บทที่ 9
1057 คำ
ช่วงเวลาที่สุดแสนจะกลัดกลุ้มได้ผ่านพ้นไปแล้ว เขากลับไปในช่วงค่ำของวันนั้น ส่วนผมนั่งร้องไห้อยู่ในห้องนานหลายชั่วโมงกว่าจะทำใจได้ สรุปว่าผมมาทำอะไรที่นี่ มาขายตัวหรือมาเป็นเมียหลอก ๆ หรือมาเป็นสะใภ้หลอก ๆ เริ่มไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกัน
คุณนายวิมลให้คนมาเรียกลงไปที่ห้องรับแขก ผมจึงต้องรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ หากทว่าดวงตายังคงแดงก่ำมิอาจปกปิดได้ ลงมาถึงแล้วก็เห็นท่านนั่งอ่านนิยายวายเรื่องโปรดรออยู่ก่อนแล้ว จึงยกมือไหว้แล้วนั่งลงบนโซฟา ก้มหน้าก้มตาไม่อยากให้ท่านมองเห็นร่องรอยของการร้องไห้มา
“เป็นยังไงบ้าง”
“ไม่เป็นไรครับคุณแม่” น้ำเสียงของผมสั่นอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ ว่าจะไม่ร้องแล้วนะแต่พอมีคนมาสะกิดความรู้สึกนั้นอีกทีก็ต้องอ่อนแออีกครั้ง
“ฉันขอโทษที่ทำอย่างนั้นลงไป ฉันแค่อยากให้เธอกับนาธานผูกพันกัน ทุกอย่างมันจะได้ง่ายขึ้น”
“คุณแม่ต้องการแค่นั้นเองเหรอครับ ไม่ห่วงความรู้สึกผมเลยเหรอครับ ผมขอโทษที่ต้องพูดตรง ๆ ไม่เคยคิดว่าจะต้องมาเสียตัวให้ผู้ชายที่เพิ่งรู้จักกันไม่นาน ไม่เคยรักเลยด้วยซ้ำและไม่คิดจะรักด้วย”
“เธออยากได้อะไรฉันจะให้เธอหมดทุกอย่าง ขอแค่ทำงานนี้ให้สำเร็จ”
“ผมขอไม่ทำแล้วได้ไหมครับ ผมเกลียดเขา”
“เกลียดฉันด้วยไหม?”
“ไม่ได้เกลียดครับ แต่แอบน้อยใจที่คุณแม่เอาแต่ใจจนทำให้ผมต้องอยู่ในสภาพนี้” เอ่ยพลางปาดน้ำตาออกจากพวงแก้มไปด้วย
“เข้ามานั่งใกล้ ๆ ฉันสิ” ท่านกวักมือเรียกให้ผมเข้าไปนั่งใกล้ ๆ จึงต้องยอมทำตามอย่างว่าง่าย ถึงแม้ภายในใจจะยังคงขุ่นเคืองอยู่บ้าง
“ผม ฮึก เสียใจ คุณนาธานเขาใจร้ายเหลือเกิน ไม่อ่อนโยน ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษ ผมเสียใจที่เขาเป็นคนแรกของผม”
เมื่อเห็นผมร้องไห้ร้องห่มท่านก็โอบกอดเพื่อให้กำลังใจ “หากจะโทษใครก็มาโทษที่ฉันเถอะ ฉันเป็นต้นเหตุที่ทำให้เธอต้องมาเจอกับเรื่องอย่างนี้ ฉันตั้งใจวางยาพวกเธอทั้งคู่เพื่อให้เกิดเรื่องนี้ขึ้น ฉันจะรับผิดชอบด้วยการให้เธอเป็นสะใภ้ตัวจริง”
ได้ยินอย่างนั้นผมก็ตกใจยกใหญ่ เบิกตาแล้วผละตัวออกมามองหน้าท่าน จู่ ๆ จะมาพูดอย่างนี้ได้อย่างไร ในเมื่อคนที่ทำผมไม่คิดจะพิศวาสเลยด้วยซ้ำ ส่วนผมเองก็ไม่มีทางมองเขาในแง่ดี ไม่มีทางยอมตกล่องปล่องชิ้นด้วยแน่ แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวก็เกินพอ
“ไม่เป็นไรครับคุณแม่ ผมจะถือซะว่าไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ผมจะทำงานให้คุณแม่จนเสร็จแล้วก็จะกลับไปใช้ชีวิตเหมือนเดิม ถือซะว่าสิ่งที่เสียไปชดใช้หนี้ให้เขาก็แล้วกัน”
“แต่ฉันอยากได้เธอมาเป็นสะใภ้ตัวจริงจริง ๆ นะ ฉันว่าเธอดีกว่าแม่นางเอกนั่นตั้งเยอะ”
“แต่มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอกครับคุณแม่ คุณนาธานไม่ได้รักผม ผมเองก็ไม่ได้รักเขาเหมือนกัน เราเป็นผู้ชายด้วยกัน เอาตามนี้เถอะนะครับ ไม่ต้องพูดถึงมันอีก แล้วทำภารกิจต่อให้จบ”
“น่าเสียดายจริง ๆ เธอเป็นสะใภ้ในอุดมคติของฉันเลยนะ แต่ก็ช่างเถอะฉันเคารพการตัดสินใจของเธอ แต่การเสียพรหมจรรย์ในครั้งนี้ฉันจะไม่ให้เสียเปล่า ฉันคิดไว้แล้วว่าจะซื้อบ้านให้ครอบครัวเธอหลังหนึ่งโอนให้เป็นชื่อเธอ หลังจากจบงานนี้แล้วเธอจะได้มีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น หรือหากอยากทำงานกับฉันต่อก็ไม่ว่าฉันยินดีต้อนรับเธอเสมอ”
“ขอบพระคุณครับคุณแม่ แต่บ้านหลังหนึ่งราคาไม่ใช่น้อย ๆ มันไม่มากไปหน่อยเหรอครับ”
“ไม่มากไปหรอกเมื่อเทียบกับสิ่งที่ลูกผู้ชายคนหนึ่งต้องเสียไป เอาเป็นว่าฉันจะเอาแบบมาให้เธอเลือกก็แล้วกัน ถูกใจหลังไหนก็บอกมาได้เลย”
“ขอบพระคุณครับคุณแม่” ถึงไม่ได้เห็นแก่เงินขนาดนั้น แต่ก็มิอาจปฏิเสธได้ว่าเงินเท่านั้นที่จะบันดาลดลทุกสิ่งให้เกิดขึ้นได้ เมื่อเสียไปแล้วก็ต้องตักตวงให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ผมจะไม่ยอมเสียเปรียบฝ่ายเดียวแน่
“นับจากนี้เธอต้องเป็นฝ่ายรุก ฉันจะให้คนขับรถไปส่งที่ทำงานของนาธาน ไปประกาศศักดาว่าเธอเป็นใคร”
“มันจะดีเหรอครับ”
“ดีสิ ฉันคิดไตร่ตรองดีแล้ว หากไม่รีบก็อาจจะเสียเปรียบแม่นั่น”
ว่าแล้วท่านก็ยื่นแท็บเล็ดมาให้ดูอะไรบางอย่าง เมื่อมองดูที่หน้าจอซึ่งท่านได้เปิดเอาไว้มันคือข่าวซุบซิบบันเทิง พาดหัวว่านางเอกสาวซอนย่ากำลังซุ่มคบกับนักธุรกิจหนุ่มหล่อชื่อดัง ควงคู่กันไปเที่ยวสองต่อสองอยู่บ่อยครั้ง ภาพที่ปาปารัซซี่ถ่ายมาได้ถึงจะไม่ชัดเจนแต่ก็พอดูออกว่าคือคุณนาธาน
“ไม่แปลกนี่ครับคุณแม่เพราะเขาเป็นแฟนกัน”
“แปลกสิ เพราะฉันไม่ชอบขี้หน้าแม่นั่น เตรียมตัวให้พร้อม เพราะนอกจากเธอจะไปเยือนออฟฟิศของตานาธานแล้ว ยังต้องไปเดินแบบการกุศลที่สมาคมด้วย ฉันรู้ว่าแม่นางเอกนั่นจะไปเดินด้วย”
“ผมไม่เคยทำอะไรแบบนั้นเลยนะครับ”
“ไม่เคยก็ต้องเคย ฉันจะจ้างครูมาสอนเดินแบบให้เอง”
“ก็ได้ครับ”
ผมต้องก้มหน้ารับบัญชาอย่างไม่ค่อยเต็มใจสักเท่าไหร่ ทุกอย่างที่คุณนายวิมลให้ทำล้วนแต่ทำให้เขาเกิดความสงสัยทั้งสิ้น จะต้องหาคำแก้ตัวยังไงให้เอาตัวรอดไปได้ทุกครั้ง ที่สำคัญจะทำยังไงให้สองคนนั้นเลิกกันได้โดยที่ผมไม่ถูกจับได้ว่าเป็นผู้ต้องหา
*-*-*-*-*-*
- ผู้เขียน
