พนมไพรรั้งฝ่ามือหนึบหนับออกจากต้นแขน กระชากหล่อนให้หันมองหน้าเขา พูดช้าๆ ชัดๆ เพราะเกลียดที่สุดก็คือคนที่เห็นเขาเป็น ‘ควาย’ คิดว่าพูดแบบนี้ก็จะได้ในสิ่งที่ต้องการเหรอ นั่นไม่ใช่เขาแน่
“เชอรี่ ดูหน้าฉัน หน้าฉันเหมือนควายไหม”
“ไม่... ไม่เหมือนค่ะ”
“ฉันก็ว่าไม่เหมือนหรอก เพิ่งส่องกระจกมาเมื่อกี้เอง อย่างนั้นลูกไม้ตื้นๆ เก็บไว้ใช้กับคนอื่นเถอะนะ”
“ลูกไม้อะไรกันคะ เชอรี่ไม่เห็นเข้าใจเลย พ่อเลี้ยงอธิบายให้เชอรี่เข้าใจหน่อย เชอรี่แค่ห่วงใยพ่อเลี้ยงก็ไม่ได้เหรอคะ ทำไมความห่วงใยของเชอรี่ถึงได้กลับมาทำร้ายเชอรี่แบบนี้”
“กฎคือห้ามก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของฉัน และเธอกำลังล้ำเส้น”
“เชอรี่ไม่ทำอะไรเลยนะคะพ่อเลี้ยง เชอรี่ก็แค่ห่วง”
“บอกแล้วไงว่าฉันไม่ใช่ควาย แค่เธอวางสายไว้ในร้านฉัน คิดว่าฉันไม่รู้เหรอ นั่นผิดครั้งแรก ฉันทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นก็ได้ แต่นี่เธอเข้ามาที่นี่ ล้ำเส้นมากไป เท่ากับว่าสัญญาสิ้น
