Chapter 5
1535 คำ
เช้าวันต่อมา...
ลูกปลาตื่นนอนตั้งแต่ตีห้า เธอขอไปตลาดกับป้าพิมด้วยเพราะจะไปซื้อของออแกนิคให้คุณท่านหลายอย่าง วันนี้เธอจะทำสเต็กปลาเพราะคุณท่านเคยบอกอยากทานและอาหารยุโรปเป็นสไตล์ที่เธอถนัดรองจากอาหารไทย แต่แม่บ้านที่นี่ทำอาหารไทยเก่งกันอยู่แล้วเธอจึงต้องทำเมนูเพื่อสุขภาพดัดแปลงจากเมนูปกติให้คุณหญิงของบ้านทาน
"เอาผักเยอะมั้ยหนูลูกปลา"
"ป้าพิมมาจ่ายตลาดทุกวันมั้ยคะ"
"มาทุกวันจ๊ะคุณหญิงท่านชอบผักสดเก็บใหม่ทุกวัน ไม่ชอบค้างคืนจึงต้องมาทุกวัน"
"ถ้าอย่างนั้นพอแล้วค่ะ พรุ่งนี้ค่อยฝากป้าพิมซื้อเอาดีกว่า อ่อ ลูกปลาขอเข้าซุปเปอร์แปปหนึ่งนะคะเหมือนจะมีของที่ต้องการอยู่สองสามอย่าง"
พิมพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาตก่อนจะเดินไปซื้อหมูในตลาดสด ส่วนลูกปลาแยกมาเดินซุปเปอร์หยิบของหลายอย่างก่อนจะชำระเงินแล้วเดินไปรอป้าพิมที่รถ ทั้งสองคนเดินทางกลับมาถึงที่บ้านต่างก็แยกย้ายกันไปทำอาหาร คุณหญิงของบ้านไม่ชอบทานเมนูจำเจลูกปลาจึงเป็นคนทำอาหารแยกให้ท่านเอง ส่วนคุณท่านผู้ชายกับคุณหนูทั้งสองคนทานง่ายข้าวต้ม กาแฟตอนเช้าก็เพียงพอ
"หอมจังเลยหนูลูกปลา เรียนเชฟมาเหรอลูก"
"ค่ะป้าพิม ลูกปลาชอบทำอาหารทำขนมค่ะ ไว้ถ้าว่างลูกปลาอบเค้กให้ทานนะคะ"
"ดีจ๊ะ คนที่นี่ชอบทานขนมกัน แต่ราคาบางอย่างค่อนข้างแพงจะทำเองก็กลัวเสียของ"
ป้าพิมเอ่ยยิ้มๆก่อนจะมองในจานของหญิงสาวที่ตอนนี้เสร็จสมบูรณ์พร้อมเสิร์ฟ นี่ก็ได้เวลาตั้งอาหารเช้าแล้วด้วย7.30น. คนที่บ้านนี้จะลงมาทานข้าวเวลานี้ประจำ
"ป้าไปเสิร์ฟให้ค่ะหนูลูกปลาไปรอข้างในดีกว่า"
"ให้หนูช่วยเถอะค่ะ"
ลูกปลาช่วยจัดจานยกถาดไปเสิร์ฟให้ที่โต๊ะ และวันนี้คุณหญิงของบ้านจะแนะนำสมาชิกใหม่ให้สามีและลูกชายได้รู้จัก ทั้งสองท่านเดินลงมาพร้อมกันเจอลูกปลากำลังยกถาดมาพอดีก็ยิ้มกว้างออกมา
"เด็กคนนี้ใครผมไม่เคยเห็น"
คุณผู้ชายของบ้านมองตามก่อนจะหันไปมองภรรยา น่าตาน่ารักดูดีเชียวสงสัยคุณหญิงของบ้านต้องมีส่วนรู้เรื่องนี้
"เชฟส่วนตัวของฉันค่ะ กำลังจะแนะนำให้คุณรู้จักพอดี หนูลูกปลามานี่สิลูก"
ลูกปลาวางถาดลงก่อนจะเดินไปหาคุณหญิงของบ้าน เธอเห็นคุณท่านผู้ชายก็ยกมือไหว้
"สวัสดีค่ะคุณท่าน"
"สวัสดีจ๊ะหนู น่ารักน่าชังเชียว"
"เชฟคนใหม่ของฉันเอง จะมาดูแลอาหารการกินเพื่อสุขภาพของฉันกับคุณค่ะ หนูลูกปลาเรียนจบเชฟมาโดยตรงเรื่องรสชาติรับรองว่าถูกปากแน่นอน"
"ก็ดีนี่คุณจะได้ไม่ทานเมนูซ้ำซาก แม่บ้านที่นี่ทำแต่เมนูอาหารไทยเดิมๆ ได้เชฟมาก็จะได้เปลี่ยนแนวบ้าง แล้ววันนี้หนูทำอะไรทานล่ะ"
ลูกปลาพาทั้งสองคนเดินไปนั่งลงพร้อมกับเสิร์ฟสเต๊กปลาพร้อมซอสทำเอง แถมยังมีขนมปังซุปเห็ดน่าทานมากอย่างกับร้านอาหาร
"น่ากินเชียว"
"อยากทานอะไรบอกได้ค่ะ ลูกปลาถนัดอาหารไทย ยุโรป อิตาเลียนแต่ไม่ถนัดอาหารญี่ปุ่นค่ะ"
ทั้งสองคนพยักหน้ารับทราบก่อนจะลองชิมเมนูใหม่ที่แปลกตาไปจากที่เคยทาน คุณผู้ชายของบ้านถึงกับร้องว้าวเพราะมันถูกปากมากจริงๆ
"อร่อยมาก หนูนี่ทำอาหารเก่งจริงปลาไม่คาวเลย"
"เห็นมั้ยล่ะคะฉันเลือกเองกับมือ ว่าแต่ลูกชายตัวดีของคุณยังไม่ลงมาอีกเหรอคะ"
คุณหญิงเหน็บแหนมสามีอย่างอดไม่ได้ ลูกชายที่ไม่ได้ดั่งใจเธอก็ไม่อยากจะคุยด้วยเลย พอพูดถึงแปบเดียวเขาก็เดินมาในห้องอาหารทันที
"กำลังเหน็บแหนมอะไรผมครับแม่"
ภานุเดินเข้ามาก็ชะงักไปเมื่อเจอเด็กสาวยืนอยู่ข้างๆแม่ของเขา หน้าตาจิ้มลิ้มสวยเชียว
"ใครนะแม่บ้านใหม่เหรอครับแม่"
"สวัสดีค่ะ"
ลูกปลายกมือไหว้ทักทายชายหนุ่ม ภานุนั่งลงก่อนจะมองสำรวจเด็กสาวตรงหน้าพร้อมกับรับไหว้เธอด้วย แม่บ้านก็ไม่น่าใช่หน้าตาก็ดีอายุก็น่าจะเพิ่งเลขสองได้ไม่นาน ไม่น่าจะมาสมัครเป็นแม่บ้านมั่ง
"แม่บ้านอะไรสวยขนาดนี้ยะ! เชฟส่วนตัวของแม่จะมาดูแลอาหารการกินของแม่โดยเฉพาะ"
ภานุพยักหน้าอย่างเข้าใจ แม่เขาชอบบ่นว่าเบื่ออาหารที่บ้าน กินแต่ของเดิมๆมีเชฟมาทำอาหารให้ก็ดีกว่าทนกินของที่แม่บ้านทำ
"อ่อ ครับ แล้วของผมล่ะ"
"พิมตักข้าวต้มให้ภานุสิ"
คุณหญิงเอ่ยเพียงแค่นั้นก่อนจะตักสเต็กปลาทานต่อ ส่วนคุณพ่อของเขานั้นก้มหน้าทานไม่สนใจเหมือนว่ามันอร่อยมากขนาดนั้นแหละ
"แล้วทำไมของผมถึงเป็นข้าวต้มล่ะ"
เขาร้องทักท้วงผู้เป็นแม่ ทำไมทั้งสองคนถึงได้ทานสเต็กปลาแต่เขาได้ทานข้าวต้ม มันจะสองมาตรฐานไปรึเปล่า
"เอ้า! ก็ปกติแกก็กินแบบนั้นนี่ อีกอย่างนี่เชฟส่วนตัวของแม่ไม่ใช่ของแกสักหน่อย"
"แล้วทำไมพ่อได้กินเหมือนแม่อ่ะ อีกอย่างผมลูกของแม่มั้ย"
เขายังไม่ยอมแพ้ เขาทำงานงกๆแต่ตอนกินกลับทานไม่เหมือนคนอื่น อย่าบอกนะว่าแกล้งเขาอีกแล้วนะ เห้อ! แม่นะแม่
"หนูลูกปลากลางวันลุงอยากกินสลัดเห็ดรวม หนูทำได้มั้ย"
"ได้ค่ะ มีสูตรเฉพาะด้วยนะคะ"
"จริงเหรอ... งั้นเดี๋ยวรอกินเลย"
"อย่าใช้คนของฉันเยอะสิคะคุณ"
คุณหญิงของบ้านเอ็ดสามีอย่างไม่จริงจังนัก การทำอาหารมันเป็นเพียงข้ออ้างในการให้ลูกปลามาอยู่ที่นี่เท่านั้น ถ้าใครมาใช้งานมากเยอะไปเธอก็ไม่ยอมเหมือนกัน
"ไม่เป็นอะไรเลยค่ะ มันเป็นหน้าที่ของลูกปลาอยู่แล้ว อ่อ ลูกปลาทำไว้สามจานค่ะ งั้นคุณภานุรอแปบหนึ่งนะคะลูกปลาไปเอาสเต๊กปลามาให้"
ลูกปลายิ้มกว้างออกมาก่อนจะเดินออกไปเอาจานสเต๊กปลาอีกจานมาเสิร์ฟให้ชายหนุ่ม เขาอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะมองคุณแม่ที่ตอนนี้มองเขาอย่างไม่พอใจเท่าไหร่
"คราวหลังไม่ต้องไปทำเผื่อนะหนูลูกปลา ลูกชายฉันมันไม่ได้ดั่งใจสักอย่าง ให้ดูแลตัวเองไปเถอะ"
คุณหญิงเอ่ยแกมประชดก่อนจะตักอาหารตรงหน้าทานต่อ ภานุส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะใช้ส้อมตักชิมเมนูตรงหน้า แล้วก็ต้องตาโตเมื่อมันอร่อยกว่าที่เคยทานร้านอาหารอีก แต่รสชาตินี้คุ้นเหมือนเคยทานของเชฟมิชลินโรงแรมห้าดาว
"อร่อยล่ะสิตาโตเชียว"
คุณพ่อเอ่ยออกมาพร้อมรอยยิ้ม ภานุเหลือบสายตามองลูกปลาที่ยิ้มกว้างออกมาอย่างพอใจที่ทุกคนชอบฝีมือการทำอาหารของเธอ
"รสชาติเหมือนเชฟมิชลินโรงแรมห้าดาวเลย เธอทำได้ยังไง"
เขาเอ่ยถามเด็กสาวอย่างใคร่รู้ กว่าเขาจะหาเวลาไปทานอาหารรสชาติแบบนี้ได้แทบจะต้องรอคิวเป็นเดือน แต่เด็กคนนี้ทำเหมือนมากจนเขาอดสงสัยไม่ได้
"ลูกปลาฝึกงานกับเชฟมิชลินโรงแรมเอร่าค่ะ ท่านสอนสูตรมาหลายอย่างเลย บางเมนูก็อาศัยจำที่เชฟทำแล้วก็มาดัดแปลงเองค่ะ"
"เก่งนี่..."
เขาชักชอบฝีมือทำอาหารของเด็กคนนี้แล้วสิ ถ้าเกิดว่าอยากกินอะไรก็สั่งไม่ต้องไปจองคิวรอด้วย แบบนี้ก็ดีนะ
"ไม่ต้องทำหน้าจินตนาการว่าจะให้หนูลูกปลารังสรรค์เมนูอะไรให้ทาน ถ้าอยากกินไปกินข้างนอกโน่น คนนี้แม่จ้างมาส่วนตัวเฉพาะแม่เท่านั้น"
ภานุถึงกับเครียดนี่ตกลงว่าแม่ของเขาจะเล่นสงครามประสาทในบ้านใช่มั้ย เขาหันไปขอความช่วยเหลือจากพ่อแต่เขายักไหล่ไม่สนใจแถมยังก้มหน้าทานอาหารต่อไม่สนใจอีก
"ผมจ่ายก็ได้มั้ยครับแม่เงินเดือนนะ"
"ไม่ต้องไปทำอะไรให้กินอีกนะหนูลูกปลา ทำให้แม่กินก็พอแล้ว ส่วนลูกชายของฉันปล่อยให้แม่บ้านทำให้กินพอ"
"โห! สองมาตรฐานกับลูกสุดๆ"
ลูกปลามองทั้งสามคนก่อนจะยิ้มแห้งๆ นี่ตกลงว่าคนบ้านนี้เขากำลังเล่นอะไรกันอยู่ เธอเพิ่งมาใหม่ไม่ค่อยรู้เรื่องซะด้วย
'แล้วเธอต้องฟังใครดีเนี่ย...'
- ผู้เขียน
