สามีพรานป่ากับภรรยาสามตำลึง

จัดการเฉิงอี้

จูเหมยลี่นำเกี้ยวมาต้ม ผักกาดขาวที่เซียวจ้านเป่ยได้มาเมื่อวานจากบ้านเซี่ยตงหยางนางนำมาหั่นผัดใส่เนื้อหมู เมื่อเช้าทำเกี้ยวไว้มากคิดว่าไม่ต้องทำมื้อเย็น แต่เกี้ยวอย่างเดียวเลี่ยนเกินไป

ลูกพีชหอมมาก ได้ยินว่าอาซ้อเซี่ยตั้งครรภ์บุตรคนที่สาม จูเหมยลี่จึงแบ่งให้นางไปห้าลูก

เซียวจ้านเป็นกำลังไปรับบุตรสาวเดินผ่านบ้านจางก็ทักทายเยี่ยอวี่ภรรยาจางรั่วสุ่ย นางนิสัยดี แต่จางรั่วสุ่ยรักน้องสาวเกินไป

"เยี่ยอวี่ รั่วสุ่ยไม่อยู่หรือ เอ่อ เหมยลี่นางเห็นว่าบ้านเจ้ามีเด็กเลยให้ข้าแบ่งขนมมาให้ รับไปสิ"

เยี่ยอวี่ภรรยาจางรั่วสุ่ยเห็นเซียวจ้านเป่ยก็ตกตะลึง บุรุษผู้นี่คือใคร เหตุใดรูปงามถึงเพียงนี้ อีกทั้งรู้จักสามีนางด้วย แต่น้ำเสียงของเขาเหตุใดนางคุ้นเคยนัก

"พี่ชาย ท่านรู้จักข้ากับสามีหรือเจ้าคะ ข้าจำไม่ได้ว่าเคยรู้จักกับท่านมาก่อน"

เยี่ยอวี่มองหน้าบุรุษรูปงามตรงหน้าพร้อมกับทำหน้าสงสัย เซียวจ้านเป่ยหัวเราะก่อนจะส่งกล่องขนมให้นางแล้วเอ่ยขึ้น

"เยี่ยอวี่ ข้าเองเซียวจ้านเป่ย เมียข้าจับข้าโกนหนวดโกนเคราน่ะ นางไม่ยอมให้ข้าเข้าใกล้นางบอกว่าสกปรก ข้าไปบ้านพี่ตงหยางก่อนนะ ผิงผิงไปเล่นที่นั่นข้าจะไปรับกลับบ้าน"

เซียวจ้านเป่ยเดินจากไปแล้ว แต่เยี่ยอวี่ยังตะลึงไม่หาย นางมาอยู่ที่นี่ได้นานแล้ว เซียวจ้านเป่ยมาอยู่ทีหลังหนึ่งปี เขาไม่เคยโกนหนวดเคราสักนิด ปล่อยตัวรุงรังนักจนหงซิ่วแม่ของเซียวลี่ผิงหนีไปกับชู้

เขารูปงามเหลือเกินไม่น่าเชื่อ ไม่เคยเจอบุรุษใดรูปงามเท่านี้อีกแล้ว จางรั่วสุ่ยที่เพิ่งจะกลับมาเห็นภรรยามองไปทางบ้านของเซี่ยตงหยางก็สงสัย

"อาอวี่ มีอะไรหรือ ข้าเห็นเจ้ามองเหม่อไปบ้านพี่เซี่ยนานแล้ว ในมือนั่นกล่องขนมร้านจี้จินฉ่ายนี่ ขนมร้านนี้แพงมากเลยนะเจ้าไปเอามาจากที่ใดกัน"

จางรั่วสุ่ยเห็นขนมในมือภรรยาเขาก็สงสัย ร้านจี้จินฉ่ายขายขนมราคาแพงมาก กล่องนี้น่าจะไม่ต่ำกว่าห้าตำลึง เมียเขาไปเอามาจากที่ไหนกัน

"เอ่อท่านพี่ เป็นอาซ้อเซียวนางให้พี่จ้านเป่ยเอามาให้เด็กๆ นางเห็นว่าซื้อมามากเกินไปผิงผิงกินคนเดียวไม่หมดเจ้าค่ะ ท่านพี่เมื่อกี้พี่เซียวมาหาเขาโกนหนวดเคราแล้วรูปงามยิ่งนัก เขาถูกเมียจับโกนขนเสียเกลี้ยงเกลาเชียว ดูแล้วคงรักอาซ้อมากจึงยอมนาง หงซิ่วอยู่มาสี่ปีเขาไม่แม้แต่จะมองหน้าด้วยซ้ำ"

จางรั่วสุ่ยทำสีหน้าสงสัย รูปงามนัก เมียเขาพูดเรื่องอะไรกัน พี่เซียวนี่นะรูปงาม ทุกวันนี้อาซ้อเรียกเขาตาแก่บ้างล่ะ ท่านลุงบ้างล่ะ สงสัยสายตาเมียข้าจะมีปัญหาแน่ๆ จากนั้นก็รับกล่องขนมเดินเข้าบ้าน เยี่ยอวี่เอ่ยเบาๆ

"ท่านพี่ อาซ้อนางมีน้ำใจ ใช่ว่าข้าเห็นแก่ขนมกล่องเดียวแล้วชื่นชมนาง ท่านอยากย้ายถิ่นฐานหรือไม่ หากอยากตั้งรกรากที่นี่ก็ดูแลอาเล็กสักหน่อยเถอะ เสี่ยวเหมยนางอนาคตต้องแต่งงาน หากมีใครพูดว่าอาเล็กของนางอยากได้สามีคนอื่น บุตรสาวข้าจะทำเช่นไร น้องสาวท่านๆรัก บุตรสาวข้าๆก็รัก"

ซ่งเยียอวี่พูดจบ จางลู่เหลียนที่เพิ่งเดินออกมาก็กระชากแขนพี่สะใภ้ด่าทอทันที จางรั่วสุ่ยก็ตบหน้าน้องสาวทันทีเช่นกัน

"พี่ใหญ่ ท่านตบข้าทำไมเมียท่านเข้าข้างคนอื่น ท่านยังมีหน้ามาด่าข้าเหตุใดไม่ด่านาง ฮือๆๆท่านแม่ ท่านพ่อ ท่านดูสิคนที่รับปากท่านว่าจะดูแลข้าอย่างดี มาวันนี้เขาตบตีข้า ท่านพ่อ ท่านแม่ จางรั่วสุ่ยบุตรชายท่านตบตีบุตรสาวท่าน"

จางลู่เหลียนร้องไห้โวยวาย จางรั่วสุ่ยโมโหมากนัก จึงตบนางอีกครั้งแล้วตวาดซ้ำ

"ลู่เหลียน!! ข้าเลี้ยงเจ้ารักเจ้าเกินไปใช่ไหม ต่อหน้าข้ากล้าด่าทอพี่สะใภ้ของเจ้า กระชากนางแรงเช่นนี้ ลับหลังข้าเจ้าไม่ทุบตีนางหรอกหรือ เยี่ยอวี่บอกมาสิ รอยฟกช้ำบนตัวเจ้ากับเด็กๆได้มาจากไหน พวกเจ้าหกล้มทุกวันหรือ จางลู่เหลียนหากเจ้าทุบตีลูกเมียข้าๆจะขายเจ้าให้ตาแก่แต่งงานไปไกลๆเลย"

จางรั่วสุยแน่ใจแล้วว่ารอบเหล่านั้นที่ภรรยาอ้างว่าหกล้มบ้าน เดินชนนั่นชนนี่บ้างเป็นฝีมือน้องสาวมี่เขาตามใจเกินไปนั่นเอง จางลู่เหลียนทนไม่ได้ที่พี่ชายด่าทอ ก็วิ่งออกจากบ้านหายไป ผ่านหน้าบ้านเซียวจ้านเป่ย เห็นจูเหมยลี่อาบน้ำใส่ชุดใหม่นางก็ยิ่งริษยา นางสารเลวนั่นมีสิทธ์อะไรมาแต่งตัวยั่วยวนเขา เกลียดนางนักเกลียดเหลือเกิน หึ

จูเหมยลี่เงยหน้าขึ้นมาก็เห็นจางลู่เหลียนยืนจ้องหน้าอยู่ แววตาเหมือนจะฆ่านางให้ตายให้ได้ เป็นบ้าอะไรอีกเล่านังหนู เซียวจ้านเป่ยไม่อยู่อย่ามากวนตีน เดี๋ยวแม่ก็เหวี่ยงข้ามนาบัวซะหรอก

"นางแพศยา สักวันข้าจะทำให้พี่จ้านเป่ยเห็นธาตุแท้ของเจ้า"

"นี่ พี่ลู่เหลียนผู้ชายดีๆมีมากนัก ท่านลองเอาไม้เขี่ยๆเดี๋ยวก็เจอ ไม่ต้องมานั่งแย่งสามีข้าเอาเป็นเอาตายแบบนี้หรอก หน้าตาท่านก็ไม่ได้อัปลักษณ์นี่"

จางลู่เหลียนกระทืบเท้าแล้วสะบัดหน้าจากไป ไม่ได้สินางถูกตบจนหน้าบวมไปในหมู่บ้านไม่ได้อายคนอื่น ตอนนางไม่สวยไม่อยากเจอใคร จึงหนีไปยังเขาอีกด้าน

เฉิงอี้ที่เห็นจางลู่เหลียนทะเลาะกับจูเหมยลี่ก็มีแผนในใจแล้ว จางลู่เหลียนก็หน้าตาดี อีกทั้งไม่เคยมีบุรุษมาก่อนได้ลิ้มลองพรหมจรรย์นางก็นับว่าเขาโชคดี จากนั้นก็เดินตามไปยังชายป่า เห็นนางนั่งร้องไห้อยู่จริงๆ

"แม่นางจาง ท่านมาเศร้าเสียใจอยู่ที่นี่ พี่ชายมิห่วงหาแล้วหรือ"

จางลู่เหลียนเลยหน้าขึ้น ก็เห็นเฉิงอี้ยืนอยู่เบื้องหน้า

"เฉิงซิ่วไฉ ท่านไปไหนมาหรือเจ้าคะ เหตุใดถึงผ่านมาทางนี้กัน"

เฉิงอี้นั่งลงข้างๆก่อนจะถอนหายใจ

"เฮ้อ ข้าจะไปคุยกับจูเหมยลี่สักหน่อย สามีนางเพิ่งขายหมูป่าไปข้าอยากให้นางไปทวงคืนของหมั้นที่ป้ากับลุงนางยึดไปสักหน่อย แต่ไม่นึกว่าจะไปเจอนางกับ เอ่อ"

เฉิงอี้ไม่พูดต่อเขาค้างไว้แค่นั้น ทำให้จางลู่เหลียนยิ่งสงสัยมากขึ้น

"เจอนางกับใคร เฉิงซิ่วไฉนางแพศยานั่นทำอะไรลับหลังพี่จ้านเป่ยเช่นนั้นหรือ ข้าว่าแล้วนังนั่นไม่ใช่ผู้หญิงดีหรอก"

เฉิงอี้ขยับไปใกล้จางลู่เหลียน กลิ่นกายนางทำให้น้องชายเขาแข็งขึง ก่อนจะกระซิบ

"เจ้าอยากแยกพวกเขาไหม แม่นางจางข้ามีวิธีนะอืมเจ้าตัวหอมเสียจริงๆจางลู่เหลียน น่า เหลือเกิน"

จางลู่เหลียนเห็นเขามาใกล้ก็ตกใจ กำลังจะลุกก็ถูกเฉิงอี้กดไว้ใต้ลำตัว

"อย่าสะดิ้งเล่นตัวไปหน่อยเลย ข้าจะสอนเสียวให้ ถึงเวลาเซียวจ้านเป่ยจะได้ติดใจเจ้าจนโงหัวไม่ขึ้น สตรีในหอนางโลมเหล่านั้นล้วนได้วิชาจากข้า อืมนมเจ้าใหญ่ดีจริง มานี่สิข้าอยากดูดนมเจ้านัก จางลู่เหลียน"

"ไม่นะ ปล่อยข้านะเฉิงอี้ ปล่อยข้าเจ้าเป็นสุภาพชน เป็นถึงบัณฑิตนะ อ่าห์ อย่าดูดอย่าทำข้า อื้อเฉิงอี้ข้าเจ็บนะ"

เฉิงอี้จัดการสตรีตรงหน้าเขาแหวกสาบเสื้อดูดดื่มเต้าใหญ่โต ก่อนจะเลื่อนมือลงไปกอบกุมเนินโหนกนูน จางลู่เหลียนสะบัดหน้า น้ำตาไหล ไม่นางไม่ต้องการเช่นนี้ แต่นางเสียวซ่านเหลือเกิน เฉิงอี้กำลังปลดกางเกงนางออก อยู่ๆเขาก็ฟุบคาหน้าอกนาง