เปรี้ยง! ปร้าง! เปรี้ยง!
เพล้ง!
เสียงลมพายุยังคงดังอยู่ด้านนอก และอารมณ์ของเจ้าของคฤหาสน์ก็เช่นกันเหมือนลมพายุ พอกลับมาห้องก็จัดการปัดข้าวของทุกอย่างที่ตกแต่งในห้องทิ้งจนระเนระนาดเต็มห้องไปหมด ทำให้พาทีที่โผล่มาหลังจากรับรู้ได้ถึงอารมณ์คุกรุ่นของนาย
“นายครับ ใจเย็นๆ ก่อนครับ ทำลายข้าวของไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น”
พาทีเอ่ยแทรกขึ้นแล้วนายก็ตวัดสายตาเอาเรื่องมาทางมันทันทีพร้อมกับพุ่งตัวเข้าหาผลักมันกระเด็นกระแทกกับผนังห้องจนผนังห้องร้าว
ตุ้บ!
โอ๊ย!
พาทีขยับตัวลุกขึ้นจากพื้นพร้อมจับหน้าตัวเองและคอตัวเองที่เหมือนจะเคล็ดให้เข้าที่พร้อมกับเดินเข้าไปหานายอีกครั้ง ด้วยรู้ดีว่าตอนนี้นายโกรธอยู่ แต่แล้วโกรธเรื่องอะไรล่ะ หรือเรื่องเกี่ยวกับสัตวแพทย์คนนั้นอีกแล้ว
โอ๊ย!
ตุ้บ!
พาทีโดนหมัดหนักๆ ของนายตนเองกระแทกใส่หน้าจนเลือดกบปากเลยตอนนี้ มันเจ็บแต่มันต้องทน เพราะมันคือลูกน้องและไม่มีสิทธิ์บ่นแม้จะเ
