เจ้านายพูดจบก็ตัดสายทิ้งและปิดโทรศัพท์ของฉันทันที
"เจ้านายเป็นคนที่เห็นแก่ตัวที่สุด เราสองคนแค่นอนด้วยกันเท่านั้น ฉันไม่ได้เป็นเมียเจ้านายเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าคะ"
ฉันรู้สึกเกลียดเขามาก ทำไมเขาถึงได้ทำกับฉันแบบนี้ แล้วพี่อาทิตย์ล่ะจะคิดยังไง
เจ้านายเหมือนจะหยุดการเคลื่อนไหวของเขา เขามองฉันนิ่งแล้วถอนหายใจออกมา เขายื่นมือมาแตะแขนของฉันแต่ฉันสะบัดแขนของเขาออก
"เอพริลเธอไม่ได้เกลียดฉันหรอก"
"ฉันเกลียดเจ้านาย"
ฉันไม่ได้อยากจะร้องไห้ แต่น้ำตาดันไหลออกมาเอง ปกติฉันไม่ใช่คนอ่อนแอแต่ทุกครั้งที่อยู่กับเขาฉันไม่เคยเป็นตัวของตัวเอง เรื่องที่เขาทำแม้ว่าจะเล็กน้อยฉันก็อดที่จะหวั่นไหวไม่ได้
"เอพริล เราต้องคุยกัน"
ฉันปาดน้ำตาและพูดกับเขาด้วยเสียงเจือสะอื้น
"ฉันไม่มีอะไรคุยกับเจ้านายค่ะ"
"ถ้างั้นฟังเฉย ๆ ก็ได้"
อยู่ ๆ เขาก็เหมือนง้อฉัน
"มีอะไรก็ว่ามาค่ะ"
"เราไม่ควรคุยกันในนี้นะ เข้าไปข้างใน
