“หนูซัน…เฮียขอโทษค่ะ” คนพี่พูดน้ำเสียงแผ่วเมื่อได้เห็นใบหน้าเรียวน้ำตาคลอ แววตาสีอ่อนมองเขาด้วยความสั่นไหวหนัก
“ทำแล้วค่อยมาขอโทษทีหลัง…เราไม่รับคำขอโทษนั้นหรอกนะ”
“……”
“ขยับออกไป” ทั้งที่บอกให้ขยับออกห่าง แต่คนตัวโตกลับทำท่าจะขยับเข้ามาใกล้มากขึ้น จนต้องย้ำอีกครั้งด้วยเสียงหนักแน่น “ขยับออกไปเดี๋ยวนี้”
ท้ายที่สุดคนที่ทำอะไรโดยไม่คิดถึงจิตใจน้องให้ถี่ถ้วน ก็ต้องยอมรับชะตากรรมขยับถอยห่างออกมา ภายในหัวก็เอาแต่ด่าตัวเองซ้ำๆว่าทำไมไม่คิดให้มันดีๆก่อนทำ เป็นแบบนี้ชาตินี้ทั้งชาติน้องคงไม่อยากมองหน้าเขาไปตลอดชีวิตแน่ๆไอ้เทาเย่!
หลังจากคนตัวสูงขยับตัวออกห่างให้หนูซันได้มีพื้นที่ส่วนตัว น้ำตาที่ถูกกักเก็บไว้ด้วยเบ้าตาสีช้ำก็หยดลงทันที แล้วขยับเอียงใบหน้าแนบลงกับพนักพิงเบาะรถ พยายามหลบหยดน้ำตาจากคนพี่ให้ได้มากที่สุด ภาพต่างๆที่เคยเห็นคนพี่ควงผู้หญิงขึ้นคอนโดครั้งแล้วครั้งเล่าผุดขึ้นมาซ้ำๆ เพ
