ตอนที่7 อดีตของสาวน้อยอิรินา
822 คำ
ตอนที่7 อดีตของสาวน้อยอิรินา
“สวัสดีค่ะ ชาร้อนพร้อมเสิร์ฟแล้วค่ะคุณวาสุกี”
อิรินาในชุดฟอร์มของพนักงานโรงแรมกล่าวทักทายแขกประจำของห้องอาหาร ก่อนจะค่อยๆ บรรจงวางถ้วยชาที่กำลังมีควันลอยกรุ่นกลิ่นหอมฟุ้งลงบนโต๊ะ
“โอ้ ดูสิโจเซฟ วันนี้ฉันได้พบกับใคร ขอบคุณมากสาวน้อย ฉันชอบดื่มชาที่เธอนำมาเสิร์ฟที่สุด”
ชายสูงวัยแต่งกายสะอาดสะอ้านบุคลิกท่าทางดูเหมือนผู้มากไปด้วยบารมีและร่ำรวย ใบหน้าของเขากระเดียดไปทางชาวเอเชียขยับริมฝีปากที่ล้อมไปด้วยหนวดเคราสีขาวส่งยิ้มอบอุ่น คุณวาสุกรีเป็นแขกประจำของโรงแรม เขามักจะมานั่งดื่มชานั่งทอดอารมณ์ มองดูผู้คนเดินไปมาอยู่ในมุมเดิมกับโต๊ะตัวเดิม พร้อมกับชายผู้ดูแลอีกหนึ่งคน อิรินาทราบเพียงว่าเขาเป็นมหาเศรษฐีชาวอินเดีย ดูเป็นผู้ใหญ่ ใจดี คุยสนุกและให้ทริปหนัก
“วันนี้คุณดูสดชื่นดีจังเลยนะคะ”
“ฉันดูสดชื่นงั้นเหรอ”
คุณวาสุกียกถ้วยชาขึ้นจิบ ใบหน้าของชายชราเสมือนยิ้มอยู่ตลอดเวลา
“ใช่ค่ะ พบกันคราวก่อนคุณดูเหมือนมีเรื่องในใจมากมายเชียว คุณได้ทำตามที่ฉันบอกเหรอเปล่าคะว่าควรยิ้มและหัวเราะให้ตนเองต่อหน้ากระจกในตอนที่คุณตื่นยามเช้า จดจำรอยยิ้มนั้นเอาไว้เวลาเจอกับเรื่องแย่ๆ ระหว่างก็ย้อนนึกถึงมัน ฉันทำแบบนี้เสมอและมันก็ใช้ได้ผลดี”
“แน่นอน ฉันทำตามคำแนะนำของเธอสาวน้อย แล้วฉันก็รู้สึกดีขึ้นอย่างที่เธอบอกจริงๆ”
“ฉันดีใจที่ได้พบคุณอีกนะคะ แต่วันนี้งานของฉันค่อนข้างยุ่งมาก เราคงไม่ได้คุยกันนานนัก”
อิรินาเม้มปากพร้อมกับเลิกคิ้วทั้งสอง
“ฉันเข้าใจอิรินา มันเป็นหน้าที่ของเธอนี่ ไปทำงานเถอะแค่ฉันนั่งมองเธอเดินเสิร์ฟอาหารจากโต๊ะโน้นไปโต๊ะนี้ฉันก็พอใจแล้ว เอาไว้ว่างๆ เราค่อยคุยกัน”
วาสุกีพยักหน้าถี่ๆ
“ฉันคงต้องขอตัวแล้วละ ขอให้มีความสุขกับชาร้อนถ้วยนี้นะคะ ถ้าคุณไม่รีบกลับหลังจากเลิกงานฉันจะมานั่งคุยเล่นด้วย”
“ได้สิ ได้”
พออิรินาเดินจากไปทำงานของเธอ ชายสูงวัยก็หันไปคุยกับคนที่มาด้วยกัน
“เธอดูน่ารักมากใช่มั้ยโจเซฟ”
ชายในชุดสูทเรียบร้อยก้มลงมาข้างหูผู้เป็นเจ้านาย
“ใช่ครับท่าน เธอดูงดงามเหมือนเจ้าหญิงและดอกไม้ที่กำลังผลิบาน”
“แกเปรียบเทียบได้ดี เธอเหมือนดอกไม้ที่กำลังผลิบาน”
คุณวาสุกีมองไปรอบๆ ห้องอาหารที่เริ่มคลาคล่ำไปด้วยผู้คน แว่วเสียงพูดคุยกันดังระงม สายตาซึ่งเริ่มฝ้าฟางฉายแววโศกสลด
“มันคงจะดีมากกว่านี้ หากดอกไม้อันงดงามดอกนี้ไม่ได้เติบโตขึ้นมาท่ามกลางหลุมศพมากมาย”
“ชีวิตของเธอถูกลิขิตมาแบบนี้นี่ครับ ชะตายากจะมีผู้ใดฝืนทัดทานได้ พวกเราทำให้เพียงมองดูเธอเติบโตและให้ความช่วยเหลืออยู่ห่างๆ เท่านั้น”
“เวลาของฉันมันเหลือน้อยลงไปทุกทีแล้วโจเซฟ เสือเฒ่าอย่างฉันแม้นว่าอดีตจะเต็มไปด้วยบารมีสักแค่ไหนพอแก่ตัวลงกำลังวังชาถดถอย เขี้ยวเล็บเริ่มไม่แหลมคมเหมือนก่อน กระทั่งพวกหมาจิ้งจอกมันยังไร้ความยำเกรง”
ชายสูงวัยถอนหายใจ พลางมองภาพของอิรินาเดินเสิร์ฟอาหารไปมา เธอดูวุ่นวายกับกิจกรรมที่กำลังทำอยู่ ทว่าเธอเหมือนจะมีความสุขกับมันเป็นอย่างมาก
“ลูกเสือยังไงก็เป็นลูกเสืออยู่วันยังค่ำ… คุณวาสุกี แม้นจะสวมขนแกะอยู่ก็ตาม”
โทนี่ที่เดินมายังโต๊ะของวาสุกีอย่างเงียบๆ เอ่ยขึ้น ผู้จัดการโรงแรมผิวสีนั่งลงบนเก้าอี้ที่ว่างอยู่อีกตัว เขาเอื้อมมือไปแตะที่แขนของชายสูงวัย ในลักษณะของการให้กำลังใจอีกฝ่าย
“นั่นสินะคุณโทนี่ บางทีคนแก่อย่างฉันอาจจะกังวลมากเกินไป เพราะฉันผ่านโลกมามากประสบการณ์ที่พบเจอทำให้ไม่อาจมองสิ่งใดในแง่ดีเสมอไป”
“ผมได้ข่าวว่าเมื่อคืนเกิดเรื่อง?”
โทนี่มองใบหน้าของชายสูงวัยผ่านเลนส์แว่นตากรอบสีทอง
“ใช่”
ใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยแห่งวัยแสดงความวิตก
“ผมว่าเรื่องนี้…” ผู้จัดการผิวสีกระซิบกระซาบให้ได้ยินกันเพียงลำพัง
อิรินาหันมองมายังโต๊ะของคุณวาสุกีที่ตอนนี้โทนี่ไปนั่งสนทนาอยู่ด้วย เธอเห็นทั้งสองคนสนิทสนมกันเป็นอย่างดีและมันเป็นภาพซึ่งมองดูแล้วอบอุ่นสำหรับเธอ
- ผู้เขียน
