“ไม่สำคัญก็ปล่อยมันไป ถ้าสำคัญค่อยว่ากันอีกที”
“ค่ะ” รับคำแล้วต้องกัดริมฝีปากเบาๆ แทบจะร้องไห้ออกมา ถ้าต้นฉบับนิยายหายไป แล้วเธอต้องเขียนใหม่ทั้งหมดคงจะเสียใจมากๆ ด้วยว่าการเขียนใหม่มันก็ไม่เหมือนเดิมอย่างที่เคยเขียนเอาไว้ก่อนหน้า
เธออยากรู้เสียเหลือเกินว่าใครซื้อคอมพิวเตอร์ของเธอไป และใครกำลังใช้ยูเซอร์เนมกับพาสเวิร์ดของเธออยู่ ณ ขณะนี้
“ไปนอนเถอะ ถ้าอยากทำงานหรือเล่นคอมฯ เอาไว้พรุ่งนี้ ตอนนี้มันดึกมากแล้ว” พจน์ไม่ได้คิดว่าจะต้องมาตามเธอไปนอนด้วย แต่เพราะเขารู้สึกว่าการไม่มีเธอนอนเคียงข้างทำให้เขารู้สึกเหมือนกับว่าขาดอะไรไป
“ทำไมทำหน้าแบบนั้น” พจน์อุ้มร่างน้อยไปนอนที่เตียงกว้าง เขาจับคิ้วของสาวน้อยที่ผูกโบออกจากกัน กดเบาๆ ให้เธอคลายจากความวิตกกังวล
“ขอโทษค่ะอาพจน์”
“ขอโทษอาทำไม”
“ที่ทำหน้ายุ่งใส่อาพจน์ยังไงคะ”
“มีเรื่องอะไรไม่สบายใจอีกหรือเปล่า หรือแค่เรื่องเข้าเมล์ไม่ได้อย่างเ
