"ลุงขอปลาสเตอร์ยา"
ลุงพลมีกระเป๋าวิเศษ ที่ฉันเคยคิดว่าเป็นกระเป๋าโดเรม่อน มีทุกอย่างอยู่ในนั้นจริง ๆ ฉันถึงกับตกใจเมื่อแกยื่นปลาสเตอร์ให้เจ้านาย
ฉันได้สติแล้วจึงชักเท้าหนีและเจ้านายก็จับมันเอาไว้แน่น
"เจ้านายคะ ฉันติดเองค่ะ นั่งแบบนั้นไม่ค่อยดีนะคะ เจ้านายลุกขึ้นมาเถอะค่ะ"
"อยู่นิ่ง ๆ ยุกยิกเป็นปูไปได้ ถ้าจะขัดคำสั่งเก่งแบบนี้ก็ยื่นใบลาออกซะ"
คำก็ไล่ออก สองคำก็ไล่ออก ฉันย่นหัวคิ้วและยอมให้เขาดูแลแต่โดยดี และในตอนนี้หัวใจของฉันไม่ปกติแล้ว เมื่อมันเต้นเร็วและแรงยิ่งกว่ากลองรบซะอีก
หน้าของฉันเห่อร้อนและรู้สึกเหมือนตัวเองจะเป็นไข้ กระทั่งเจ้านายติดปลาสเตอร์ให้ฉันทั้งสองข้างเรียบร้อย
"เสร็จแล้ว อย่าใส่เลยนะรองเท้าคู่นี้ ลุงพลรองเท้าคู่ใหม่ให้เอพริลหน่อยครับ"
ฉันตกใจมาก อะไรอีก เขายังมีอะไรที่จะทำให้ฉันหัวใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอีก และลุงพลผู้มีกระเป๋าโดเรม่อนก็เดินไปท้ายรถ ก่อนจะหยิบ
