ในเวลากลางดึกแบบนี้มันควรจะเป็นเวลาพักผ่อน แต่ไม่ใช่กับ ดัสกร กิตติกูล ที่ยังคงตาสว่างนั่งดูรูปคู่หมั้นตัวเองกอดกับผู้หญิงที่มองในงานเลี้ยงคืนนี้ ขอบตาช้ำยังไม่หายบวมเริ่มมีน้ำเอ่อคลอ แววตาสั่นไหวพร้อมจะปล่อยหยาดน้ำลงมาทุกขณะ มือไม้เรียวสะอาดสั่นเทาด้วยความโกรธและผิดหวัง แล้วรีบยกมือขึ้นปาดหยดน้ำตาก่อนที่มันจะหล่นลงมาบนแก้ม
“ขอบใจมากนะ ไปพักผ่อนได้แล้ว” หนูซันเอ่ยคำสั่งกับคนในตระกูลตัวเอง
“ให้ผมกลับไปเฝ้าคุณเทาเย่ต่อไหมครับคุณหนู”
“ไม่ต้องหรอก ปล่อยเขาไป ถ้านายอยากพักก็ไปพักได้เลยนะ เราไม่มีธุระอะไรรบกวนแล้วแหละ”
คนเป็นลูกน้องได้ยินดังนั้นก็ก้มหน้าทำความเคารพแล้วเดินออกไป ปล่อยให้ผู้เป็นนายใช้เวลาส่วนตัวเพียงลำพัง ห้องโถงสำหรับรับแขกถูกเปิดไฟสว่างราวกับมีงานสำคัญกลางดึก ทั้งที่จริงแล้วเจ้าของคฤหาสน์เปิดเพียงเพื่อให้แสงไฟอยู่เป็นเพื่อนในคืนนี้เท่านั้น
“ฮึก!..” ขนตาเปียกชุ้มจากการร้อง
