ตอนที่ 11 ‘เปิดภาคเรียนวันแรก’
4175 คำ
หลังจากถูกเคี่ยวเข็ญมาถึงสองสัปดาห์เต็ม อะไรที่ว่าทำไม่ได้นิมมานก็ล้วนทำเป็นหมด ทั้งศิลปะการต่อสู้และการป้องกันตัว ยิงปืน
ตีกอล์ฟ เต้นรำ ออกงานสังคม มารยาทบนโต๊ะอาหาร และอื่น ๆ อีกมากมายนับไม่ถ้วนจนเขาแทบไม่มีเวลาได้หยุดพักหายใจ พอทำท่าจะดื้อไม่ยอมเรียนก็ถูกอัลฟ่าหน้าโหดข่มขู่ ถูกลากจูงหิ้วตัวไปเรียนรู้และบังคับให้ฝึกฝนจนครบทุกหลักสูตรนั่นแหละถึงได้ยอมปล่อยตัว แล้วคิดดูว่าสภาพเขาจะออกมาย่ำแย่แค่ไหน
คนอื่นใช้เวลาเป็นปี ๆ แต่เขากลับต้องรวบรัดให้เข้าใจและทำได้ภายในสองอาทิตย์!
ชักจะไม่อยากไปเรียนที่เดียวกับไตรวิชญ์แล้วสิ
“ทำหน้าอะไรของมึง วันนี้เปิดเรียนวันแรกช่วยยิ้มแย้มให้มันสดใสร่าเริงหน่อย ทำหน้าบูดเป็นตูดลิง ใครเห็นเข้าคงอยากคบกับมึงเป็นเพื่อนหรอก”
ไตรวิชญ์ที่เดินเข้ามาในห้องพอเห็นนิมมานทำหน้าบึ้งตึงก็เอ่ยทักเสียงหยัน ก่อนจะเดินไปคว้าเอวบางของโอเมก้าหน้าหวานยกร่างเบาหวิวของลูกแกะตัวขาวนุ่มนิ่มขึ้นมานั่งบนตักพร้อมกับหย่อนสะโพกลงนั่งบนเตียง ใบหน้าหล่อเหลาติดดิบเถื่อนแต้มยิ้มมุมปากทำให้สีหน้าดูอ่อนโยนต่างจากเวลาปกติ ชายหนุ่มวางปลายคางเกยลงบนลาดไหล่คนด้านหน้า ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดแถวซอกคอขาวเนียน ทำเอานิมมานขนลุกซู่ต้องรีบหดคอหนี
“อื้อ...เฮียไม่กอดเอวแน่นนักสิ นิมหายใจไม่ออก” สองมือเล็กงัดแงะมือหนาตรงหน้าท้องออก สะโพกน้อยนุ่มแน่นขยับยุกยิกไปมาบนตักแกร่งจนคนพี่ต้องส่งเสียงฮึมฮัมในลำคอเป็นเชิงปรามให้หยุดซะก่อนที่จะเป็นเรื่อง
“มึงจะดิ้นไปมาทำไมให้ลูกชายกูตื่น เดี๋ยวกูจับฟาดแต่เช้าให้ร้องครวญครางเลยดีไหม อยากหมดแรงก่อนจะได้ไปเรียนรึไง”
“ก็ใครใช้ให้เฮียมากอดคนอื่นเล่า! ปล่อยได้ยัง นิมจะไปเรียนสายแล้วนะ วิชาแรกเริ่มเรียนตอนแปดโมงครึ่ง ของเฮียเริ่มเรียนตอนไหนถึงมีเวลาว่างมาก่อกวนกันเนี่ย”
“กูอยู่ปีสี่แล้ว ไม่ค่อยได้เรียนอะไร วันนี้กูมีเวลาว่างมากไปนั่งเฝ้ามึงเรียนทั้งวัน”
“ฮะ! ไม่ต้องเลยนะ เฮียห้ามมาที่ห้องนิมเด็ดขาด! ห้าม!” ไม่เพียงแต่ร้องห้าม สองมือของนิมมานยังผลักกล้ามอกคนพี่ไว้ไม่ให้บดเบียดเข้ามาใกล้มากกว่านี้
เมื่อเห็นคนน้องปฏิเสธเด็ดขาดกลับมาอย่างรวดเร็วปานฟ้าแลบ ความหงุดหงิดก็พลันบังเกิดขึ้นในใจอัลฟ่าหนุ่ม นัยน์ตาคู่คมวาววับสาดแสงเจิดจ้า ยิ่งบดเรือนกายแนบชิดกับเรือนร่างหอมเย็นเย้ายวนใจ กระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นจนแทบจะหลอมรวมร่างเป็นหนึ่งเดียวกัน
“มึงมีปัญหาอะไรกับการที่กูจะไปห้องเรียนมึง” น้ำเสียงต่ำ ๆ คล้ายคำรามดังขึ้นพร้อมกับใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มที่โน้มลงหาใบหน้าแดงระเรื่อน่ารักน่ารังแกของโอเมก้าขี้ยั่ว ทั้งยั่วโมโหและยั่วอารมณ์
“เฮียก็รู้ว่าทำไม โอ๊ย! เฮียปล่อยสิ กระดูกนิมจะแหลกแล้ว…”
ตุ้บ!
“เฮีย!!”
“อย่าโวยวายนักได้ไหม รำคาญ กูไม่ชอบให้เมียกูพูดมาก โดนกูจับกดไปตั้งกี่รอบแล้ว ไม่ต้องทำตัวสะดีดสะดิ้งเหมือนไม่เคย!”
ร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีเทาอ่อนคร่อมทับอยู่เหนือร่างเพรียวบางกรุ่นกลิ่นหอมหวานน่ากินซึ่งหงายหลังเพราะถูกคนพี่โถมใส่ลงมากะทันหัน นิมมานทั้งเจ็บทั้งจุกจนพูดอะไรไม่ออก เขาเบะปากพ่นลมหายใจกระแทกใส่ใบหน้าคมเข้มดุดันของอีกฝ่าย ทำเอาเส้นผมสีน้ำตาลแดงเปิดขึ้นเผยหน้าผากกว้างกับวงคิ้วเรียวยาวพาดเฉียง อยู่เหนือดวงตาคมกริบแข็งกร้าวแฝงไว้ด้วยพลังอำนาจบางอย่างที่สะกดให้ทุกคนหลงใหลและหยุดมองอย่างเผลอไผลควบคุมสติไม่อยู่
นิมมานกัดปากตัวเองแรง ๆ รีบเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ในหัวได้ยินเสียงหัวใจเต้นกระหน่ำรัวเร็วกระแทกอกซ้ายจนเจ็บหน่วง รู้สึกอึดอัดหายใจไม่ทั่วท้อง อุณหภูมิในร่างกายพุ่งสูงขึ้นอย่างน่าตกใจจนหยาดเหงื่อผุดซึมตามรูขุมขน เส้นผมตรงขมับเปียกชื้นแนบติดข้างแก้ม มือหนาช่วยปัดออกให้กลับยิ่งทำให้แก้มนวลแดงระเรื่อลามไปถึงใบหูเล็ก
ไตรวิชญ์บีบคลึงติ่งหูของนิมมานเล่น ส่งผลให้ร่างบางสั่นสะท้านรีบคว้ามือคนพี่ไว้ก่อนจะแตะต้องตัวเขาไปมากกว่านี้
“คนปากร้าย ลุกออกไปจากตัวนิมสักทีสิ เฮียตัวหนักจะตาย นิมจะแบนแต๊ดแต๋แล้ว”
“นิม…”
“อะ…อะไร”
“กูไม่ได้แค่ปากร้าย แต่อย่างอื่นของกูก็ร้าย มึงอยากลองพิสูจน์ดูไหมว่าอะไรร้ายกาจกว่ากัน”
เห็นดวงตาเจ้าเล่ห์กับรอยยิ้มไม่น่าไว้ใจ ต่อให้เป็นคนโง่แค่ไหนก็ดูออกว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร
“นิมไม่อยากโดน! ปล่อยนะ!”
“แต่กูอยากให้มึงโดน กูจะจูบมึง จูบ…จนไม่มีแรงต่อต้านกู”
“ไม่เอานะเฮีย ดะ...เดี๋ยวปากเจ่อ โดนเพื่อนล้อแน่ ๆ” ปากจิ้มลิ้มเม้มแน่นพลางส่ายหัวดิกยิ่งชวนให้อยากรังแก
นัยน์ตาคมสั่นพร่าด้วยประกายไฟแห่งความปรารถนาจับจ้อง
เรียวปากบางอมชมพูวาวใส ริมฝีปากหยักได้รูปสวยเม้มเป็นเส้นตรง สูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ สะกดสัตว์ป่าดุร้ายที่ใกล้จะคลุ้มคลั่งเพราะถูกเหยื่อยั่วกระตุ้นให้อยากสมสู่
“อย่าห้าม มึงก็รู้ว่าไม่ได้ผล”
เพี๊ยะ
“โอ๊ย! เจ็บนะ คนอะไรมือหนักจัง! นิมจะแจ้งตำรวจให้มาจับเฮียเข้าคุกสักวันหนึ่ง คอยดูสิ!”
หลังมือของเด็กหนุ่มปรากฏรอยแดงเป็นปื้นขึ้นมาทันตา แม้จะไม่ได้ตีเต็มแรงแต่เพราะนิมมานเป็นคนผิวบางและขาวจัด แค่เกาเบา ๆ ก็เป็นรอยแดงแล้ว ไตรวิชญ์รีบคว้ามือเรียวเล็กของคนหน้างอมาดูแล้วก็ขมวดคิ้วแน่น ชายหนุ่มล้มตัวลงนอนข้าง ๆ คนน้อง ยกมือนิมมานขึ้นพร้อมเป่าลมร้อนลงไป
ผิวไอ้เด็กมะลินี่บางมาก แค่แตะนิดแตะหน่อยก็ขึ้นรอยแดงน่ากลัว
“เฮียไม่ต้องเป่าแล้ว มันแค่แดงเฉย ๆ ไม่ได้เจ็บสักหน่อย รีบไปกันเถอะเฮีย นิมจะสายแล้ว นะ ๆ ๆ ลุกเร็วสิ”
นิมมานรีบสลัดอาการหวั่นไหวใจสั่นทิ้งไปดีดตัวลุกขึ้นนั่งแล้วคว้าแขนคนพี่ให้ลุกตามมา แต่อีกฝ่ายกลับขืนตัวไว้นอนมองเขาด้วยสีหน้าร้ายกาจราวกับผู้ชนะ มุมปากกระตุกขึ้นคล้ายกับจะเย้ยหยันกึ่งสมเพชเขาอยู่ในที
“จูบกูก่อน ไม่จูบกูก็ไม่มีแรงเดิน” ไตรวิชญ์คว้าเข้าที่แขนเรียวนุ่มกระชากตัวคนนั่งหน้าบูดให้หน้าทิ่มลงมาหาเขาที่นอนอยู่บนเตียง ก่อนตวัดวงแขนกอดรัดเอวบางแน่นหนาพันธนาการไม่ให้อีกฝ่ายดิ้นหนีไปไหนได้ทั้งนั้น
“คนโกหก! ไม่มีแรงเดินจะมีแรงดึงตัวนิมไปกอดนิมได้ไง นิมจะสายแล้วจริง ๆ นะ เข้าใจกันหน่อยสิ นิมไม่อยากขายขี้หน้าเพื่อนตั้งแต่วันแรกที่เปิดเรียน”
“จูบกู แล้วจะคิดดูอีกทีว่าจะไปต่อหรือจะหยุดอยู่แค่จูบ”
นัยน์ตาคู่คมสีน้ำตาลแดงขรึมลงเล็กน้อย ดูลุ่มลึกสะกดสายตาคนมองให้ลมหายใจสะดุด แค่จูบไม่เห็นจะยากอะไร ไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อยที่เขาเริ่มก่อน
เด็กหนุ่มขมวดคิ้วมุ่นรู้สึกคันยุบยิบในหัวใจเหมือนมีมดไต่ยังไงบอกไม่ถูก ค่อย ๆ โน้มหน้าเข้าไปใกล้อย่างใจกล้าพลางหลุบตามองกลีบปากหนาหยักสุดเซ็กซี่เขม็ง แต่ไม่รู้ทำไมจู่ ๆ ลำคอก็แห้งผากจนต้องแลบลิ้นเลียปาก หิวกระหายบางสิ่งบางอย่างที่หอมหวานรัญจวน
ไตรวิชญ์กระตุกยิ้มพอใจเมื่อเห็นปฏิกิริยานั้น ไม่ได้มีแค่โอเมก้าที่ใช้กลิ่นล่อลวงอัลฟ่าได้ แต่อัลฟ่าก็มีกลิ่นเฉพาะตัวที่ดึงดูดตัวเมียให้อยากร่วมรักด้วย ยิ่งเป็นคู่แห่งโชคชะตายิ่งได้ผลดีเกินคาด นิมมานหายใจเร็วขึ้นเหงื่อแตกพลั่ก ตัดสินใจกดจูบลงบนริมฝีปากร้อนผะผ่าวที่ยั่วยวนใจตรงหน้า
จากสัมผัสบางเบาราวขนนกก็แนบสนิทไม่เหลือช่องว่าง ท้ายทอยของเด็กหนุ่มถูกฝ่ามือใหญ่ตรึงไว้ ก่อนที่ไตรวิชญ์จะพลิกตัวขึ้นมาอยู่ข้างบน โดยที่ริมฝีปากยังดูดดึงเคล้าคลึงกันอยู่ ตะล่อมชักจูงคนน้องด้วยจูบแสนหวานชวนละลาย แล้วตบท้ายด้วยจูบร้อนแรงปลุกเร้าให้ทุกอณูร้อนฉ่าเหมือนถูกเปลวไฟแผดเผา
คนประสบการณ์น้อยหรือจะต่อต้านคนมากประสบการณ์ได้?
กางเกงสีเทาขายาวถูกรูดลงจากสะโพกกลมแน่นขาวอวบพร้อมกับกางเกงในสีฟ้าอ่อนไปจนสุดพ้นปลายนิ้วเท้าแล้วปล่อยให้ตกลงข้างเตียง ก่อนที่อุ้งมือหยาบกระด้างจะยกท่อนขาเรียบเนียนไร้ขนให้วางตั้งฉาก อุ้งมือใหญ่ลากไล้ท้องนิ้วจากใต้ข้อพับมายังขาอ่อนด้านใน ก่อนจะเคลื่อนมาเคล้นคลึงบั้นท้ายเต่งตึงกระชับแน่นเต็มไม้เต็มมือ
นิมมานสะดุ้งตกใจครางประท้วงในลำคอพลางส่ายก้นหนีมือร้อนสากระคายที่กำลังประทุษร้ายทั้งขยุ้มขยำบีบเคล้นหนักหน่วงจนเจ็บแปลบ ๆ ระคนเสียวซ่าน นิ้วเรียวยาววนลูบแถวรอยจีบชื้นแฉะแล้วกดแทรกเข้าไปด้านใน ตามด้วยนิ้วที่สองจนช่องทางหลังคับแน่นดูดรัดไม่ยอมคลาย
ไตรวิชญ์หายใจฟืดฟาดร้อนรุ่มไปทั้งตัวเริ่มเดินเครื่องเล่นงาน
โอเมก้าของตนต่อ แต่เพียงแค่ห้านาทีก็พาคนน้องแตะถึงจุดสูงสุดหวีดร้องเสียงแหลม หอบหายใจกระเส่านอนตัวอ่อนให้คนพี่จับหมุนตัวเปลี่ยนท่าได้ตามใจ
ร่างเล็กถูกพลิกคว่ำจับสะโพกกลมกลึงให้โก่งขึ้น แผ่นหลังบางแอ่นโค้ง ใบหน้าสวยหวานชุ่มเหงื่อฟุบลงกับฟูกนอน ก่อนจะเชิดหน้าขึ้นครางเสียงหลงเมื่อท่อนเนื้ออวบใหญ่แข็งขึงสอดใส่เข้ามาจนเต็มพื้นที่ เสียงครางต่ำบ่งบอกความพึงพอใจยามได้ทะลวงเข้าไปฝังตัวอยู่ในความนุ่มแน่นที่ขมิบตอดรัดถี่ ๆ เหมือนกำลังดักจับหัวขโมย
“เฮีย...แกล้งนิม ฮื้อ...อ๊ะ นะ...ไหนว่าจะหยุดแค่จูบไง อื้อ!”
“กูไม่ได้พูดว่าจะหยุดแค่จูบ ซี้ดด...อ่า...รัดให้แน่น ๆ”
สองมือใหญ่ตะปบเอวบางไว้ดึงรั้งให้โยกรับจังหวะกระแทกกระทั้นของสะโพกสอบ ท่อนเนื้อสีเข้มผลุบเข้าออกในโพรงนุ่มเร็วขึ้นตามอารมณ์ที่พุ่งสูง ความหิวกระหายสั่งให้อัลฟ่าหนุ่มจมจ่อมอยู่กับการเล่นงานโอเมก้าน้อย เจ้าของกลิ่นหอมหวานเย้ายวนอย่างหลงลืมตัว ยิ่งอีกฝ่ายตอบสนองกลับมาอย่างน่ารักน่าใคร่ก็ยิ่งกระตุ้นให้ลูกชายเขาคึกคักอัดกระแทกใส่ช่องทางรักรัวเร็วราวกับปืนกล
“ระยำ!” เสียงสบถต่ำ ๆ ดังขึ้น ก่อนที่ร่างสูงหนักอึ้งจะทาบทับลงมาบนแผ่นหลังของนิมมาน ใบหน้าแดงก่ำด้วยฤทธิ์ราคะโน้มเข้าไปใกล้ใบหน้าสวยหวานหยาดเยิ้มชวนตะลึง บดขยี้เรียวปากจิ้มลิ้มแรง ๆ จนบวมเป่งขึ้นมาทันตา ทำเอาคนน้องโมโหต้องไล่งับปากคนพี่เป็นการเอาคืนกลับบ้าง
“แกล้งกันเหรอ...นี่แน่ะ”
งั่ม!
“หึ…อืมมม คิดสู้กูนี่อยากลองดี แน่ใจไหมว่าจะชนะ?”
เพี๊ยะ
“อ๊ะ!”
นิมมานถึงกับสะดุ้งเพราะโดนมือหนาตีก้นไปทีหนึ่ง เขาตัวสั่นสะท้านอ่อนแรงล้มฟุบตัวเอียงไปหาอัลฟ่าเถื่อน น้ำตาคลอเบ้าด้วยความเสียวกระสัน ยามแก่นเนื้อใหญ่โตล่วงล้ำเข้ามาในตัวเขาหนักหน่วงต่อเนื่องไม่หยุดพักหายใจ
ไตรวิชญ์หัวเราะเสียงต่ำลึก ใช้ท่อนแขนช้อนเข้าใต้ข้อพับจนเรียวขาสวยยกขึ้นชี้ฟ้า ส่วนตัวเองก็เบียดชิดประกบติดแผ่นหลังแอ่นโค้งแนบสนิทพลางสวนสะโพกผลักดันความแกร่งร้อนสอดเข้าออกในเส้นทางคับแน่นร้อนชื้นถี่กระชั้น ด้านในบีบรัดแน่นเหมือนปลอกกำมะหยี่นุ่มลื่น ทำเอาเขาครางกระหึ่มต้องเร่งจังหวะรุกรานให้เร็วขึ้นอีก
“เฮีย...ไตร อ๊ะ อื้อ ๆ ๆ”
“สิบนาที” ท่อนแขนแข็งแรงอ้อมผ่านตัวโอเมก้าน้อยพลางล็อกไว้แน่นหนา ช่วงล่างสอดใส่จ้วงลึกครูดสีผนังอ่อนนุ่มจนคนน้องเกร็งเสียวครางอืออาดังระงม น้ำตาไหลพรากหน้าแดงตัวแดงไปหมด
ดวงตาดำขลับปรือปรอยแวววาวด้วยความสุขซ่านหวามไหว สองหูได้ยินเสียงคำรามต่ำพร่าสุขสมจากคนพี่กู่ก้องกระหายหิวไม่หยุดหย่อน หัวใจสองดวงเต้นดังโครมคราม เลือดลมสูบฉีดเร็วขึ้นจนร่างกายพวกเขาร้อนวูบวาบเหงื่อไหลอาบท่วมตัว ก่อนที่ทุกอย่างจะระเบิดพร่างพรายราวกับหมู่ดาวที่กระจัดกระจายเต็มท้องฟ้า ลาวาขาวขุ่นฉีดพุ่งทะลักทลายไหลบ่าเข้าไปในตัวนิมมานทุกหยาดหยดจนท้องน้อยร้อนวาบ
เสียงหวานครางประท้วงเบาหวิว ไตรวิชญ์ก้มจูบขมับปลอบโยนแล้วถอนกายออกอุ้มตัวคนน้องขึ้นจากเตียงเดินตรงไปยังห้องน้ำเพื่ออาบน้ำล้างคราบคาวออก
แต่กว่าจะยอมปล่อยตัวเลิกพัวพันแนบชิดเหมือนพวกติดสัด เวลาก็ผ่านไปอีกหนึ่งชั่วโมงจนนิมมานผล็อยหลับคาอกคนพี่ ทิ้งให้อัลฟ่าหิวจัดต้องจัดการทุกอย่างต่อเอง
ชายหนุ่มอุ้มโอเมก้าของตนไปเช็ดตัวเปลี่ยนชุดใหม่ แล้วค่อยหันมาจัดการตัวเองต่อ พอแต่งตัวเสร็จก็อุ้มคนหลับปุ๋ยที่ส่งเสียงกรนเบา ๆ เดินลงไปชั้นล่างผ่านหน้าน้องชาย ซึ่งพอเห็นเขาก็รีบลุกพรวดเดินตามหลังมาติด ๆ
“ทำไมถึงยังไม่ไปเรียน”
“ผมจะขอเฮียติดรถไปเรียนด้วยไง แล้วนี่น้องเขาเป็นอะไร ทำไมถึงหลับสนิทขนาดนั้น โดนเฮียเล่นงานจนหมดแรงไปเลยเหรอ”
“หุบปาก กูรำคาญเสียงมึง”
“แตกไปกี่น้ำครับ กลิ่นเฮียถึงฟุ้งติดตัวนิมมานแน่นหนึบขนาดนี้ ต่อให้อัลฟ่าอื่นอยากเข้าใกล้ก็ไม่กล้า แค่ยืนอยู่ห่างๆ ยังแสบจมูกจนแทบหายใจไม่ออกเลย เฮียรู้ตัวบ้างรึเปล่าว่ากำลังหลงเด็กโอเมก้านี่”
“กูเป็นน้องมึงรึไงถึงต้องรอให้มึงมาบอก” ดวงตาคมกริบเย็นชาตวัดมองน้องชายตัวดีที่หาเรื่องชวนคุยให้ยิ่งรำคาญใจ
“หลงเมียเด็กว่ะ ไม่สนใจน้อง”
“ไอ้ภูมิ อยากโดนตีนกูถีบล้มหัวฟาดพื้นตรงนี้ไหม!”
“ฮะฮ่า ๆ น้องนิมน่ารักดีเนอะ”
“มันอายุเท่ามึง”
“ขี้หึงว่ะ ชมนิดชมหน่อยก็ไม่ได้”
“ไสหัวไป” น้ำเสียงเข้มจัดเอ่ยบอกในขณะที่ก้าวขึ้นไปนั่งบนรถตู้ แต่พอไตรภูมิจะก้าวขึ้นมาเท้าของไตรวิชญ์ก็ง้างรอเตรียมถีบหากเข้ามาใกล้
“โหดร้ายกับน้องจังวะเฮีย ผมขับรถไปเรียนเองก็ได้ ไม่ง้อหรอก”
“มึงควรไปได้ตั้งนานแล้ว จงใจอยู่กวนประสาทกู กลัวกูไม่อารมณ์ขึ้นหักขามึงสักท่อนสองท่อนระบายอารมณ์”
“โหดชะมัด ผมไปแล้ว” ไตรภูมิโบกมือลาพี่ชายรีบเผ่นหนีก่อนพายุคลั่งจะพัดถล่มมาทางเขาเข้า ชายหนุ่มเปิดประตูรถสปอร์ตคันแดงเตรียมจะขึ้นไปนั่งก็นึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้พูดเรื่องสำคัญจึงหันไปเกาะกระจกรถมองหน้าเคร่งขรึมดุดันของพี่ขายคนรอง “เด็กมันน่ารักน่าฟัดแบบนี้ ต่อให้มีกลิ่นอัลฟ่าติดตัวฉุนจมูกเหมือนตกถังน้ำหอมก็กันอัลฟ่าคนอื่นได้ไม่นานหรอกนะ หาทางรับมือกับพวกมันไว้หน่อยก็ดี”
“พวกมันอยากตายก็ลองแตะของของกูดู จะได้รู้ว่าระหว่างนรกกับกู อันไหนมันน่ากลัวกว่ากัน” ไตรวิชญ์พูดเพียงแค่นั้นบานประตูรถก็เลื่อนปิดสนิทบดบังสีหน้าแววตาอำมหิตเยียบเย็นไร้ความปรานีจนหมด
แต่ชั่วขณะหนึ่งที่โทสะพวยพุ่งก็มากพอจะปล่อยกลิ่นอายคุกคามอันตรายเสียดแทงทุกคนที่อยู่ใกล้ในรัศมีสิบเมตร ไตรภูมิลมหายใจกระชั้นขึ้นเพราะความกลัวที่ยากระงับ ลักษณ์กับนาราซึ่งนั่งอยู่บนหน้าถึงกับขนหลังคอลุกชัน รู้สึกอึดอัดเหมือนถูกมือที่มองไม่เห็นบีบเข้าที่ลำคอ ส่วนนิมมานที่กำลังหลับ ๆ อยู่ก็พลันสะดุ้งลืมตาโพลง
ไตรวิชญ์ถอนหายใจรีบเก็บกดความเดือดดาลไว้ก้มมองคนน้องพลางใช้มือตบตูดกล่อมให้นอนต่อ กระทั่งไอ้เด็กมะลิเคลิ้มหลับไปอีกครั้ง ใบหน้าหล่อจัดถึงกลับมาแข็งกระด้างเย็นชา ยิ่งนึกถึงคำพูดกวนประสาทของน้องชาย ดวงตาสีน้ำตาลแดงก็ยิ่งเข้มขึ้นราวกับถูกย้อมด้วยเลือดน่ากลัวจนหาคำมาบรรยายไม่ได้เลย
มหาวิทยาลัย N
นิมมานที่นอนยาวก็ลุกขึ้นนั่งผมยุ่งเบลอ ๆ อยู่ข้างอัลฟ่าของตัวเอง ก่อนจะหันมองรอบข้างแล้วเคลื่อนตัวไปเกาะกระจกรถมองดูตึกอาคารสูงเจ็ดแปดชั้นที่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า ตัวตึกเป็นสีเขียวอมฟ้าเหมือนน้ำทะเล ก่อสร้างด้วยสไตล์ยุโรปมีความเก่าแก่คลาสสิกผสานความวิจิตรตระการตา ลานกว้างด้านหน้ามีรูปปั้นหมาป่าตัวใหญ่สีขาวตั้งอยู่ถึงสามตัวในอิริยาบถที่ต่างกัน แต่กลับน่าเกรงขามแผ่กลิ่นอายความยิ่งใหญ่ที่ไม่มีใครโค่นล้มได้
“ลงมาได้แล้ว”
ไตรวิชญ์ลงไปยืนรออยู่ข้างรถ นิมมานที่หายจากอาการตะลึงก็รีบลูบผมให้เข้าที่เข้าทางคว้ากระเป๋าหนังสีดำลงจากรถไปยืนอยู่ข้างคนพี่ รู้สึกเหมือนตัวเองมาอยู่ผิดที่ผิดทางอย่างไรชอบกล เพราะถึงจะฝึกซ้อมการเข้าสังคมชั้นสูงกับครูจอมโหดและปรับเปลี่ยนการแต่งตัวรวมถึงข้าวของเครื่องใช้ใหม่หมด ชาติกำเนิดของเขาก็เป็นเพียงรากหญ้า ซึ่งกำลังจะก้าวเข้าไปปะปนกับพวกรากแก้วรวยล้นฟ้า
เด็กหนุ่มทั้งประหม่าทั้งหวั่นใจทำตัวไม่ถูก กลิ่นความกังวลถูกส่งมาหาคนตัวโตกว่าจนรู้ว่าคนน้องกำลังกลัวที่จะก้าวเข้าสู่อาณาจักรของพวกเขา ไตรวิชญ์ไม่ได้พูดปลอบหรือให้กำลังใจกลับทำเพียงแค่กุมมือบางไว้กระตุกให้เดินตามเข้าไปข้างในพร้อมกัน
เนื่องจากสวนด้านหน้ากว้างขวางมากจึงกินเวลาถึงห้านาทีกว่าจะเข้ามาถึงตัวตึกเรียน นิมมานแทบไม่มีเวลาได้ชื่นชมความสวยงามรอบข้างก็ต้องตกใจกับเสียงฮือฮากระซิบกระซาบของพวกนักศึกษาที่หยุดเดินแล้วหันมามองพวกเขาอย่างสนใจ
ท่ามกลางสายตานับร้อยไตรวิชญ์กลับตีสีหน้าเฉยชานิ่งขรึมดุจรูปปั้นหิน ไม่รู้สึกตื่นเต้นหรือตกประหม่าเหมือนอย่างที่นิมมานกำลังเผชิญ บุคลิกของชายหนุ่มยังคงสง่างามสูงส่งเหมือนคุณชายตระกูลผู้ดีเก่าทุกกระเบียดนิ้ว แผ่กลิ่นอายน่าเกรงขามกดข่มให้พวกโอเมก้า เบต้า และแม้กระทั่งอัลฟ่าด้วยกันให้รู้สึกเกรงกลัวรีบถอยห่างในทันที ถึงจะหลงใหลในรูปลักษณ์อันดิบเถื่อนเร้าใจ เคลิบเคลิ้มต่อใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มพรากจิตวิญญาณ ก็ยังรู้สึกยำเกรงต่อพลังอำนาจของผู้นำที่ไหลเวียนในกระแสเลือดอันเข้มข้นไร้สิ่งใดเจือปนของไตรวิชญ์
นิมมานเดินตามหลังอัลฟ่าเถื่อนโดยพยายามไม่สนใจสายตาสงสัยใคร่รู้ระคนอิจฉาริษยาของเหล่านักษาที่มายืนออกันเต็มทั้งสองข้างทาง แค่เขามาปรากฏตัวพร้อมกับคนคนนี้ก็สร้างความแตกตื่นเหมือนฝูงผึ้งแตกรัง สายตาทิ่มแทงพุ่งตรงปักร่างเขาต่อเนื่องจนแทบทะลุเป็นรูพรุนจนเผลอลืมตัวกำมือแน่น ฝ่ามือเย็นเฉียบแต่กลับชุ่มเหงื่อ
“มึงจะกลัวอะไร กูอยู่ตรงนี้ทั้งคนใครจะกล้าแตะต้องมึง พวกมันก็แค่สงสัยว่ามึงเป็นใครเท่านั้น เดี๋ยวพอรู้ชัดว่าเป็นคนของกูก็ไม่กล้ายุ่งกับมึงแล้ว”
“จะแน่เหรอ สายตาของพวกผู้หญิงเหมือนมีดที่พุ่งฉิวมาปักที่ตัวนิมเลยนะ ส่วนพวกผู้ชายก็ไม่เบาเหมือนกัน ไม่คิดว่าจะฮอตมากขนาดนี้ในหมู่นักศึกษาด้วยกัน ทั้งอัลฟ่าทั้งโอเมก้าตอมให้หึ่งเลย”
“กูไม่ได้สนใจเรื่องไร้สาระพวกนี้”
“มีสาวมาชอบเยอะ ๆ ไม่ดีตรงไหน น่าอิจฉาออก”
“น่ารำคาญ ไม่ใช่ผู้หญิงทุกคนจะน่าเอา กูไม่ชอบยุ่งกับพวกที่อยู่ในนี้อยู่แล้ว ไม่มีใครเป็นเมียกูนอกจากมึงหรอก”
“ฮะ เกี่ยวอะไรกับนิมด้วย เอ๊ะ! พูดแบบนี้หมายความว่าข้างนอกมอก็มีเมียให้ทั่วไปหมดเลยสิ!”
“นางบำเรอ คู่ขา คู่นอน ไม่ใช่เมีย”
“คนปากจัด” นิมมานขมุบขมิบปากว่า ก่อนจะถูกดึงตัวให้เลี้ยวไปทางซ้ายมือเดินขึ้นบันไดวนไปชั้นบน ตึกเรียนที่นี่กว้างมาก เส้นทางซับซ้อนวกวน และมีหลายตึกจนคนมาใหม่อย่างเขาถึงกับมึนตึ้บ ให้เดินคนเดียวคงมีหลงกันบ้างแหละ “พวกเรากำลังจะไปไหนเหรอ ไม่เห็นเหมือนตึกที่เฮียให้นิมดูภาพเลย”
“หอพักกู”
“หา! จะพานิมไปหอพักเฮียทำไมเนี่ย แค่นี้ก็สายจะแย่แล้ว รีบพานิมไปส่งตึกเรียนสักที!”
“กูจะพาไปเจอเพื่อนคนอื่นนอกจากไอ้กวิน”
“หน้าอย่างเฮียมีใครคบด้วยเหรอ ทั้งโหด หื่น เถื่อน นิสัยแย่ ปากก็ร้าย ขี้หงุดหงิด ขี้รำคาญ แถมเผด็จการบ้าอำนาจ ชอบออกคำสั่ง!”
“เมียกูก็ใช่หยอกไหมวะ ปากของอีหนูก็จัดพอ ๆ กับเฮีย”
ไตรวิชญ์ไม่พูดอย่างเดียวยังยกมือข้างที่ว่างจับปลายคางเรียวมนสั่นไปมาคล้ายกับเสี่ยแก่ ๆ หยอกอีหนูของตัวเอง ทำเอาคนถูกแกล้งอ้าปากจะกัดนิ้วคนพี่ให้ขาดเป็นการเอาคืน แต่อีกฝ่ายก็ดันหลบทันชักมือกลับไปล้วงกระเป๋า ส่วนอีกมือก็เปลี่ยนจากกุมมือนุ่มนิ่มมาโอบเอวบางไว้ กระชากตัวคนดิ้นขลุกขลักให้แนบชิดติดกันเป็นตังเม
ดวงตาดำขลับขุ่นมัวจ้องเขม็งเสี้ยวหน้าหล่อเหลาด้านข้างอย่างเคือง ๆ อยู่ด้วยกันจวนจะครบเดือนก็พอรู้จักนิสัยใจคอ รวมถึงความชอบส่วนตัวของอีกคน
คนคนนี้เกิดมาในตระกูลร่ำรวยเงินทองมีใช้ไปยันลูกยันหลานก็ไม่มีวันหมด ห้อมล้อมไปด้วยบริวารคนรับใช้จำนวนมาก อยากได้อะไรก็แค่ชี้นิ้วสั่งแล้วรอให้คนหามาประเคนให้ถึงที่ ไม่เคยต้องลำบากไปหาเองเลย ไม่เคยต้องโดนใครกดหัวดุด่าว่ากล่าวแรง ๆ ถึงเคยชินกับการแสดงอำนาจบาตรใหญ่ใส่คนอื่น
“แอบด่าอะไรกูในใจอีกฮะ”
“เปล่าด่าสักหน่อย กำลังชื่นชมอยู่ต่างหาก”
“ชมว่าไง”
“ชมว่า…เป็นพวกชอบแสดงอำนาจบาตรใหญ่ชี้นิ้วใส่คนอื่นไง! อื้อ!!” ทันทีที่นิมมานพูดจบก็ถูกคนพี่หมั่นไส้หนักจับฟัดแก้มซ้ายขวาจนชอกช้ำหน้าแดงหูแดงไปหมด
ไตรวิชญ์หิ้วตัวไอ้ลูกแกะนุ่มนิ่มปากดีที่ตอนนี้แก้มช้ำปากบวมน้ำตาคลอหน่วยไปจนถึงหน้าประตูกระจกใสบานใหญ่ ซึ่งเปิดออกทันทีที่เขามาถึงด้วยระบบสแกนใบหน้าจดจำตัวบุคคล เพราะไม่ใช่ว่าทุกคนจะล่วงล้ำเข้ามาในอาณาเขตส่วนตัวของพวกเขาได้
ตั้งแต่ชั้นนี้ไปจนถึงชั้นบนสุดของตึกเป็นของคลาส 'S' ทั้งหมด ห้ามคนนอกเข้ามาเด็ดขาด เป็นสิทธิพิเศษที่เอื้อประโยชน์ให้กับกลุ่มผู้ทรงอิทธิพลที่สุดในมหาวิทยาลัย ซึ่งมีแค่สิบคนเท่านั้นที่จะได้สัมผัสกับบรรยากาศราวกับสรวงสวรรค์บนดิน ความสะดวกสบายครบครันถูกรังสรรค์ไว้ที่นี่ที่เดียว และนิมมานก็ได้รับอนุญาตให้เข้ามาในฐานะพิเศษ
โดยการใช้ฐานะ 'เมีย' ของไตรวิชญ์ หนึ่งในสามตระกูลใหญ่ สิบตระกูลดัง และเป็นถึงว่าที่ผู้นำตระกูลหิรัญรชตรุ่นถัดไป
- ผู้เขียน
