“อาพจน์คะ หนูดีถามอาพจน์หน่อยสิ”
“ถามว่า...” เขาวางคางที่บ่าเล็กๆ ของเธอ แนบแก้มสากเข้าไปหา กอดรัดเอวคอดเอาไว้แนบแน่น
“อาพจน์ยังโกรธหนูดีอยู่อีกไหมคะ” เธออยากเปิดใจคุยกับเขา การใช้ชีวิตอยู่อย่างคลุมเครือมันทำให้เธอคอยจะกังวลใจอยู่ตลอดเวลา
“โกรธเรื่องอะไร”
“เรื่องที่หนูดีวางแผนกับน้าจินจับอาพจน์แก้ผ้าแล้วโกหกว่าอาพจน์ปล้ำ” พจน์ได้ฟังผู้ร้ายสารภาพผิดแล้วไม่รู้จะหลุดขำหรือทำหน้ายังไงดี เขาก็รอให้เธอสารภาพอยู่นี่แหละ รอมานานเป็นเดือนแล้ว
“แล้วคิดว่าอายังโกรธอยู่อีกไหมล่ะ” เขาเอ่ยถาม ทำให้เธอนิ่งคิด
“อาพจน์โกรธหนูดีอยู่อีกไหมคะ” เธอโอบกอดรอบคอของเขาขณะเอ่ยถามเพราะไม่รู้จริงๆ
สาวน้อยซุกหน้าเข้าหาอย่างออดอ้อน นั่นทำให้พจน์หัวใจอ่อนยวบกับความขี้อ้อนของเธอ
“เมื่อก่อนหนูดีก็ขี้อ้อนแบบนี้”
“หืม... หนูดีอ้อนอาพจน์ได้ไหมคะ” เธอเห็นว่าเขาอ่อนลงมากไม่ทำท่าโกรธเคืองเธอเหมือนแต่ก่อน เธอจึงกล้าอ้อ
