“ก็ไม่นี่ครับ พวกนวนิยายมันก็มีมานานแล้วตั้งแต่สมัยอดีต ใครใคร่อ่านก็อ่าน ไม่ชอบอ่านก็ไม่อ่าน จะเอารสนิยมหรือความชอบของตัวเองไปตัดสินว่าคนอื่นควรอ่านไม่ควรอ่าน ไร้สาระไม่ไร้สาระไม่ได้หรอกครับ คนเรามักชอบอะไรไม่เหมือนกัน”
“อาพจน์คิดแบบนั้นจริงๆ เหรอครับ”
“ใช่ครับ คราวนี้ก็เล่ามาได้แล้วว่าเครียดเรื่องอะไร เกี่ยวอะไรกับเขียนนิยายเหรอครับ”
“ก่อนที่น้าจินจะเอาคอมพิวเตอร์โน้ตของหนูดีไปขาย หนูดีได้เขียนนิยายเอาไว้เรื่องหนึ่งค่ะ เขียนจบแล้ว อ่านรีไรต์แก้พล็อตแก้คำผิดเรียบร้อยแล้ว มันอาจจะมีคำผิดหลงเหลืออยู่น่ะค่ะ เราอ่านซ้ำๆ ก็จะแก้ได้หมดทั้งเรื่อง แต่ประเด็นสำคัญมันไม่ได้อยู่ตรงคำผิดค่ะ มันอยู่ตรงเนื้อเรื่องค่ะอาพจน์”
“ไฟล์งานตรงส่วนนั้นหายไปน่ะเหรอครับ” เขาเดาได้ตรงใจเธอมากๆ เพราะพอคอมพิวเตอร์โดนขายไป ไฟล์งานตรงส่วนนั้นก็หายไปด้วย
“ใช่ค่ะอาพจน์”
“เสียดายแย่ คราวหลังต้องเซฟเอาไว้หลายที่ ในอ
