ความวุ่นวายของสถานีขนส่ง ทำให้บทมากรแทบจะหายใจไม่ออก ความเศร้าโศกเสียใจกับการจากกันโดยไม่ได้เอ่ยคำลา มันสร้างความเจ็บปวดให้กับหล่อนไม่น้อยเลยทีเดียว
หล่อนติดรถของคนงานในไร่ของเมธาพัฒน์ออกมาแต่เช้ามืด แต่ด้วยความที่ไม่คุ้นกับสถานที่ ทำให้หล่อนหาเป้าหมายได้อย่างเชื่องช้า จนน่ารำคาญใจยิ่งนัก
ป่านนี้เขาคงจะตื่นแล้ว...จิตใจที่อ่อนล้าของหล่อน ยังคงเฝ้าคิดถึงคนที่เขาไม่เคยรักหล่อนแม้แต่น้อยอยู่ตลอดเวลา แม้ตอนนี้หล่อนจะจากเขามาแล้ว และอีกไม่นานคงจะจากกันชั่วนิรันดร์
น้ำตาที่ว่าไหลออกมาจนหล่อนคิดว่ามันคงแห้งเหือดไปจากตัวของหล่อนแล้ว กลับไหลออกมาอีก หญิงสาวเงยหน้าขึ้นกระพริบตาถี่ ๆ ไล่น้ำตาให้กลับเข้าไปข้างใน แต่ไม่ช่วยไม่ได้เลย ร้อนถึงมือบางของหล่อนต้องปาดมันทิ้งไปอย่างรวดเร็ว
“ลาก่อนค่ะ ปีศาจร้ายของฉัน”คำพูดที่กลั่นออกมาจากหัวใจดังออกมาแผ่วเบา หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดแรง ๆ พยายามรวบรวมความกล้า
