำในอดีตบ่งบอกถึงประวัติอันยาวนานนับทศวรรษของตัวคฤหาสน์เป็นอย่างดี หนุ่มหล่อล่ำมาดเข้ม รูปร่างกำยำองอาจสมชายชาตรี ผมสีดำสนิทยาวคลอเคลียต้นคอ เส้นผมหยิกยักโศกน้อยๆ จมูกโด่งเป็นสันงองุ้มปลายหักนิดๆ มองดูเซ็คซี่อย่างวายร้าย ดวงตาสีเทาควันบุหรี่คมกล้าเปล่งประกายร้อนแรงโชติช่วง ริมฝีปากหนาหยักเฉียบคมรับกับปลายคางบุ๋มๆ ส่งให้โครงหน้าคมเข้มดูน่ามอง หุ่นกำยำล่ำสันทรมานใจสาวๆ ช่วงขาเพรียวยาวแข็งแรงทรงพลัง หน้าอกหนาหนั่นแน่นใต้เสื้อสูทพอดีตัวดันเสื้อแทบปริ เพราะชายหนุ่มเป็นคนที่ชอบออกกำลังกายกลางแจ้งกีฬาทุกรูปแบบ ส่งให้เขามีร่างกายแข็งแรงทรงพลัง และหนุ่มหล่อล่ำคนนั้นก็คือ “สเตฟาน ดียองตูว์” เจ้าของแบรนด์ผลิตภัณฑ์เครื่องสำอางชื่อก้องโลก แบรนด์ “ดอร์อีส” 1ใน10มหาเศรษฐีหนุ่มรูปงามของฝรั่งเศส ดินแดนแห่งมนต์เสน่ห์ชวนหลงใหลใน แหล่งแฟชั่นตระการตา มนต์เสน่ห์ลึกลับน่าค้นหากับกลิ่นไอโบราณของประติมากรรมแต่หนหลัง ไม่ว่าจะตึกรามบ้านช่องหรือวัฒนธรรมเก่าแก่โบร่ำโบราณ ล้วนแล้วแต่เป็นมนต์เสน่ห์ของฝรั่งเศส ที่สามารถเรียกสายตาประชากรโลกจนแวะเวียนมาเยี่ยมชมได้ไม่ขาดสาย
“คุณหนูคะ...รอบนี้หายหน้าหายตาไปนานจนปิป้าเกือบลืมเค้าหน้าคุณหนูเสียแล้วละค่ะ” หญิงสูงวัยหน้าเปื้อนรอยยิ้มและสายตาเอื้ออารีร้องทักทายสเตฟานที่ตีนบันไดวน เชื่อมระหว่างชั้นบนกับชั้นล่างไว้ด้วยกัน ตัวบันไดโค้งวนสีขาวสะอาดและงดงามสมกับฝีมือช่างสมัยโบราณ เขาที่กำลังวิ่งก้าวกระโดดขึ้นไปบนบันไดอย่างรีบเร่งหยุดชะงักกึก
ชายหนุ่มหมุนกายกลับมามองหญิงสูงวัย ก่อนยิ้มกว้าง ส่งให้หน้าคร้ามคมดูหล่อเหลาน่ามองขึ้นนับเท่าตัว ปิป้าสาวใหญ่รูปร่างอวบท้วมส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ เมื่อเขาเดินย้อนกลับลงมากางแขนสวมกอดร่างอวบท้วมไว้ในอ้อมแขน พร้อมทั้งกดปลายจมูกโด่งบนพวงแก้มเหี่ยวย่นของผู้สูงวัย
“ปิป้าก็...ผมก็ไปๆ มาๆ ระหว่างคฤหาสน์กับคอนโดอยู่บ่อยๆ เพียงแต่ปิป้าไม่ค่อยได้เจอกับผมแค่นั้นเอง ธุรกิจกำลังยุ่งวุ่นวาย งานสุมจนผมหัวหมุนไปหมด แทบจะไม่มีเวลากินเวลานอนเลยครับ”
“ค่า ธุรกิจคุณหนูยุ่งมาก ยุ่งจนมีเวลาควงสาวๆ ออกงานสังคมแทบทุกคืน แต่ไม่มีเวลากลับมาให้ปิป้าได้เจอหน้าบ้าง ปิป้าแก่แล้วจะไปสู้สาวๆ ข้างกายคุณหนูได้ยังไงกันล่ะคะ”
“ผมไปทำงานตามหน้าที่นะครับ ไม่ได้ตั้งใจไปเที่ยวสักนิดเดียวครับ ทุกอย่างถูกวางเพลนไว้ทั้งหมด จะไปฝืนก็ไม่ได้เมื่อมันเป็นความรับผิดชอบโดยตรงของผม แต่วันนี้ผมก็กลับมาให้ปิป้าเจอหน้าแล้วนี่ไงครับ”
“ค่ะ... ปิป้าเข้าใจว่างานของคุณหนูต้องออกไปพบปะผู้คน แต่ให้มันน้อยๆ หน่อยได้ไหมคะ คุณหนูใช้ชีวิตโลดโผนเกินไป จนปิป้าเป็นห่วงกลัวว่าจะพลาดพลั้งหลงกลผู้หญิงไม่ดี อายุก็มากขึ้นแทบทุกวัน สร้างเนื้อสร้างตัวเป็นปึกแผ่นนานแล้วนะคะ น่าจะถึงเวลามีครอบครัวเสียที”
“ครอบครัว?...ผมมีแล้วไงครับ ปิป้าคือคนในครอบครัวของผม แล้วผมจะต้องไปมองหาใครอื่นอีกทำไม!”
“อย่ามาเฉไฉค่ะคุณหนู ปิป้าเป็นแค่แม่นมค่ะ เป็นลูกจ้าง ไม่ใช่ครอบครัวในความหมายที่ปิป้าหมายถึง สักวันหนึ่งคุณหนูจะต้องเจอคนๆ นั้น”
“ตอนนี้ยังไม่เจอนี่ครับ…รอให้ถึงวันนั้นก่อนดีไหมครับ” สเตฟานไหวไหล่อย่างลืมตัว เขาเสหมุนตัวหลบเมื่อยังไม่พร้อมที่จะเริ่มต้นชีวิตคู่กับใครทั้งนั้น เพราะยังสนุกกับชีวิตโสดที่มีอิสระเสรี
“คุณหนูต้องมองหาสิคะ เที่ยวเตร่หัวหกก้นขวิดแบบนี้เมื่อไรจะเจอคนที่ต้องการเสียทีล่ะคะ” สาวใหญ่สะบัดค้อนให้สเตฟานอย่างหมั่นไส้ เมื่อพ่อปลาไหลดิ้นรนหาทางออกสุดกำลัง
“ฮ่าๆ...ปิป้าคงนึกอยากจะตีผมอีกละซี มองผมแบบนั้นนะ แต่เสียใจครับพญาอินทรีแบบสเตฟาน ดียองตูว์ไม่ชอบถูกกักขังในกรงแคบๆ ไร้อิสรภาพ” ชายหนุ่มพูดทิ้งท้ายอย่างหยิ่งผยอง ก่อนจะก้าวเท้าเดินขึ้นไปชั้นบน เมื่อมีภารกิจใหญ่รออยู่เบื้องหน้า
“ค่ะพ่อนกจอมพลัง ปิป้าจะรอดูเวลาคุณหนูกลายเป็นนกปีกหัก ชอบดูถูกผู้หญิงดีนัก วันไหนก็ตามที่คุณหนูพบรักแท้ปิป้าจะภาวนาให้ผู้หญิงคนนั้นไม่ชายตาแลผู้ชายกลอกกลิ้งอย่างคุณหนูเลยทีเดียว” สาวใหญ่พึมพำตามหลังสเตฟานไปอย่างเอือมระอา ชายหนุ่มร่ำรวยล้นฟ้าจากสมบัติเก่าแก่ในตระกูลและที่สร้างขึ้นมาใหม่ด้วยสองมือของตัวเอง ทำให้มองผู้หญิงรอบตัวเป็นสิ่งฉาบฉวยใช้เงินตราหว่านล่อเอามาไว้ใช้แก้ขัดบำรุงบำเรออารมณ์หนุ่ม คุณสมบัติแค่นี้ผู้หญิงรักสบายก็ถลาซุกอกของสเตฟานโดยไม่มีข้อแม้
กายเปล่าเปลือยยืนหลับตาพริ้มใต้สายน้ำเย็นฉ่ำ ปล่อยให้สายน้ำเย็นๆ ไหลรินรดบนผิวกายตึงแน่น สายน้ำไหลละเรื่อยจากร่างกายร่วงหล่นกระทบแผ่นหินอ่อนใต้ฝ่าเท้า ก่อนจะหายไปในท่อระบายน้ำทิ้ง หลังอาบน้ำชำระคราบเหงื่อไคลที่หมักหมมขณะที่คลุกเคล้ากับคู่ขาทรงสะคราญเมื่อกลางดึก บทพิศวาสร้อนฉ่าเหมือนไฟนาบตามร่างกาย แต่ไม่สามารถทำให้สเตฟานอิ่มเอมได้มันค้างๆ คาๆ เหมือนมีบางสิ่งบางอย่างขาดหายไป การปลดปล่อยอารมณ์หนุ่มร้อนแรงไปกับร่างกายอวบอัดของนางแบบสาวชื่อดังแล้วก็จากกันหลังพระอาทิตย์โผล่ขึ้นพ้นขอบฟ้า แต่วันนี้มีนัดประชุมบอร์ดบริหาร สเตฟานจึงต้องกลับมาเตรียมเอกสารบางอย่างที่คฤหาสน์ดียองตูว์ มันเป็นวันที่น่าเบื่ออีกวันหนึ่งของชายหนุ่ม เพราะเขาต้องทนฟังเสียงบ่นกระแหนะกระแหนของบอร์ดบริหารที่เป็นส่วนใหญ่เป็นญาติสนิทและลุงป้าน้าอา
เขาดูองอาจในสูทผ้าเนื้อดีสีเทาขุ่น ตัวเสื้อสูทแนบลำตัวส่งให้เรือนกายทรงพลังสง่างาม จนสาวใช้สาวๆ ในคฤหาสน์ทอดสายตามมองตามเป็นพรวน สเตฟานเดินลงมาตามบันไดวนไม่เหลือบแลสายตามองสิ่งใด เพราะในหัวสมองคิดวนเวียนคิดค้น หาคำพูดแก้ต่างให้ตัวเองกับบอร์ดบริหารอยู่อย่างจริงจัง จนถึงห้องอาหารกว้างใหญ่ภายในตัวคฤหาสน์ เมื่อกำหนดการใกล้เวลาที่ต้องออกเดินทางไปยังตึกสำนักงาน “ดอร์อีส” สถานที่ทำงานในปัจจุบัน
“ทานอาหารเช้าก่อนค่ะ ปิป้าเตรียมไว้ให้คุณหนูแล้ว วันนี้ต้องออกรบกับใครอีกหลายคน สะสมพลังงานเอาไว้หน่อย จะได้ไม่เพลี่ยงพล้ำ ต้องเป็นรองฝ่ายตรงข้าม” ปิป้าเลื่อนจานอาหารเช้าให้สเตฟาน พร้อมทั้งกล่าวสำทับคำพูดที่สเตฟานได้ยินถึงกับหลุดเสียงหัวเราะออกมาอย่างถูกใจ เมื่อปิป้ารู้ความเป็นไปทุกอย่างในโลกภายนอก แม้จะอาศัยอยู่แต่ภายในคฤหาสน์โดยไม่ได้ออกไปเยี่ยมเยียนโลกภายนอกเลยสักครั้ง
“ข้อมูลแน่นมากเลยครับปิป้า รู้ด้วยรึครับ! ว่าวันนี้ผมต้องไปออกรบ”
“ปิป้าแก่ก็จริงค่ะคุณหนู แต่ไม่ได้หูหนวกตาฝ้าฟาง” สาวใหญ่กล่าวแก้เสียงสะบัด พร้อมทั้งทำหน้าแสนงอนเหมือนสาวรุ่นๆ จนสเตฟานคลายเครียดหัวเราะร่าเริง “ฮ่าๆ...”
“ญาติผู้ใหญ่ทุกคนแค่เหนื่อยใจกับความประพฤติของคุณหนูนะคะ เมื่อไรจะเลิกตะลอนๆ เที่ยวเตร่แบบนี้เสียทีเล่าคะ”
“ผมไม่เห็นว่ามันจะเกี่ยวข้องตรงไหนกับงานที่ผมทำอยู่ ความประพฤติของผมก็เหมือนกับผู้ชายโสดทั่วไป ผมทำประชาสัมพันธ์ให้บริษัทอยู่นะครับ ไม่เสียสักสตางค์เป็นค่าสื่อสิ่งพิมพ์สักแดงเดียว ผลประโยชน์ทั้งนั้นไม่รู้จะบ่นทำไมนักหนา”
“ค่ะ...ออกสื่อในสภาพหนุ่มเสเพล แล้วผู้หญิงดีๆ ที่ไหนจะกล้าเสี่ยงเข้ามายุ่งเกี่ยวกับคุณหนูกันล่ะคะ ปิป้าเองก็เถอะถ้าเป็นสาวๆ สิ่งแรกคือหลีกให้ห่างผู้ชายแบบคุณหนู เมื่อมีแต่เรื่องเปลืองตัวกับเปลืองใจ”
“ผมคิดว่า...ความคิดอันนี้ของปิป้าไม่ถูกต้องนะครับ ทุกวันนี้ผมยุ่งวุ่นวายจนสับรางรถไฟไม่ทันเพราะผู้หญิงที่ปิป้าพูดถึง ผู้หญิงดีๆ จะไม่ข้องเกี่ยวกับผู้ชายเสเพลอย่างผม ผมเห็นมีแต่จะคอยวิ่งใส่ล่ะไม่ว่า ทุกวันนี้ผมยังไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนที่คอยวิ่งหนีผมสักคนเดียว”
“เห้อ!!!...ปิป้าคร้านที่จะเถียงกับคุณหนูแล้วล่ะค่ะ สักวันคุณหนูจะเจอกับผู้หญิงคนนั้นเอง วันนั้นคุณหนูจะรู้ว่าความแตกต่างระหว่างความรัก กับความใคร่ที่คุณหนูเจอทุกๆ วัน มันแตกต่างกันจนเปรียบเทียบไม่ได้เลยค่ะ”
- ผู้เขียน
