บทที่ 23
ข้าไม่รักท่านอีกแล้ว
ร่างเล็กวิ่งเหยาะ ๆ ออกมาตามทางกระทั่งถึงสวนหย่อมมีละอองหิมะปกคลุมเบาบาง ระหว่างทางที่ตรงมานางเดินปรี่ก้มหน้าไม่ทักทายผู้ใดเพื่อซ่อนใบหน้าแดงระเรื่อลามถึงใบหูของตัวเอง เมื่อได้ยินเสียงดนตรีเบาลงจึงชะลอฝีเท้า จวบจนมั่นใจว่าไม่มีผู้ใดอยู่ใกล้หรือตามนางมา ขาพลันอ่อนล้าทรุดฮวบลงกับพื้น
ตึกตัก..
เสียงหัวใจยังเต้นแรงอยู่.. สวี่ลี่เซียนผ่อนลมหายใจเข้าออกช้า ๆ ริมฝีปากได้รูปเม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง ไม่อยากคิดเลยว่าตอนนี้นางกำลังหน้าแดงเพียงใด “ข้ากลายเป็นสตรีโรคจิตไปแล้วหรือ ถึงได้ใจเต้นให้กับคนบ้าพรรณนั้น!”
ใช่คนที่คอยเอาแต่รังแกนาง นางจะชอบคนแบบนั้นลงได้อย่างไร!
ครั้นว่ากล่าวอีกฝ่ายแต่ภาพอวี้เหิงยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ ทั้งได้ยินเสียงทุ้มเยือกเย็นอย่างเดิมกลายเป็นน้ำเสียงหล่อเหลาชวนใจเต้นตึกตักออกมากองกับพื้นดันผุดขึ้นมาในหัว ชวนให้นึกถึงเรือนร่างกำยำสมส่วนขยั
