จำเป็นต้องตอบแทนเหรอ? nc 35+
1380 คำ
“อ่า! โหนกนูนสวยเหลือเกินกล้วย มีตรงไหนไม่สวยบ้างเนี่ย แล้วกลิ่นอีก กลิ่นต้องหอมมากแน่ ๆ" จมูกโด่งสูดลมหายใจเข้าปอดแรง ๆ เมื่อนึกถึงกลิ่นกุหลาบงามของเจ้าหล่อน
“อือ! ยะ...อย่าทำอะไรกล้วยเลยนะคะ”
“ชูว์! ไม่พูดแบบนี้สิคนสวย ดูเธอสิสวยและโหนกนูนขนาดนี้ ยังจะกลัวอะไรอีก”
มือหยาบกร้านสัมผัสเคล้าคลึงกุหลาบงามของคนตัวเล็ก มือใหญ่อีกข้างสอดเข้าไปในชายเสื้อคอกระเช้าเพื่อสัมผัสความเต่งตึงของเต้างาม
“อือ! จะ...เจ็บ!" ใบหน้าสาวน้อยบิดเบี้ยวไปด้วยความเจ็บหน้าอก เมื่อถูกมือใหญ่บีบเคล้นหน่วง
“อ่า! ฉันชักไม่ไหวแล้ว ฉันอยากเอาเธอตอนนี้เลย”
พูดจบเขาก็ไม่รอช้า จัดการเปลื้องผ้าเของกล้วยออก และไม่นานเจ้าหล่อนก็เหลือแต่ร่างเปลือยเปล่า กางเกงในตัวน้อยถูกถลกดึงรั้งโยนทิ้ง เสื้อคอกระเช้ากับบราสีเดียวกับกางเกงในก็ถูกโยนทิ้งลงไปข้างตียง มือใหญ่กระชากร่างเล็กให้นอนราบไปกับเตียง แล้วตัวเขาเองก็คร่อมทับอย่างชำนาญ
ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วทำให้สติของสาวน้อยหมุนเคว้ง ไม่รู้ว่ามันเป็นความจริงหรือความฝัน มารู้ตัวอีกทีก็เมื่อเห็นร่างใหญ่นั่งคร่อมทับอยู่บนร่างตนและเขาก็เปลือยร่าง ซึ่งไม่รู้ว่าเขาถอดเสื้อผ้าของตัวเองตั้งแต่ตอนไหน
ด้านเพ้อภพเมื่อจัดการกับกล้วยเรียบร้อย เขาก็คร่อมทับหล่อนพร้อมปลดเปลื้องชุดน่ารำคาญของตนออก ความเป็นชายชาตรีแข็งขึงถูแนบบดเบียดหน้าท้องแบนราบ สายตาบุรุษจดจ้องกับเต้างามตรงหน้าราวกับต้องมนต์สะกด หล่อนช่างเป็นร่างที่วิเศษ สวยราวกับเทพธิดาตัวน้อย ๆ มาโปรดเขาเสียจริงในเวลานี้
หญิงสาวเกร็งร่างด้วยความตื่นตระหนก เมื่อถูกคร่อมร่างด้วยเพ้อภพแถมเขายังไม่มีเสื้อผ้าปกปิด สายตาซุกชนเลื่อนจากหน้าอกแข็งแรง ไล่ต่ำมายังเอวสอบของบุรุษ ลมหายในของหล่อนสะดุดเฮือก เมื่อมองต่ำจากเอวสอบไปเห็นสิ่งที่ไม่ปรารถนาจะได้เห็นผงาดชันชี้มาทางหล่อน
“เธอต้องชอบมันกล้วย เพราะมันชอบเธอ” เขาอ่านสายตาของหล่อนออกว่ากำลังคิดอะไรอยู่ จึงเอ่ยขึ้นพร้อมกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย
“มะ...ไม่ใช่สักหน่อย” หล่อนเบือนหน้าหนีไปมองอีกทาง
“หืม! ไม่ต้องเขิน เพราะมันเป็นสิ่งที่เธอจะตอบแทนบุญคุณของฉันได้ในตอนนี้ แก้วแหวนเงินทองฉันมีเยอะแล้ว แต่สิ่งที่ต้องการคือที่ระบายในตอนนี้”
น้ำคำเห็นแก่ตัวของชายที่อบอุ่นใจดีกับทุกคนเปล่งออกมาจากปากของเขา ผู้ชายที่เงียบขรึม พูดน้อยเป็นที่รักและเคารพของผู้คน กลับเอ่ยคำน่ารังเกียจและเห็นแก่ตัวออกมา หากมีคนอื่นมาได้ยินคงไม่เชื่อหูตัวเองแน่ว่าน้ำคำพวกนี้เปล่งออกมาจากปากของเพ้อภพผู้เพียบพร้อมทั้งฐานะและมารยาททางสังคมแบบเขา
เงียบ!
กล้วยนิ่งเงียบไม่โต้ตอบ ดวงตาคู่สวยอาบคลอไปด้วยน้ำใส ๆ ตอนนี้หล่อนหวาดกลัวคนเหนือร่างและความเป็นชายของเพ้อภพที่ชี้มาทางหน้าของหล่อน มือเล็กพยายามดันร่างตัวเองถดถอยหนี แต่เหมือนเสียแรงเปล่า เพราะบุรุษที่ทาบคร่อมอยู่เหนือร่างหนักและขยับเคลื่อนตามแรงขยับหนีของเธอ
“อย่าพยายาม เพราะอะไรก็ตามที่ฉันจะเอาก็คือต้องได้”
มือใหญ่ทั้งสองยกมากอบกุมเต้าทั้งสองข้างแล้วบีบขย้ำแรง ๆ เพื่อแสดงอนุภาพของตัวเอง
“อือ! กล้วยเจ็บค่ะพ่อเลี้ยง” หล่อนเม้มปากด้วยความเจ็บ
“ไม่อยากให้ฉันรุนแรงก็ต้องเชื่อฟังฉัน และว่าง่าย ๆ จะได้ไม่ต้องมีน้ำตาเหมือนอย่างตอนนี้” โค้งตัวโก่งโน้มลงมาหาใบหน้างาม มือใหญ่ผละจากเต้างามเลื่อนมาเช็ดน้ำตาของคนตัวเล็กพร้อมกับจูบแผ่วเบาตรงหางตาของกล้วย
"ฮึก!"
หล่อนกลืนก้อนสะอื้นด้วยความหวาดกลัวเมื่อเจอคำขู่ของคนเหนือร่าง ยอมให้เขากระทำกับตัวเองอย่างจำยอม มือเล็กที่พยายามผลักไสก็หยุดแล้วปล่อยไว้ข้างกายอย่างอ่อนแรง
“อือ! กล้วยเจ็บค่ะพ่อเลี้ยง” หล่อนเม้มปากด้วยความเจ็บ
“ไม่อยากให้ฉันรุนแรงก็ต้องเชื่อฟังฉัน และว่าง่าย ๆ จะได้ไม่ต้องมีน้ำตาเหมือนอย่างตอนนี้” โค้งตัวโก่งโน้มลงมาหาใบหน้างาม มือใหญ่ผละจากเต้างามเลื่อนมาเช็ดน้ำตาของคนตัวเล็กพร้อมกับจูบแผ่วเบาตรงหางตาของกล้วย
"ฮึก!"
หล่อนกลืนก้อนสะอื้นด้วยความหวาดกลัวเมื่อเจอคำขู่ของคนเหนือร่าง ยอมให้เขากระทำกับตัวเองอย่างจำยอม มือเล็กที่พยายามผลักไสก็หยุดแล้วปล่อยไว้ข้างกายอย่างอ่อนแรง
“ว่าง่าย ๆ แบบนี้ดีมากกล้วยหอมของฉัน เธอรู้ไหมว่าตัวเธอหอมมาก หอมจนฉันอยากกระแทกเอาเธอแรง ๆ" มือใหญ่ลูบไล้แก้มนวลไปมา จมูกโด่งก็สูดดมกลิ่นกายหอมรัญจวนเข้าปอดแรง ๆ เคลื่อนไล่ถูไถเคราสากไปกับพวงแก้มชื้นน้ำตาของคนใต้ร่าง
“อือ!" หล่อนครวญรับและพยักหน้าจำยอม ทำให้เพ้อภพกระตุกยิ้มของมัจจุราชออกมา เขาชอบเหลือเกินเมื่อได้ข่มขู่ร่างน้อยร่างนี้
มือใหญ่หยาบยกร้านเคลื่อนไล้สัมผัสตามต้นคอระหง ลากไล้มือหยาบกร้านของตนมายังต้นแขนเรียวเล็ก ไล่เลื้อยมากอบกุมปทุมคู่งาม บดบี้ขยำยอดอกของหล่อน
“อะ! เจ็บ!" หล่อนสะดุ้งเจ็บกำผ้าปูที่นอนแน่น
“อ่า! เดี๋ยวเธอจะชอบให้ฉันทำ” เสียงแหบพร่าเปล่งรดริมฝีปากอวบอิ่มของคนตัวเล็ก ก่อนจะบดขยี้ทาบทับเข้าไปหา สอดแทรกเรียวลิ้นสากของตนเข้าไปกอดเกี่ยวเลี้ยวคด กลืนกินความหวานในปากน้อยด้วยความตะกละตะกลาม
“อ่ะ! อื้อ!"
หล่อนครวญครางอย่างรำคาญ เมื่อถูกบุกรุกโพรงปาก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่บิดดิ้นรนกายสาวไปมา มือเล็กอยากผลักไสแต่ก็กลัวคำขู่ก่อนหน้า เลยได้แต่ฝืนความเจ็บปวดและความกลัวไว้ ดวงตาสวยสดใสหม่นหมองอาบคลอด้วยน้ำตา
“ฉันไม่ได้ข่มขืนเธอสักหน่อย จะร้องไห้ทำไม อีกอย่างมันเป็นสิ่งที่เธอต้องตอบแทนผู้มีพระคุณแบบฉันอยู่แล้วกล้วย” ให้ตายเถอะ หล่อนทำเขาหงุดหงิดจนต้องผละออกมา เสียงสะอื้นไห้ยังไม่น่ารำคาญเท่ากับน้ำตาที่ไหลไม่หยุดของกล้วย
“ฮือ ๆ กะ...กล้วยกลัว”
“กลัวห่าอะไร ฉันไม่ได้จะฆ่าเธอสักหน่อย ฉันจะให้ความสุขเธอนะสาวน้อย”
ท้ายประโยคเปลี่ยนเป็นนุ่มและอ่อนโยน มือใหญ่ลูบไล้ผ่าร่องอกอวบอิ่มของกล้วยเลื่อนไล้มายังหน้าท้องแบนราบที่ไหวขึ้นไหวลงตามแรงหายใจของเจ้าของร่าง
“อ่า! สวยแบบนี้ใครจะรุนแรงลง เดี๋ยวเสียของหมด”
ดวงตาคู่คมจดจ้องสำรวจความงดงามร่างวิจิตรบรรจงของกล้วยที่สวรรค์ปั้นแต่งให้หล่อน ผิวขาวอมชมพู ใบหน้าสวยอิ่มเอิบ เอวเล็กสะโพกผ่ายช่างงดงามเหมาะกับเขาเหลือเกิน แม้ว่าเจ้าหล่อนจะตัวเล็กแต่ก็ไม่เป็นอุปสรรคในการเสพสุข
“อือ! กะ...กล้วย...อ่ะ!" หล่อนครวญครางกระเส่าเมื่อถูกมือใหญ่หยาบกร้านลูบไล้โคนขา หล่อนทั้งเขิน ทั้งอายและหวาดกลัวในคราเดียวกัน
“ชูว์! สวยเหลือเกินกล้วย...ฉันชักอยากจะครอบครองเธอแล้วสิ” พึมพำเสียงพร่า โน้มใบหน้าลงมาจรดใบหน้าลงมาชิดกับกุหลาบงามกลางร่าง สูดลมหายใจเข้าปอดแรง ๆ ด้วยความกระสันซ่านเสียว
“อ่า! หอมเหลือเกินแม่กล้วยหอมของพี่เพ้อ อืม!"
“อ่ะ! อือ! ยะ...อย่าทำอะไรกล้วยเลยนะคะ อะ! อา!"
สาวน้อยพยายามแนบเรียวขาเข้ามาชิดกันเมื่อถูกมือใหญ่ของคนตัวโตลูบไล้ แต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อมีร่างใหญ่โตแทรกอยู่กลางร่างของเธอ
- ผู้เขียน
