หลังจากแยกย้ายกับลุงคนนั้นแล้ว บทมากรก็พาร่างกายที่บอบบาง หัวใจที่อ่อนล้าของตนเอง เดินตรงไปยังรถประจำทางที่กำลังจะออกในไม่กี่วินาทีนี้ หญิงสาวก้าวขึ้นไปนั่งประจำที่ของตนเอง และไม่ช้ารถก็เคลื่อนที่พาร่างกายของหล่อนไกลออกไปจากเขาทุกขณะ แต่หัวใจเล่า..มันยังคงอยู่กับเขาตลอดกาล..
ติญญานนท์ลงจากรถจากรีบร้อน รถที่ติดมากในตอนเช้าทำให้เขาเสียเวลาไปมากโขเลยทีเดียว ชายหนุ่มแทบจะวิ่งร้อยเมตรเข้าไปด้านในสถานีขนส่งนั้น และสิ่งที่เขาได้รับรู้จากพนักงานขนส่งนั้นก็ทำให้เขาแทบจะยืนไม่อยู่ ชายหนุ่มรีบเดินโซเซไปหาที่นั่งอย่างรวดเร็ว เพราะถ้าช้าไปกว่านี้เขาคงทรุดลงไปกองกับพื้นแน่นอน
หล่อนไปแล้ว รถออกไปแล้ว โธ่เว้ย!!! ติญญานนท์สบถออกมาอย่างเดือดดาล ความโกรธขึ้งแล่นไปทั่วร่างของเขาไม่ทรุด และสุดท้ายมันก็จู่โจมเข้าไปสู่หัวใจอย่างจัง มันเจ็บปวด ทรมานเหลือเกิน
เขาน่าจะมาให้เร็วกว่านี้ ถ้าเขาตื่นเร็วกว่านี้ เขาก
