อัลฟ่าเถื่อน

ตอนที่ 13/1 ‘สิ่งที่กำลังจะมา’

ช่วงหกโมงเย็นนักศึกษาส่วนใหญ่จะออกไปเดินเที่ยวห้างมากกว่าจะหมกตัวอยู่ภายในรั้วมหาวิทยาลัย ทำให้เวลานี้ทุกตึกเรียนเงียบสงบไร้เสียงจอแจ ส่วนเวลาปิดประตูหอพักจะอยู่ที่ตอนสามทุ่ม ยกเว้นคลาส S ที่ไม่มีการกำหนดเวลาตายตัว จะกลับเมื่อไหร่ก็ได้ตามแต่ใจต้องการ ซึ่งนี่ก็ถือเป็นอีกหนึ่งอภิสิทธิ์พิเศษของสิบตระกูลดังที่ทรงอิทธิพลที่สุดของมหาวิทยาลัยแห่งนี้

หลังจากถูกไตรวิชญ์ขย้ำกลืนกินลงท้องจนพอใจ นิมมานก็ถูกปล่อยตัวให้นอนพักผ่อนเอาแรง และด้วยความเพลียจัดก็เลยหลับยาวไปถึงสองชั่วโมงเต็ม พอตื่นขึ้นมาอีกทีก็พบว่าท้องฟ้าด้านนอกมืดแล้ว มือบางยกขึ้นขยี้ตาให้หายจากความง่วง ปิดปากหาวหวอดใหญ่อีกครั้งก็เริ่มมองหาเจ้าของห้อง

ดวงตาดำขลับส่องประกายสุกใสมองแผ่นหลังกว้างที่อยู่ใกล้มาก แค่หันไปทางขวามือก็ปะทะเข้าหน้าแล้ว ตอนนี้คนโหดเถื่อนเหลือเพียงกางเกงผ้ายืดสีเทาเข้มติดตัวกำลังนั่งพิมพ์อะไรอยู่ก็ไม่รู้ ท่าทางเคร่งเครียดเชียว พอเขาขยับตัวจะลุกขึ้นจากเตียง คนที่ประสาทสัมผัสไวก็หันกลับมามองทันที

เพียงแค่สบตากันก็เหมือนกับมีแรงดึงดูดบางอย่างสะกดให้

พวกเขาไม่อาจละสายตาไปมองสิ่งอื่นได้

นิมมานหน้าแดงแปร๊ดขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ กลีบปากบางเม้มแน่นด้วยความอึดอัดขัดเขิน รู้สึกประหม่าเมื่อถูกดวงตาคมกริบดุจเหยี่ยวกวาดมองตั้งแต่หัวจรดเท้า สำรวจตรวจตราทุกซอกทุกมุม ทุกตารางนิ้วบนเรือนร่างขาวละมุน เหมือนกับจะดูให้มั่นใจว่าไม่มีตรงไหนบุบสลาย หลังจากที่เล่นงานเขาหนักหน่วงจนผล็อยหลับไปตอนไหนยังไม่รู้เลย

แต่ลางสังหรณ์ที่แม่นยำของเขาก็บอกว่ามันจะไม่จบลงเพียงเท่านี้ กระทิงป่าคลุ้มคลั่งนี่ยังเหลือพื้นที่ว่างในกระเพาะอีกเยอะ และพร้อมจะออกล่าอีกครั้งก่อนจะถึงมื้อดึก รีบชิ่งหนีตอนนี้เลยดีกว่า

“นิมไปอาบน้ำก่อนนะ”

เด็กหนุ่มเจ้าของดวงตาสีสวยสดใสดึงดูดใจรีบควานไปหยุดอยู่ตรงปลายเตียงแล้วหย่อนขาลงบนพื้นทั้งสองข้าง ตั้งใจจะอาศัยตอนทีเผลอวิ่งตรงเข้าห้องน้ำด้วยความเร็ว เพียงแต่ระดับความไวกลับสู้คนพี่ไม่ได้ แค่คนน้องขยับตัวปลายเท้าไปทางห้องน้ำ ไตรวิชญ์ก็ล่วงรู้ความคิดภายในใจโอเมก้าอวดดีที่ริอ่านจะแข่งความเร็วกับเขา

ชายหนุ่มละมือจากงานที่ทำอยู่ทั้งหมด แล้วพุ่งเข้าไปรวบตัวคนเอวบางน้อยขึ้นอุ้มในวงแขน ดวงตาคมดุหลุบมองแผ่นอกขาว หน้าท้องแบนราบ และเรียวขากลมกลึง ซึ่งมีรอยประทับสีกุหลาบฝากรักไว้อยู่ทั่วทุกจุด ยิ่งมองก็ยิ่งคันเขี้ยว อยากกัดแทะเนื้อนุ่มชุ่มฉ่ำที่ไม่ว่าจะกลืนกินไปสักกี่ครั้งก็ไม่เบื่อ

“กูอาบด้วยคน”

“ฮะ! อะไรนะ! เฮียจะอาบน้ำด้วยเหรอ ไม่เอาเด็ดขาดเลย ถ้าเฮียจะอาบก่อน นิมจะไปนั่งรอที่เตียง รอเฮียอาบเสร็จค่อยไปอาบต่อ”

“รีบร้อนปฏิเสธไปก็เปล่าประโยชน์ ตอนนี้มึงอยู่ในกำมือกู ดิ้นขัดขืนมาก ๆ กูจะจับเหวี่ยงออกนอกหน้าต่าง”

“ทำหน้าโหดเสียงเข้มอีกแล้ว สักวันหนึ่งถ้านิมเก่งขึ้นจะสู้กลับบ้าง!” เสียงห้าวหวานขู่ฟ่อด้วยความไม่ชอบใจที่โดนบังคับ ยิ่งเห็นริมฝีปากหยักเซ็กซี่แสยะยิ้มร้ายก็ยิ่งโมโห ต่างจากไตรวิชญ์ที่พึงพอใจเมื่อได้เห็นสีหน้าผู้แพ้จากคนน้อง

บางทีเขาก็สงสัยว่าจะมีสักวันไหมที่เขาไม่คลั่งไคล้โหยหาร่างกายนี้ เหมือนกับว่านิมมานเกิดมาเพื่อเป็นส่วนหนึ่งของเขา ไม่ใช่แค่ติดกลิ่นหอมเย็นสดชื่น ซึ่งลอยอบอวลอยู่รอบตัวอีกฝ่าย ยังมีความรู้สึกบางอย่างที่จะสัมผัสได้ก็ต่อเมื่อได้แนบชิดกัน

ทั้งสองคนก้าวลงมาในอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่จนน้ำในอ่างกระฉอกออกมาเปียกเต็มพื้น ไตรวิชญ์มองใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารักที่บางครั้งก็งดงามเย้ายวนใจชวนให้ตะลึงพรึงเพริด นิมมานเหมือนหยาดน้ำค้างบริสุทธิ์ที่ไม่เคยต้องมลทิน ไม่เคยแปดเปื้อนกลิ่นคาวโลกีย์ แต่เขารู้ดีว่าภายใต้ความใสซื่อไร้เดียงสานี้กลับซุกซ่อนความหวานล้ำอย่างยากจะบรรยาย ราวกับเนื้อนุ่มชุ่มฉ่ำที่ยั่วน้ำลายสัตว์ป่าให้หิวโหยจนอยากขย้ำกัดทึ้งแล้วกลืนลงท้องไปทั้งกระดูก

อัลฟ่าหนุ่มกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ ค่อยๆ ขยับตัวเข้าไปใกล้เหยื่อตัวน้อยที่หันหลังเกาะขอบอ่างอยู่ สองมือจับยกสะโพกนุ่มแน่นขึ้นเล็กน้อยแค่พอให้เขาได้สอดใส่ความแกร่งร้อนแข็งขึงไปในเส้นทางคับแคบจนสุดลำ วินาทีที่ถูกผนังอ่อนนุ่มโอบรัดก็แทบจะสติหลุดเผลอปลดปล่อยสัตว์ร้ายให้ออกมาฉีกกระชากร่างอีกฝ่ายอย่างบ้าคลั่ง

“กูถูกมึงทำให้เคยตัวซะแล้ว ไอ้เด็กมะลิตัวดี”

“พะ…พูดอะไรน่ะ ไม่เห็นจะเข้าใจเลย เฮียเป็นอะไรไปอีก ทำไมถึงรังแกนิมอีกแล้วล่ะ!”

“อย่าโวยวายดิ แค่รอบสองรอบเอง มึงไม่ตายหรอก” ดวงตาสีน้ำตาลอมแดงส่องสว่างเจิดจ้ายิ่งกว่าดวงอาทิตย์ ร้อนแรงยิ่งกว่าเปลวไฟ

“ไม่ตายแต่เหนื่อยมาก เมื่อเช้าก็จับกินไปแล้ว ตอนมาถึงห้องนี้ก็ด้วย แล้วตอนนี้ยังจะกินซ้ำอีกเหรอ คนตะกละ”

“เออ กูตะกละ ก็คนมันหิวนี่วะจะให้ทำไง มึงอย่าบ่นเป็นผู้หญิงหน่อยเลย กูแค่ใส่เข้าไปเฉยๆ เอง อา…แน่นชะมัด”

“ทะ ทะลึ่ง! ปะ...แปลว่าเฮียจะไม่ทำใช่ไหม”

“ทำ”

“เอ้า! ก็เมื่อกี้เฮียบอกว่าแค่ใส่เฉยๆ ตอนนี้จะมาเปลี่ยนใจไม่ได้นะ คนอะไรพูดจาไม่รู้เรื่อง เอาแต่ใจตัวเองที่สุดเลย!”

นิมมานทำแก้มพองตาโตตั้งท่าจะเอาเรื่องคนด้านหลัง แต่อุ้งมือใหญ่กลับจับกุมเอวบางขยับส่ายไหวไปมา เล่นเอาขนลุกซู่ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าแล้ววิ่งลงมากระจุกตรงท้องน้อย เหมือนมีผีเสื้อนับร้อยพันกระพือปีกบินวน

ร่างบางจิกเล็บเท้าตัวสั่นเกร็ง มือที่เกาะขอบอ่างกำแน่นจนนิ้วซีด ใบหน้าแดงระเรื่อเชิดรั้นอ้าปากหอบหายใจเร็วขึ้น เพียงแค่เริ่มก็รู้สึกร้อนรุ่มไปทั้งตัวเหมือนกำลังอยู่ในบ่อน้ำพุร้อน ทั้งที่น้ำในอ่างอุณหภูมิยังอุ่นอยู่เลย

“มึงว่ากูพูดจาไม่รู้เรื่อง งั้นกูไม่พูดแล้วแต่จะทำเลย มึงจะได้รู้ไงว่าเวลาที่กูเอาแต่ใจจริงๆ มันเป็นยังไง!”

“...!”

หมับ

ไตรวิชญ์ขยับตัวมานั่งคุกเข่าโดยดึงสะโพกอวบอัดนุ่มเด้งให้ยื่นมาทางด้านหลัง จัดท่าให้คุกเข่ากับพื้นตามเขาด้วยความเร็ว ดวงตาคู่คมหลุบมองแผ่นหลังแอ่นโค้งเป็นแอ่งกระทะ เส้นผมเปียกชื้นแนบลู่ติดลำคอขาว ยิ่งโดนไอร้อนก็ยิ่งเห็นรอยกัดเด่นชัด ปลอกคอเส้นนั้นถูกถอดไปนานแล้ว เขาไม่ชอบให้มีอะไรมาปิดกั้นสายตาจากของสวย ๆ งาม ๆ จะชอบที่สุดก็ตอนที่เด็กนี่อยู่ในชุดวันเกิดอวดเรือนร่างให้เขาเห็นเต็มสองตา

“อ๊ะ อ๊าา! อื้อ อื้อ มะ…ไม่เอาแล้ว ปล่อย อ้า เฮียพอก่อน…” มือเรียวยื่นไปดันกล้ามอกแน่น ๆ ของอัลฟ่าเถื่อนหิวจัด พยายามออกแรงดันให้ถอยห่าง แต่ไม่รู้ทำไมถึงยิ่งบดเบียดเข้ามาใกล้ จนต้องยอมแพ้ชักมือกลับมา

“กูหยุดไม่ได้”

“อะอื้อ เฮียไตร ระ…เราต้องลงไปกินข้าวข้างล่างด้วย ฮึก! อาา เบาหน่อย นิมโดนเฮียเล่นงานหลายรอบจนเจ็บตัวเจ็บก้นหมดแล้วนะ!”

“คิดว่ากูไม่รู้เหรอ แต่แม่งเอ๊ย! มึงก็อย่าตอดแรงจะได้ไหม ไม่อยากให้กูเอาก็อย่าครางให้กูได้ยิน แค่กลิ่นฟีโรโมนที่มึงปล่อยออกมาก็ทำกูแทบคลั่งควบคุมสติไม่อยู่แล้ว!”

“อะ อ๊ะ…นิมหิวข้าวจริงๆ นะ ปล่อยก่อน…ฮื้อ อ๊ะ”

“ไม่! กูก็กำลังหิว มึงอย่าดื้อไม่ถูกเวลา เดี๋ยวกูจับฟาดหนัก ๆ ให้สลบมันตรงนี้เลย”

“คนบ้า! อื้อ ๆ ๆ ไม่นะ เฮียเย็นไว้ อ๊าา จะ…จะกินจุเกินไปแล้ว ร้อน…อึก…มันใหญ่ขึ้นอีกแล้ว!”

“มึงอย่าพูดจาให้ยิ่งอยากสิ ซี้ดด! กูจะหมดความอดทน”

“อื้ออ อึก กินได้ทั้งวี่ทั้งวัน ระ…ระวังท้องแตกตายนะ!” น้ำเสียงสั่นเครือต่อว่าอย่างขุ่นเคืองพร้อมกับเอี้ยวหน้าไปมองคนร่างสูงที่จงใจเคลื่อนไหวเนิบช้าแต่หนักหน่วงทุกครั้งที่กระแทกเข้ามา

นิมมานหน้าแดงก่ำทั้งจุกทั้งเสียว สองมือยึดขอบอ่างไว้แน่นจนปวดแขน เขาเคยเห็นสีหน้าของสัตว์ป่ากำลังหิวโซ สัญชาตญาณนักล่าคงเรียกร้องให้ไตรวิชญ์ต้องหาอาหารที่อยู่ใกล้มือจับยัดลงท้องเป็นการด่วน แต่เขาไม่ใช่อาหารสักหน่อย ทำไมต้องมาถูกท่อนเอ็นยักษ์ร้อน ๆ อัดกระแทกใส่ช่องทางหลังซ้ำๆ ด้วย

นี่มันหิวคนละหิวกันแล้ว!

เด็กหนุ่มหน้าสวยพรูลมหายใจยาวนาน แล้วค่อยๆ กางขาออกกดตัวลงเล็กน้อยพร้อมยื่นสะโพกไปด้านหลังเพื่อเปิดทางให้คนพี่เข้ามาได้ง่ายขึ้น พอเห็นคนน้องไร้ท่าทีต่อต้าน อัลฟ่าหนุ่มหล่อก็เริ่มนัวเนียกอดรัดเหยื่อแน่นขึ้น ความหิวกระหายเร่งให้จังหวะโถมกระหน่ำเปลี่ยนไป จากเชื่องช้าก็เร็วขึ้นอีกเท่าตัว ราวกับกลัวเหยื่อที่จับมาได้จะหนีหายถึงต้องตามติดเหมือนวิญญาณร้ายเตรียมจะสิงสู่

นิมมานคิดว่าไม่มีคำไหนเปรียบเปรยการกระทำชั่วร้ายของ

ไตรวิชญ์ได้ดีเท่าคำนี้อีกแล้ว ชาติก่อนเขาคงเคยไปทำเวรทำกรรมกับคนคนนี้ไว้สินะ ชาตินี้ถึงได้โดนรังควานตามล่าตัวมาจนตกเป็นทาสราคะ คอยสนองตัณหาให้คนพี่จับกินได้ทุกที่ทุกเวลาที่ต้องการตัว

วันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่ไตรวิชญ์หิวจัดเกือบทั้งวัน เหมือนกระทิงป่าถูกจับขังไว้ในถ้ำลึกเป็นเวลานาน พอเป็นอิสระก็ไล่ขย้ำเหยื่ออย่างบ้าคลั่ง และต่อให้เขาเหนื่อยล้าเพลียจัดแทบขาดใจ แต่แค่สัมผัสจากปลายนิ้วก็ทำให้เขาตัวอ่อนพ่ายแพ้ต่อฤทธิ์ตัณหาแล้ว

บางทีเขาก็เกลียดที่ตัวเองเกิดมาเป็นแบบนี้ ยิ่งช่วงฮีทก็ยิ่งรังเกียจ เพราะความต้องการตามสัญชาตญาณเรียกร้องให้เขาโหยหาความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับใครก็ได้อย่างไม่มีสติรับรู้ตัวเอง จนรู้สึกกลัวว่าจะเผลอไปนอนกับคนแปลกหน้าเข้าสักวันหนึ่ง

เขาหวั่นใจทุกครั้งที่เข้าสู่ช่วงฮีท กลัวประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยเดิมเหมือนกับแม่ที่ต้องเลี้ยงดูเขาเพียงลำพังโดยปราศจากคนรักคอยดูแลเอาใจใส่ ในเวลาที่ต้องการที่พึ่งมากที่สุด

นิมมานครางเสียงแว่วหวาน มันไพเราะยิ่งกว่าท่วงทำนองเพลงที่ดีดด้วยเปียโน ก่อนจะเคลื่อนตัวไปฟุบหน้าลงบนท่อนแขนที่วางซ้อนกันบนขอบอ่าง โดยด้านหลังก็ยังมีอัลฟ่าหื่นหิวจอมตะกละตามติดพัวพันไม่ห่าง

ดวงตาดำขลับแวววาวด้วยหยาดน้ำตาเอ่อคลอเต็มสองเบ้า ความสุขที่มาพร้อมความเสียวซ่านมันทรมานดี ๆ นี่เอง คนคนนี้ไม่เบาเลย แรงดีไม่มีแผ่วตั้งแต่ต้นจนถึงช่วงไคลแมกซ์ แล้วแทนที่เขาจะห้ามปรามก็ดันเผลอครวญครางดิ้นพล่านขอให้ทำแรงๆ อีก

นิมมานไม่อาจปฏิเสธความรู้สึกดีที่ร่างกายได้สัมผัสจากการสนิทสนมกับคู่แห่งโชคชะตา การถูกอัลฟ่าของตัวเองแสดงออกว่ารักใคร่เสน่หาทำให้สัญชาตญาณโอเมก้ากู่ร้องดีใจ ยิ่งตอบรับและสนองกลับไปอย่างเริงร่าหลงลืมตัว

“มึงคิดถึงเรื่องอื่นในตอนที่กำลังโดนกูเอาอยู่เนี่ยนะ ไม่กลัวถูกกูลงโทษรึไง” น้ำเสียงเย็นเยือกข่มขู่คนใจลอย มัวแต่คิดถึงแต่เรื่องอื่นในช่วงเวลาเข้าด้ายเข้าเข็มอย่างไม่สบอารมณ์

ไตรวิชญ์พ่นลมหายใจอุ่นร้อนระบายความหงุดหงิดพลางใช้สองมือตะปบบั้นท้ายอวบอิ่มนุ่มแน่น กางฝ่ามือจิกเล็บลงบนเนื้อลูกแกะหอมหวาน แหวกแก้มก้นขาวออกจากกันให้เห็นท่อนเอ็นสีเข้มผลุบหายเข้าไปในรอยจีบสีแดงสวย น้ำหล่อลื่นเปียกแฉะไหลเยิ้มมาตามเรียวขา ยิ่งดูก็ยิ่งกระหาย ลำคอแห้งผากเป็นผง

เขายอมรับว่าภาพตรงหน้ายั่วยวนปลุกเร้าอารมณ์มากจนสติสัมปชัญญะเริ่มถูกกิเลสตัณหาครอบงำจิตใจ อยากกัดกินเนื้อลูกแกะหวานนุ่มละมุนลิ้นลงท้อง และนอกเหนือจากความใคร่ก็ยังมีความรู้สึกหวงแหนผูกพันก่อตัวเพิ่มขึ้นทุกวัน ทุกช่วงเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันช่วยเติมเต็มช่องว่างในหัวใจ

เมื่อก่อนไตรวิชญ์ไม่เคยเชื่อเรื่องเหลวไหลงมงายพรรค์นี้ กระทั่งได้มาเจอเข้ากับตัว ถึงรู้ว่ามันเป็นความจริงที่ต้องยอมรับ นิมมานเป็นคู่แห่งโชคชะตาของเขา ผิดจากเด็กคนนี้แล้วก็ไม่มีใครเหมาะสมคู่ควรกับเขาอีก

“ไม่กลัว…อ๊ะ” เสียงแหบหวานตอบกลับมาเบาหวิวปนเสียงคราง ใบหน้าแดงระเรื่อน่ารักน่าเอ็นดูยังคงซุกท่อนแขนไว้ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมา

“จะขาดอากาศหายใจตายไหม หันหน้ามาให้กูดูหน่อย มึงคิดมากเรื่องอะไร ในเวลาแบบนี้มึงยังมีแก่ใจคิดเรื่องอื่นอีกเหรอ”

“ไม่เกี่ยวกับเฮียนี่”

“ไม่เกี่ยว? รู้ไว้ว่าทุกเรื่องของมึงเกี่ยวข้องกับกูทั้งหมด จะมาไม่เกี่ยวได้ยังไง”

กึด

“โอ๊ย! เฮียเป็นบ้าอะไร มากัดคอนิมทำไม เจ็บนะ!” เสียงร้องโวยวายดังมาจากคนน้อง แต่มีหรือคนพี่จะสนใจ

ไตรวิชญ์ตวัดลิ้นสากร้อนเลียหยดเลือดที่ไหลออกจากรอยเขี้ยวเล็ก ๆ ตรงหลังคอขาว เวลาอยู่ด้วยกันแค่สองคนเขาจะปลดปลอกคอออกให้เพื่อให้คอโล่ง ๆ เพราะไอ้เด็กมะลิไม่ชอบใจเวลาที่ต้องใส่ปลอกคอ ถึงมันไม่พูดก็ดูออกว่ารำคาญ และปลอกคอยังเป็นสัญลักษณ์แสดงถึงความอ่อนแอในสายเลือด ซึ่งโอเมก้าเป็นชนชั้นล่างสุดของพีระมิด

“ถ้าไม่เจ็บแล้วจะกัดเพื่ออะไร ตอนนี้สนใจแค่กูก็พอ ไม่ต้องคิดฟุ้งซ่านอะไรทั้งนั้น นิม…มึงใกล้จะถึงช่วงฮีทแล้วใช่ไหม กูเริ่มได้กลิ่น

ฟีโรโมนของมึงลอยฟุ้งออกมาแล้ว”

“อีกไม่กี่วันก็ถึงรอบฮีท อื้อ… นิมจะทำยังไงดีล่ะ ถ้า...ถ้าเกิดปล่อยกลิ่นฟีโรโมนในห้องเรียนก็แย่น่ะสิ ถึงจะถูกตีตราแล้วก็ใช่ว่าจะปลอดภัย อ๊ะ! หรือต้องฉีดยาระงับฮีท”

“ฉีดไม่ได้ เดี๋ยวลูกกูในท้องมึงเป็นอันตราย ตอนฮีทกูจะพากลับไปพักที่บ้าน หายเมื่อไหร่ค่อยกลับมาเรียนใหม่”

ไตรวิชญ์พ่นลมหายใจอุ่นจัดเป่ารดหลังคอขาวที่มีรอยกัดแดงจนนิมมานขนลุกซู่รีบยกมือเรียวขึ้นปิดป้องไว้ หัวใจยังคงสั่นไหวรุนแรงตกใจไม่หายกับคำพูดเหมือนล่วงรู้อนาคตของคนโหดร้ายด้านหลัง

เด็กหนุ่มนิ่วหน้าครุ่นคิดถึงสิ่งที่ใกล้จะมาถึง แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งเคร่งเครียดหวาดกลัวไปต่าง ๆ นานาและไม่รู้จะรับมือยังไง หากเด็กคนนี้เกิดมามีเพศสภาพรองเหมือนเขา ลูกคนนี้จะถูกพ่อแท้ ๆ ทอดทิ้งไปหรือไม่ ลูกของเขาจะมีชะตากรรมที่น่าสงสารเหมือนกับเขาไหม?

นี่เป็นสิ่งเขากังวลมากที่สุดในตอนนี้

“นิมเกลียดร่างกายนี้…ไม่ชอบ ไม่ได้อยากเกิดเป็นโอเมก้าเลยสักนิด”

“แต่กูชอบ”

“ทำไมถึงชอบ”

นิมมานยอมดันตัวเองออกจากขอบอ่างเพื่อเอี้ยวหน้าไปมองใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มซึ่งเปิดเผยจริงใจจริงจัง โดยเฉพาะดวงตาสีน้ำตาลอมแดงดุดันที่ยิ่งฉายอารมณ์ความรู้สึกที่มีต่อเขาชัดเจน เหมือนกับไม่จำเป็นต้องปิดบังซ่อนเร้น เพราะเขาไม่ใช่คนนอกหรือศัตรูที่ต้องเก็บซ่อนทุกอารมณ์ความรู้สึกไว้ภายใต้หน้ากากจอมปลอมซึ่งปั้นแต่งขึ้นมา

“เพราะมึงจะได้ไม่ต้องเจ็บตัวเวลากูหิว มึงก็รู้ว่ากูหิวบ่อย กินได้ตลอดทั้งวันก็ไม่อิ่ม”

“เฮ้อ! ก็นึกว่าเฮียจะมีเหตุผลน่าฟังกว่านี้ อัลฟ่าหื่น”

โอเมก้าหน้าสวยย่นจมูกอย่างหมั่นไส้กับคำตอบที่ได้ยิน ก่อนจะหันหน้ากลับไปพร้อมขยับเรียวขาทั้งสองข้างไปมาส่ายสะโพกส่งสัญญาณให้คนหน้าดุเคลื่อนไหวต่อ

“มึงก็ชอบยั่วกูว่ะ รู้ว่ากูเป็นคนยังไงก็ยังจะท้าทาย”

ไตรวิชญ์หัวเราะเสียงต่ำยกมือตีบั้นท้ายเด้งดึ๋งด้วยความมันเขี้ยว เริ่มสาวสะโพกบดอัดท่อนลำอวบใหญ่เข้าออกในช่องทางรัก ภายในตอดรัดเป็นจังหวะตอบสนองอย่างกระตือรือร้น บีบเคล้นแน่นหนึบจนเสียวกระสันไปหมด กลิ่นฟีโรโมนแผ่กำจายมาจากเรือนร่างขาวผุดผ่องเรียบเนียน กลิ่นหอมของดอกมะลิที่เขาหลงใหลมาเกือบเดือน

เด็กหนุ่มตัวบางจนปัญหาจะร้องห้าม เพราะใจจริงก็ไม่รู้จะห้ามอีกฝ่ายไปทำไมด้วย ยิ่งใกล้จะถึงฝั่งฝันก็ยิ่งเร็วขึ้น ความเสียวซ่านยิ่งทวีพูนถึงจุดสูงสุด เมื่อคนพี่เล่นคร่อมจังหวะกระแทกกระทั้นเข้ามาไม่ยั้ง ห้านาทีต่อมาพวกเขาสองคนก็ทะยานแตะขอบสวรรค์ปลดปล่อยความสุขสมออกมาเป็นสายธารแห่งชีวิต

นิมมานรู้สึกแน่นท้องไปหมดเพราะลาวาร้อนที่ฉีดพ่น

เข้ามาเหมือนจะมากกว่าปกติ ก่อนจะถูกคนพี่อุ้มตัวไปนอนพิงแผงอกกำยำด้วยความเหนื่อยอ่อนยังคงปรับลมหายใจไม่เข้าที่ ดวงตาพร่ามัวหยาดเยิ้มยังเคลิบเคลิ้มติดอยู่ในห้วงอารมณ์หวามไหว เช่นเดียวกับ

ไตรวิชญ์ที่วนเวียนดอมดมกลิ่นหอมเย็นแถวซอกคอคนน้อง บางทีก็ตวัดลิ้นร้อนเลียชิมเหงื่อซึ่งไหลลงมาจากแก้มนวล

ถ้าจับกินเข้าไปทั้งตัวได้ ป่านนี้ไอ้เด็กมะลิคงไม่ได้มาอยู่ตรงนี้แล้ว