ประกาศิตจอมเผด็จการ

Chapter 21 ความปวดระบมหลังพายุโหม

ปาจรีย์กำลังถามตัวเองอยู่ในใจว่าหญิงสาวที่อยู่บนเตียงผ้าใบจะเป็นคนที่อยู่ในรถลีมูซีนพร้อมกับชายหนุ่ม หรือเป็นหญิงสาวอีกคนที่รออยู่

สายตาคู่หวานจับจ้องอยู่อย่างนั้นไม่ถึงห้านาที คนที่อยู่กลางทะเลก็เดินมาถึงเตียงผ้าใบที่หญิงสาวนอนอยู่

ปาจรีย์เห็นเขาทรุดตัวลงนั่งบนเตียงผ้าใบอันเดียวกับหญิงสาว ในขณะที่มือของสาวเจ้าทั้งสองข้างยกขึ้นมาโอบรอบคอของชายหนุ่ม เธอเห็นเขาค่อยๆ โน้มคอลงไปใกล้ๆ

‘อี๋! หน้าไม่อาย’

แค่นั้นก็ทำให้ปาจรีย์หงุดหงิดอย่างไม่รู้ตัว แม้จะรู้ว่าเป็นสถานที่ส่วนตัวจะทำอะไรก็ได้ แต่เธอก็อดหน้าแดงเพราะความอายแทนไม่ได้ สาวไทยเบือนสายตาหนีภาพตรงหน้า กัดฟันลุกขึ้นไปปิดผ้าม่านแล้วกลับมาทิ้งตัวลงบนที่นอนเหมือนเดิม ความเจ็บระบมทำให้เธอไม่นึกอยากจะทำอะไรทั้งสิ้น นอกจากห่อตัวอยู่ในผ้าห่มบนเตียง

เวลาผ่านไปกระทั่งบ่ายของวัน แขกของบ้านก็ยังไร้วี่แววที่จะเยื้องกรายลงไปด้านล่าง แม้ว่านางมาเรียมจะไม่ใส่ใจและเข้าใจว่าเธอควรจะได้พักผ่อนในสถานที่และบรรยากาศที่ดี ไม่ต้องรีบตื่นมาทำกิจวัตรประจำวันเหมือนตอนทำงาน แต่ในสถานะของเจ้าบ้านที่ดีนางก็อดเป็นห่วงไม่ได้

แม้ว่าปาจรีย์จะบอกว่าเธอเป็นเพียงแค่ลูกน้องของ โดนัลด์ เลิฟ แต่ความพิเศษของเธออยู่ที่โดนัลด์ยอมพาเธอมาบ้าน และไม่ได้ประท้วงใดๆ ที่นางอนุญาตให้หญิงสาวอยู่ต่อ

ปกติโดนัลด์หวงแหนพื้นที่ส่วนตัวมากที่สุด บ้านเป็นพื้นที่สำหรับครอบครัวในความรู้สึกของเขา แม้กระทั่งคู่ควงคนสนิทอย่างเจนนิเฟอร์ที่เป็นลูกสาวเพื่อนของบิดา เขาก็ไม่ยอมให้อีกฝ่ายมาที่บ้านสักครั้ง

เพราะตอนนี้โดนัลด์พาเจนนิเฟอร์ล่องเรือออกไปกลางทะเล ชายหนุ่มเปลี่ยนแผนที่จะใช้บริการทริปพิเศษของอีธานอย่างกะทันหัน เพราะเจนนิเฟอร์ตามเขาแจไม่ยอมกลับ ในขณะที่อีธานก็เตรียมความต้องการของเขาไว้พร้อมสรรพ หากเขาพาเจนนิเฟอร์ไปด้วย ก็ไม่วายที่จะเกิดเรื่อง และตอนนี้เขากำลังจะสั่งสอนความดื้อรั้นของเจนนิเฟอร์

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูเรียกให้คนบนเตียงได้สติ พอๆ กับท้องของเธอที่เริ่มประท้วงร้องโครกคราก เธอไม่รู้ว่าตัวเองใช้เวลานอนขดอยู่บนเตียงนานเท่าใด แต่มันคงจะนานเกินกว่าหกชั่วโมง เพราะท้องของเธอส่งสัญญาณออกมา

ปาจรีย์ไม่ชอบรับประทานอาหารในตอนเช้า เวลาของเธอไม่เอื้อต่อการเตรียมอาหารเช้าให้กับตัวเอง รวมถึงไม่มีเวลาพอที่จะมานั่งละเลียดรับประทาน ส่วนใหญ่เธอมักจะรวบมื้อเช้ากับมื้อเที่ยงไว้ด้วยกัน

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้งเมื่อคนเคาะยังไม่ได้ยินคนในห้องให้สัญญาณอนุญาต หากคราวนี้ปาจรีย์รีบก้าวขาลงจากเตียง ความเจ็บร้าวตรงท่อนล่างของร่างกายทำให้เธอเผลอสูดปากเบาๆ ช่วงจังหวะการย่างก้าวยิ่งสร้างความเจ็บปวดให้เธอมากขึ้นกว่าเดิม

แต่เธอคงไม่เสียมารยาทด้วยการเอ่ยปากอนุญาตให้คนนอกห้องเดินเข้ามาเอง เพราะการเป็นแขกวันเดียวของบ้านทำให้เธอรู้สึกว่าน่าเกลียดที่สุด หากเธอจะต้อนรับใครในขณะที่ตัวเองยังเน่าอยู่บนเตียง

ประตูบานใหญ่ถูกเปิดกว้างออก หญิงสาวใบหน้าซีดเซียวส่งยิ้มให้คนมาใหม่บางๆ

หญิงสาววัยประมาณสามสิบต้นๆ ยืนประคองถาดที่มีแซนด์วิชสองชิ้นกับนมสดหนึ่งเหยือก ข้างๆ มีแก้วใบใสที่ว่างเปล่าอยู่หนึ่งใบพร้อมกับแก้วน้ำ สิ่งที่เห็นทำให้ปาจรีย์รู้สึกผิดมากกว่าเดิม

ปาจรีย์ยกมือขึ้นแตะท้ายทอยของตัวเองอย่างเก้อเขิน

“ฉันขอโทษที่ตื่นสาย ไม่น่าลำบากยกอาหารเช้ามาให้ฉันถึงที่ห้องเลย” หญิงสาวบอกคนนอกห้องเบาๆ

“คุณโอเคใช่ไหมคะ” คนที่ยืนอยู่นอกห้องถามกลับ เมื่อเห็นใบหน้าของแขกที่มาดามเจ้าของบ้านกำชับให้เธอมาดูแล

ปาจรีย์พยักหน้าเบาๆ ส่งยิ้มให้คนถามอีกครั้งอย่างเป็นมิตร

“ฉันโอเคค่ะ” หญิงสาวบอกพร้อมกับยื่นมือไปรับถาดที่อยู่ในมือของคนนอกห้อง “ขอบคุณสำหรับอาหารเช้ามื้อนี้ และขอโทษที่เสียมารยาทให้คุณยกขึ้นมาให้ถึงบนห้อง”

“ไม่เป็นไรค่ะ มาดามให้ฉันดูแลคุณเป็นอย่างดี และกำชับเอาไว้ว่าให้มาส่งอาหารให้คุณเท่านั้น เชิญคุณรับประทานอาหารให้อร่อยและพักผ่อนอย่างมีความสุขค่ะ” สาวใช้บอกเสียงเรียบ

ปาจรีย์ยิ้มเจื่อนๆ พยักหน้าเบาๆ แทนคำตอบ การต้อนรับของที่นี่ทำให้เธอยิ่งประหม่า ทั้งๆ ที่เธอเป็นคนที่เจ้านายเพิ่งไล่ออกจากงาน ไม่ได้มีความสำคัญกับเจ้าของบ้านเลยสักนิด

“หากมีอะไรอยากได้เพิ่มเติม กดปุ่มเรียกที่หัวเตียงนะคะ” หญิงสาวบอกอีกประโยคก่อนที่จะหันหลังจากไป ในขณะที่ปาจรีย์รีบหันหลังกลับไปมองปุ่มหัวเตียงที่ว่าทันที ก่อนหน้าเธอยังไม่ทันสังเกตและสำรวจตรวจตราข้าวของและเฟอร์นิเจอร์ที่อยู่ในห้องด้วยซ้ำ และเธอก็เห็นว่ามีปุ่มอย่างที่อีกฝ่ายบอกจริงๆ

มือเล็กข้างหนึ่งปิดประตูลง ก่อนจะหันหลังนำถาดไปวางบนโต๊ะริมระเบียง แม้จะอยากเปิดผ้าม่านมองทัศนียภาพรอบนอกมากแค่ไหน แต่ความกล้าของเธอก็มีไม่มากพอ หากยังเห็นคู่หนุ่มสาวที่เธอเพิ่งเจอเมื่อเช้าอยู่ตรงชายหาด

ไม่ใช่ว่าเธอจะหึงหวง แต่มันเป็นความกระดากอายที่เธอจะต้องมองหน้าเขา หากเป็นไปได้ต่อจากนี้ไปขออย่าให้เธอกับเขาได้ประจันหน้ากันตรงๆ อีกเลย ขอให้เรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนจบลงโดยไม่มีการรื้อฟื้น และให้เขาลืมเลือนเรื่องนั้นไปเสีย

จากเหตุการณ์ที่เห็นเมื่อเช้าทำให้เธอรู้ว่าสิ่งที่เธอต้องการมันไม่ยากเย็นสักนิด เขาคงไม่ใส่ใจที่จะนึกถึงเรื่องของเธอ ในเมื่อเขาก็มีสาวสวยขนาบข้างไม่ห่าง ทั้งที่เวลาผ่านไปยังไม่ครบสิบสองชั่วโมงด้วยซ้ำ

ผู้ชายอย่างเขาเป็นคนประเภทที่เธอเกลียดและต้องถอยห่างให้มากที่สุด เธอเชื่อว่าผู้ชายเจ้าชู้จะไม่มีวันหยุดและถอดเขี้ยวเล็บง่ายๆ หากมีผู้หญิงสักคนที่ทำให้เขาถอดเขี้ยวเล็บคงจะเป็นแค่ช่วงเวลาที่เขาหลง ผ่านไปไม่นานเสือที่ยังกินเนื้อก็ยังอยากกินเนื้ออยู่วันยังค่ำ

หญิงสาวย่อตัวลงนั่งบนเก้าอี้และจัดการอาหารในถาด เมื่อทุกอย่างเป็นไปตามที่เธอคาดหมายเอาไว้ เธอก็ต้องรีบออกจากที่นี่ เริ่มต้นการทำงานอย่างมีความสุขอีกครั้ง

จำได้ว่าเจ้านายของเธอบอกว่า เขาให้คนรถรอสแตนด์บายไปส่งเธอที่สนามบิน

ปาจรีย์อมยิ้มให้กับความสำเร็จของตัวเอง รินนมสดในเหยือกลงในแก้ว จากนั้นก็ยกขึ้นดื่มรวดเดียวหมด หลังจากที่เธอจัดการกับแซนด์วิชแสนอร่อยสองชิ้นตรงหน้าหมดเกลี้ยง ตามด้วยน้ำเปล่าอีกหนึ่งแก้ว

มือเล็กยกขึ้นลูบท้องของตัวเองเบาๆ พร้อมกับมองช่องที่ลอดผ่านผ้าม่าน หญิงสาวมองอย่างชั่งใจ ใจหนึ่งก็อยากเปิดม่านออกเพื่อชื่นชมความงามของท้องทะเลให้ชุ่มปอด แม้ว่าเมืองที่เธออยู่จะติดทะเล แต่ก็นานหลายปีทีเดียวที่เธอไม่ได้ไปพักผ่อนท่องเที่ยวที่ไหน ยิ่งทะเลที่อยู่นอกเมืองมอนเตร์เรย์ด้วยแล้ว เธอแทบจำไม่ได้ว่าครั้งสุดท้ายมาเมื่อไร เพราะมารดาของเธอรู้ว่าเธอกลัวน้ำ และไม่มีครั้งไหนที่เธอจะยอมลงเล่นน้ำ เพราะฉะนั้นทะเลจึงเป็นทางเลือกสุดท้ายสำหรับทริปการท่องเที่ยวของครอบครัว

แต่อีกใจหนึ่งก็กลัวคนที่อยู่ชายทะเลจะมองเห็น และนั่นเป็นสิ่งที่เธอไม่ต้องการเป็นที่สุด เพราะเธออยากจากลาและลืมเรื่องเมื่อคืน ไม่อยากเจอหน้าเขาอีกต่อไป

ปาจรีย์ตัดสินใจที่จะไม่เปิดม่านออก เธอขยับลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งบิดตัวเล็กน้อยอย่างลืมตัว และเธอก็ได้รู้ว่าเธอคิดผิดถนัด อาการเจ็บยังจ้องเล่นงานเธอทุกวินาที

“โอ๊ะ!” หญิงสาวห่อปากร้องออกมาเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ พยุงร่างกายเดินไปอย่างเชื่องช้า เป้าหมายคือห้องน้ำและขอแช่น้ำอุ่นสักชั่วโมงก่อนจะเดินทางกลับ

น้ำอุ่นก็ทำให้ความเจ็บระบมลดลง แต่กระนั้นทุกจังหวะการเดินของเธอก็มีอาการเจ็บแปลบๆ อย่างต่อเนื่อง ทว่าเธอไม่มีเวลาว่างมากพอที่จะนอนพักรักษาตัวอยู่ที่นี่ต่อ และที่สำคัญที่สุดเธอไม่รู้ว่าเธอจะอยู่ต่อในฐานะอะไร ในเมื่อภารกิจของเธอจบสิ้นลงแล้ว