ด้วยเหตุนี้เองที่ทำให้นับดาวมานั่นทำงานอยู่ในห้องเดียวกันกับผม รับฟังบรีฟจากเลขาตัวจริงตลอดช่วงเช้า พอถึงเวลาพักเที่ยง คุณสุภาพก็ขอตัวกลับบ้าน โบกมือลาทุกคนและบอกว่าเจอกันในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า
“บอสอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมคะ” นับดาวยืนอยู่ตรงหน้าผม แสร้งทำเป็นไม่รักกัน ทว่าผู้ชายอายุสามสิบห้าปีอย่างผมมีหรือจะมองไม่ออก
“อยากกินเด็ก” ไม่มีใครอยู่ด้วย ผมจึงไม่ต้องระวังความคิดของตัวเองอีกแล้ว
“อะไรนะคะ ดาวได้ยินไม่ถนัด” เธอรีบขยับเข้ามาใกล้ มือเรียวสวยกดปากกา เตรียมจดลงบนโน้ตว่าผมต้องการกินอะไรเป็นมื้อกลางวันแน่
“อยากกินเด็ก อยากกินดาว”
“บอส!” เธอขยับตัวถอยห่าง ใบหน้าหวาน ๆ แดงจัดราวกับผลเชอร์รี มองแล้วทำให้นายหิรัณย์คนนี้อยากจะกินผลไม้หวาน ๆ หนักยิ่งกว่าเดิม
“มา! ถอดเสื้อให้พี่ดูหน่อย!” ผมตบโต๊ะเบา ๆ เรียกน้องดาวให้ยืนอยู่ใกล้ ๆ
“บอสจะบ้าเหรอคะ!” ทว่าผมไม่ฟัง ดึงนับดาวลงมานั่งบนต้นขาแข
