ชายหนุ่มหยีตารับแสงอรุณ พลิกกายหันมาเผชิญหน้ากับเพลิง แขนกอด ขาก่าย ซุกซบใบหน้ากับแผงอกที่รกไปด้วยเส้นขนสีดำเป็นแพ กระจายทั่วอกของเพลิงที่เมฆหนุนนอนแทนหมอนมาทั้งคืน
“ตื่นแล้วครับ”
เมฆบอกพลางเหลือบขึ้นมองตาคม เอื้อมมือลูบไล้ใบหน้าครึ้มเคราของเพลิงราวจะพินิจพิจารณาให้ชัดๆ
เพลิงลูบไล้แผ่นหลังเนียนละมุนของเมฆเบาๆ หลังจากผ่านห้วงนิทราสั้นๆ มาด้วยกัน ด้วยเมื่อคืนเขาตักตวงเอาอย่างตะกละตะกลามไม่รู้จักอิ่มไม่รู้จักพอ
เชื่อไหมว่าเมฆโดนเพลิงจับเอาทั้งคืน ตรงกึ่งกลางกายของพี่เขยกับน้องเมียคู่นี้เพิ่งหลุดแยกออกจากกันก็ตอนค่อนสว่างนี้เอง
“ผมต้องกลับแล้วครับ”
เมฆเหลือบมองแสงสีทองที่สาดลอดริ้วม่านเข้ามาทางช่องหน้าต่าง ค่อยๆ หลับตาแล้วลืมตาขึ้นช้าๆ อีกครั้ง… รอให้แน่ชัดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนี้มิได้เลือนมลายหายวับไปกับความฝัน
“ผมไม่ได้ฝัน”
เมฆกอดรัดร่างกำยำของพี่เขย เพื่อจะยืนยันว่าสิ่งที่เกิดขึ้น
