พี่เขยเถื่อนสวาท (Yaoi)

พี่เขย เถื่อนสวาท Yaoi (นวนิยายสำหรับผู้ใหญ่เท่านั้น) ผู้​เขียน : ข้าวหลาม สงวน​ลิขสิทธิ์​ตาม​พระ​ราช​บัญญัติ พ.ศ.2537 ไม่​อนุญาต​ให้​สแกน​หนังสือ​หรือ​คัด​ลอก​เนื้อหา​ส่วน​ใด​ส่วน​หนึ่ง​ของ​หนังสือ เว้น​แต่​ได้​รับ​อนุญาต​จาก​เจ้าของ​หนังสือ​เท่านั้น นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่สมมติขึ้น ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องจริงแต่อย่างใด ชื่อบุคคลและสถานที่ที่ปรากฏในเนื้อเรื่อง ไม่มีเจตนาอ้างอิงหรือก่อให้เกิด ความเสียหายใดๆ ………. นิยายเรื่องนี้ ทั้งเรื่องขับเคลื่อนด้วย อารมณ์อันมืดดำของมนุษย์ ดำเนินเรื่องด้วยตัณหาราคะสุดร้อนแรง ท่านใดที่ไม่ชอบโปรดหลีกเลี่ยง *เราเตือนท่านแล้ว* พี่เขย เถื่อนสวาท ที่เชียงใหม่ ตอนใกล้ค่ำของวันหนึ่ง “ตายแล้ว... พี่เพลิงครับ เป็นอะไรหรือเปล่านี่... โอ๊ย ทำไมต้องปล่อยให้ตัวเองเป็นแบบนี้ด้วยนะ ดูสภาพแทบไม่เป็นผู้เป็นคน” ชายหนุ่มอุทาน วางกระเป๋าสัมภาระลงข้างกาย รีบหันมาให้ความช่วยเหลือพี่เขยตัวใหญ่ ที่ตอนนี้นอนหลับเป็นตายอยู่บนพื้นของห้องรับแขกกลางบ้าน “อย่ามายุ่งน่ะ... ออกไป ออกไปให้พ้น… อย่ายุ่งกับกู” ‘เพลิง’ ตวัดมือเปะปะ ปัดป่ายไปทั่ว ทั้งที่ยังไม่ลืมตามองด้วยซ้ำ ว่าชายหนุ่มที่พยายามประคองร่างของเขาขึ้นมาจากพื้นนั้นเป็นใคร “พี่เพลิง... นี่เมฆนะ” ชื่อที่ได้ยิน สะกิดใจของเพลิงอย่างจัง “เมฆ... เอ็งมาเยี่ยมพี่จริงๆ ใช่ไหม... นี่พี่ไม่ได้ฝันไปใช่ไหม” เพลิงเริ่มตั้งสติ ละล่ำละลักถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นตกใจ เมื่อรู้ว่าคนที่มาหาเขาก็คือ ‘เมฆ’ น้องเมียที่หายหน้าไปนาน เพลิงแอบเฝ้ารอว่าสักวันผู้ชายคนนี้จะกลับมาเยี่ยมเขาบ้าง แล้ววันนี้ก็มาจริงๆ “เป็นห่วงพี่เพลิงน่ะสิ... ก็เลยแวะมาเยี่ยม” เมฆบอก เมื่อเพลิงรู้ว่าเป็นน้องเมีย อาการโวยวายในตอนแรกจึงค่อยๆ สงบลง “ไอ้เมฆ… เอ็งจริงๆ ด้วย... ” พี่เขยแหงนมองหน้าน้องเมีย เรียกชื่อดังๆ แล้วน้ำตาก็ซึมออกมา ได้เห็นหน้า ‘เมฆ’ ก็ยิ่งทำให้คิดถึง ‘จันทร์แรม’ ภรรยาผู้ล่วงลับของเขา ซึ่งเป็นพี่สาวของเมฆ แม้เมฆจะเป็นผู้ชาย หากก็มีใบหน้าละม้ายคล้ายคลึงจันทร์แรมผู้เป็นพี่สาว โดยเฉพาะดวงตาและใบหน้ารูปไข่ อีกทั้งรอยยิ้ม… ก็ใช่ “ถ้ายังอยากจะนอนต่อ... ผมจะพาไปนอนบนโซฟา... แล้วนี่พี่เพลิงได้กินข้าวบ้างหรือเปล่า?” เมฆรู้สึกเป็นห่วง “เอ็งไม่ต้องมายุ่งกับพี่... ปล่อยพี่ไว้อย่างนี้แหละดีแล้ว” เพลิงยังคงดื้อดึงไม่เปลี่ยน เมฆส่ายหน้า “โอ๊ย... ดื้อเหลือเกิน ตัวใหญ่ยังกับยักษ์... หนักยังกับกระสอบข้าวสาร ปล่อยให้นอนตายอยู่ตรงนี้ซะดีมั้ยเนี่ย” เมฆรู้สึกอ่อนใจ เนื้อตัวของเพลิงผู้เป็นพี่เขยคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นสุรา ดูจากสภาพที่เห็น ก็เดาได้ว่าเขาคงดื่มหนักมาตั้งแต่เช้า หรือบางทีอาจจะดื่มมาตั้งแต่เมื่อวานก็เป็นได้ “ตายก็ดี... พี่จะได้ไปอยู่กับพี่สาวของเอ็งบนสวรรค์” ความอัดอั้นของชายผู้สูญเสียภรรยา พรั่งพรูออกมาจนสิ้น คำพูดที่ได้ยิน ทำให้เมฆรู้ว่าพี่เขยคนนี้รักพี่สาวของตนมากแค่ไหน “พี่เพลิงต้องตั้งสตินะครับ... พี่จันทร์เค้าไปดีแล้วครับถ้าวันนี้พี่เพลิงยังไม่ยอมก้าวเดินออกมาจากอดีต... แล้วพี่เพลิงจะก้าวต่อไปในอนาคตได้ยังไงล่ะครับ” น้องเมียกุมมือพี่เขย บีบเบาๆ ให้กำลังใจ ‘ถ้าไม่เดินออกมาจากอดีต... แล้วจะก้าวต่อไปในอนาคตได้ยังไง?’ คำพูดนั้นสะกิดใจเพลิงอย่างแรง” “เอ็งห่วงพี่จริงๆ หรือวะไอ้เมฆ” เพลิงเค้นเสียงถาม ดวงตาแทบไม่ละไปจากใบหน้าของน้องเมีย เมฆเป็นผู้ชายที่มีใบหน้าสวยราวผู้หญิง รูปร่างอ้อนแอ้น ผิวพรรณขาวสะดุดตา ตัวเล็กบาง ปากแดงจิ้มลิ้มไม่ต่างจากผู้หญิง “เกาะบ่าผมนะครับพี่เพลิง... ค่อยๆ นะ” ชายหนุ่มยกท่อนแขนกำยำของพี่เขยวางลงบนบ่าบอบบางของตัวเอง แล้วค่อยๆ พยุงร่างสูงใหญ่กว่าร้อยแปดสิบเซนติเมตรขึ้นจากพื้นด้วยความทุลักทุเล พามานอนลงบนโซฟา “โคตรหนักอ่ะ… พี่เพลิงตัวใหญ่ยังกะยักษ์ รอเดี๋ยวนะ ผมจะเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้ หน้าตาพี่ดูไม่ได้เลย ไม่น่าปล่อยเนื้อปล่อยตัวขนาดนี้” น้องเมียว่า เพลิงนอนนิ่ง เหลือบตามองชายหนุ่ม สุ้มเสียงของเมฆช่างเอื้อเฟื้อ ทำให้เขานึกขอบคุณที่ยังมีกะใจนึกถึงพี่เขยที่ตอนนี้กลายเป็นพ่อม่ายไร้คู่อย่างเขา “เอ็งบังเอิญผ่านมาทางนี้หรือยังไง?” เพลิงสงสัยในการมาถึงของเมฆ ถามขณะเมฆกำลังเช็ดหน้าเช็ดตาให้เขา มือเรียวลูบไล้ผ้าขนหนูผืนน้อยที่เพิ่งบิดน้ำมาหมาดๆ เช็ดซับไปทั่วใบหน้าครึ้มเคราของพี่เขย เมฆยอมรับว่าเพลิงเป็นผู้ชายที่หล่อมาก ต่อให้เขาปล่อยเนื้อปล่อยตัวจนหนวดเครายาวเฟิ้มและผมเผ้ารุงรังอย่างที่เห็น หากก็ไม่อาจลดทอนความหล่อเหลาของเขาลงได้ เมื่อหน้าตาเริ่มสดใสขึ้นมาจากการเช็ดหน้า ดวงตาคมกริบจึงวาววับด้วยหยาดแววของชีวิตขึ้นมาอีกครั้ง “ถามทำไมไม่ตอบ… บังเอิญผ่านมาทางนี้หรือยังไง?” “ใช่… บังเอิญผ่านมา” เมฆแกล้งว่า “โธ่… กูหลงดีใจว่ามึงคิดถึงกู” เพลิงทำเสียงน้อยใจ ตัดพ้อน้องเมีย “ล้อเล่น หัวก็ไม่ล้าน อย่าใจน้อยสิที่เพลิง... ผมตั้งใจมาเยี่ยมพี่จริงๆ ก็ป้ามะลิโทรไปบอกว่าพี่เพลิงปิดบ้านเงียบมาหลายวัน คนงานในไร่อ้อยเลยพากันสงสัยว่าพี่นอนตายหนอนขึ้นแล้วหรือยัง?... นี่ถ้าผมมาช้ากว่านี้พี่ก็คงเมาตายไปแล้วจริงๆ” เมฆว่าไม่อ้อม อันที่จริงเขาตั้งใจมาเยี่ยมพี่เขยคนนี้เพราะความเป็นห่วง “แน่ะ… ไอ้เหี้ย แม่งแช่งกูอีก” เพลิงแกล้งว่า เมฆชินเสียแล้วกับคำพูดดิบเถื่อนมุทะลุไปจนถึงหยาบโลนในบางครั้งของพี่เขยคนนี้ “โธ่… ก็บอกแล้วไงว่าผมตั้งใจมาเยี่ยม… นี่… ตัวใหญ่ยังกับหมีควายเสือกทำใจน้อย” “แน่ะ… หลอกด่ากูอีก” เพลิงว่า