“รอคิวอยู่นั่นแหละ ตาใหญ่เขาดีใจที่ฉันจะผ่าตัด รีบติดต่อหมอที่เก่งที่สุด รู้สึกว่าลูกสะใภ้ฉันก็รู้จักอยู่นะ คือเพื่อนเขาตาบอดก็ไปผ่าตัดมาแล้วหาย กลับมามองเห็นอีกครั้ง”
“คุณข้าวหอมเหมือนแสงสว่างของครอบครัวเราเลยนะคะ”
“ยิ่งกว่านั้นอีกล่ะละมุด” คุณจรรยายิ้มจนละมุดยิ้มตาม
“ชีวิตของคนเราน่ะมันไม่ยาวถึงร้อยปีหรอก จะมีก็น้อยคนนักจะอายุยืนขนาดนั้น ฉันมัวแต่จมกับความทุกข์ จนลืมอะไรหลายอย่างในชีวิตไป ต่อไปนี้ฉันจะไม่มัวแต่จมจ่ออยู่กับความทุกข์อีกแล้ว ตาใหญ่คงทุกข์ใจเพราะฉันมามาก ฉันเป็นแม่ที่ไม่เอาไหนเลยจริงๆ”
“ไม่หรอกค่ะ นายแม่เป็นแม่ที่ประเสริฐที่สุด สำหรับทุกคนนะคะ ไม่ใช่เฉพาะแค่นายหัวคนเดียว แค่นายแม่กลับมายิ้ม กลับมาหัวเราะอีกครั้ง แล้วก็กลับมามองเห็นอีก แค่นี้พวกเราก็มีความสุขมากๆ เลยค่ะ” จรรยานั่งคุยกับสาวใช้อีกไม่ถึงสิบนาทีญาติๆ ก็มาหา ท่านเอ่ยปากว่าเสียดายเมื่อหลายคนไม่ได้เจอกับลูกสะใภ้
