ตอนที่ 4
1067 คำ
เพลิงมองหน้าน้องเมียแล้วอมยิ้ม ไม่น่าเชื่อว่าเมฆยังอุตส่าห์จดจำได้ไม่ลืม ว่าเขาโปรดปรานผัดเผ็ดปลาดุก
“ตกลงเอ็งจะค้างสักคืนไหม”
ถามพลางยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม
“งั้นก็ได้... พรุ่งนี้ค่อยกลับ”
คนเป็นน้องเมียตอบโดยไม่มองหน้าเขา เพราะเห็นว่าฝนเริ่มโปรยเม็ดลงมาแล้ว แลเห็นสายฟ้าแลบแปลบปลาบเป็นประกายอยู่ไกลๆ
“พี่กินข้าวไปนะ”
“อ้าว... แล้วเอ็งจะไปไหน”
เพลิงทำหน้าประหลาดใจ
“ผมจะลงไปอาบน้ำ”
บอกแล้วชายหนุ่มก็เดินออกมาจากครัว เพลิงจ้องมองจนน้องเมียกำลังจะลับไปจากสายตา
ในเวลาต่อมา
ที่ห้องน้ำข้างป่ากล้วยหลังบ้าน ร่างเปลือยเปล่าขาวผ่องของเมฆ ยืนตระหง่านอยู่ภายใต้แสงไฟดวงเทียนแรงต่ำสีเหลืองนวลอาบไล้เรือนร่างหมดจดงดงามของชายหนุ่ม
เมฆค่อยๆ ตักน้ำ ราดรดลงบนเรือนกายของตัวเอง ขณะที่ความรู้สึกรับรู้… กระหวัดไปถึงใบหน้าคมคร้ามของเพลิงผู้เป็นพี่เขย จิตใจจดจ่ออยู่แต่รูปร่างกำยำล่ำสันสมชายชาตรีของเขา สบู่ก้อนเดียวกันกับที่เคยลูบไล้ขัดถูจนทั่วแก่นกายของพี่เขย บัดนี้กำลังขยับเข้าๆ ออกๆ อยู่ระหว่างกลีบก้นกลมกลึง กดเข้ามาสไลด์เข้าออกในรูทวาร
“อ๊ะ… ”
ความรู้สึกที่รู้ว่าสบู่ก้อนเดียวกันนี้ เคยไถถูดุ้นเนื้อร้อนผ่าวของพี่เขยมาแล้ว... ยิ่งทำให้น้องเมียรู้สึกตื่นเต้นเหมือนใจจะขาด เมื่อมันถูกกดพรวดเข้าในรูจีบน้อยๆ ทั้งดูดทั้งรัด สไลด์เข้าออกเป็นจังหวะ
‘พี่เพลิง... พี่เพลิงครับ... พี่เพลิง… อูย’
เมฆคราง ร้องเรียกชื่อเขาอยู่ในใจ มือข้างหนึ่งบีบบี้หัวนมตัวเองจนแข็งตั้งเป็นตุ่มไต มืออีกข้างถูก้อนสบู่ ขยับเข้าออกอยู่ในซอกเสียวที่แอบโหยหาความรู้สึกลึกเล้น… เป็นความ ‘อยาก’ ที่ยากจะบอกใคร
เสียงฝนโปรยปรายลงมากระทบหลังคาสังกะสีดังเปาะแปะ ขณะกลีบก้นอวบขาวของเมฆกำลังแฉะเปียกไปด้วยน้ำหล่อลื่นเคล้าฟองสบู่
‘บ้าจริง... ’
เมฆนึกตำหนิตัวเองอยู่ในใจ พยายามสลัดภาพใบหน้าคมคร้าม ภาพอวัยวะเพศยาวใหญ่ของพี่เขยออกไปจากสมอง รีบจ้วงตักน้ำล้างเนื้อตัวให้เสร็จ
ครู่สั้นๆ ต่อมา
เสร็จจากอาบน้ำ เมื่อเมฆเปิดประตูห้องน้ำออกมา ก็พบว่าร่างสูงใหญ่ของคนที่เป็นเหตุทำให้ใจสั่น... กำลังยืนตระหง่านง้ำอยู่ที่หน้าประตูห้องน้ำ
“พะ... พี่เพลิง… ”
เมฆตกใจแทบช็อก สายตาของพี่เขยแทบไม่ละจากเรือนร่างอ้อนแอ้นเกือบเปลือยเปล่า มีเพียงผ้าขนหนูพันเอวเอาไว้
“พี่เพลิงลงมาทำไม”
เมฆถามอายๆ นึกกังวลใจว่าสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นในห้องน้ำเมื่อครู่... เขาเห็นหรือเปล่าก็ไม่รู้?
แต่หวังว่าพี่เขยคงไม่เห็น ถ้าเขาไม่ได้ตั้งใจจะลงมาแอบดู
“ไม่ได้ยินที่ถามหรือไง... พี่เพลิงลงมาทำอะไร”
เพลิงยืนเลียริมฝีปาก สายตายังจับอยู่ที่เนินอกเกลี้ยงเกลาน้องเมีย เมฆเป็นผู้ชายที่ผิวขาวมาก เนียนมาก
“พี่จะลงมาเก็บผ้า ตากผ้าขนหนูกับเสื้อเอาไว้ ฝนกำลังจะตกแล้ว... เอ็งล่ะ... อาบน้ำเสร็จแล้วหรือ?”
คำว่า ‘เสร็จ’ ที่เพลิงเอ่ยออกมา สะกิดหัวใจของชายหนุ่มอย่างแรง เมฆเหลือบตามองหน้าพี่เขยอายๆ... ตอบตัวเองอยู่ในใจว่ายัง... ‘ยังไม่เสร็จ’ สบู่ก้อนน้อยๆ แค่นั้นน่ะหรือจะดับความปรารถนาในใจของเมฆที่มีต่อพี่เขยสุดหล่อล่ำคนนี้
“เดี๋ยวผมเก็บผ้าให้... พี่เพลิงเข้าบ้านไปเถอะ โดนฝนเดี๋ยวไม่สบาย”
เมฆบอกพลางเดินอ้อมไปทางหลังห้องน้ำเพื่อจะเก็บเสื้อผ้า เพลิงทอดสายตามองตามก้นกลมกลึง ก้าวยาวๆ ฝ่าเม็ดฝนที่กลั่นลงมาจากผืนฟ้ามืดดำ
เพลิงรู้สึกแปลกๆ ความใกล้ชิดกำลังกระตุ้นเร้าให้หัวใจสองดวงเต้นแรงเร่า ในค่ำคืนที่เลือดในกายของน้องเมียกับพี่เขยราวจะเดือดขึ้นมาได้... ในทุกครั้งที่เดินเฉียดกรายเข้ามาใกล้กัน
เพลิงเดินเข้ามาหลบฝนที่ชายคา เขาสังเกตเห็นว่าเมื่อเมฆกลับเข้ามาในบ้าน น้องเมียก็มีอาการแปลกๆ
ท่าทางของเมฆดูกระวนกระวายใจอย่างเห็นได้ชัด... เขาทำอะไรผิดยังงั้นหรือ? หรืออาจเป็นเพราะว่าเรื่องที่เขาบังคับให้ช่วยอาบน้ำให้... แล้วยังฟอกถูตรงนั้นของเขา... แต่ก็ไม่น่าจะใช่
“ไอ้เมฆ… เอ็งเป็นไรวะ”
เพลิงถามแมนๆ สังเกตเห็นท่าทางแปลกๆ ของชายหนุ่ม เมฆหันลีหันขวางไม่เป็นตัวของตัวเอง ท่าทางเงอะงะเก้ๆ กังๆ ไปชั่วขณะจนทำอะไรไม่ถูก ทำให้พี่เขยเข้าใจว่าบางทีอาจจะเป็นเพราะเขาพลั้งเผลอพูดอะไรออกไปที่ทำให้น้องเมียรู้สึกอึดอัดใจ… หรือไม่ก็โกรธ
“หูหนวกหรือยังไง เอ็งเป็นอะไร... พี่ถามทำไมไม่ตอบ”
เพลิงทำเสียงเข้ม
“มัน... เอ่อ มันรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ยังไงไม่รู้”
เมฆรู้สึกอึดอัดที่จะอยู่ใกล้เขา ยอมรับว่าพี่เขยคนนี้มีแรงดึงดูดทางเพศอันรุงแรง ทั้งมีเสน่ห์และหล่อล่ำ แววตาคมกริบแฝงเร้นแววเจ้าชู้ที่เมฆสามารถรับรู้ได้... และรู้ว่าพี่เขยคนนี้พยายามเก็บกดความรู้สึกบางอย่างที่มีต่อกันเอาไว้
เรื่องนี้เมฆรู้สึกมานานแล้ว... ว่าเพลิงมักจะลอบมองตนด้วยสายตาแปลกๆ ตั้งแต่ครั้งที่พี่สาวยังมีชีวิตอยู่ หากแต่สำนึกในความถูกต้องเหมาะสม ก็ทำให้เพลิงพยายามปิดกั้นความรู้สึกของตัวเองเอาไว้
“โดนฝนแค่นี้เอ็งถึงกับร้อนๆ หนาวๆ จะเป็นไข้เชียวหรือวะไอ้เมฆ”
เสียงของเพลิงบอกความห่วงใย หากเมฆเท่านั้นที่รู้ว่าอาการวูบวาบของตัวเองนั้นไม่เกี่ยวกับฝนเลยสักนิด
“เป็นอะไรหรือเปล่าเมฆ... ”
พี่เขยไม่อาจทนอยู่กับความอึดอัดได้นาน จึงตัดสินใจถาม เรียกชื่อของน้องเมียออกมาเต็มๆ ช้า ชัด สายตาคมกริบจ้องมองใบหน้าหวาน
“ไม่รู้... ผมไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ช่างมันเถอะ พี่เพลิงไม่ต้องสนใจ... ผมขอตัวก่อน”
เมฆทำท่าว่าจะเดินหนีเข้าห้อง
- ผู้เขียน
