พ่อเลี้ยงพนมไพรทำให้หล่อนคลั่งเขา เมื่อเขาละปากออกจากยอดอกและใช้เคราสากลากไปตามผิวอ่อนนุ่ม หล่อนทั้งเสียว สยิว เจ็บ และซาบซ่าน จนต้องบิดกายดิ้นหนี ทั้งอยากหนีให้ไกลและอยากให้เขาแตะต้องคลอเคลียหล่อนไปทั่วทั้งเนื้อตัว
มันเป็นความขัดแย้งที่แสนหวาน แต่ไม่ว่าใจจะสมยอมหรือกายจะต่อต้าน ที่หล่อนทำตอนนี้คือปล่อยร่างกายรอรับสัมผัสจากเขา
“อื้อ... พ่อเลี้ยง...”
และอาการเสียดน้อยๆ ที่ยอดถันก็ทำให้นลินนิภาเบิกตากว้าง ผงกศีรษะขึ้นมอง
หล่อนเห็นใบหน้าหล่อคมเข้มคลอเคลียอยู่ที่เนินอกอวบ เขาจูบเบาๆ ไปตามผิวเนื้อ แต่ดวงตาคมเข้มนั้นมองหล่อนอย่างกับจะเรียกร้อง ยั่วเย้า และอ่อย
“อ้า... พ่อเลี้ยง... อื้อ...”
พ่อเลี้ยงพนมไพรกำลังอ่อยให้หล่อนต้องการเขา ความต้องการที่ชีวิตสาวบริสุทธิ์ไม่เคยย่างกรายเข้าไป แต่วันนี้มันกลับถูกปลุกให้ตื่นแบบฉับพลัน ให้หล่อนเรียนรู้สิ่งที่เรียกว่า ‘ความต้องการ’
“พ่อเลี้ยง... อื้อ.
