ประกาศิตจอมเผด็จการ

คืนเหงา...วันวาเลนไทน์

“อืม...” ชายหนุ่มยังคงซุกซนกับปลายถันที่โผล่พ้นขอบชุดที่ห่อหุ้มสองเต้าบอลลูน และมันก็ถูกดึงให้เลื่อนหลุดลงตามแรงปรารถนาของเขา

“ตรงนี้ก่อนได้ไหม” ชายหนุ่มบอกเสียงพร่า

“โอเคค่ะที่รัก ทุกที่ที่คุณต้องการ” หญิงสาวพลิกตัวคร่อมตัวชายหนุ่ม เอี้ยวตัวไปสนใจกับเข็มขัดหนังมันปลาบ ซิปกางเกงของเขาถูกนิ้วเล็กกดให้รูดลง เป็นฝ่ายรุกเพื่อเอาใจชายหนุ่ม

“อะ...ฮา” ชายหนุ่มหัวเราะออกมาอย่างพอใจ

มือเรียวเล็กซุกซนหยอกเย้ากับมังกรร้าย เธอกอบกุมมันไว้กับมือ ก่อนที่จะส่งมันเข้าปากดูดเม้มอย่างหื่นกระหายราวโหยหามานาน

“อืม...อย่างนั้น อย่างนั้น”

“คุณชอบให้ลิต้าทำแบบนี้ใช่ไหมทูนหัว”

“ไม่ต้องถาม ฉันต้องการเธอเดี๋ยวนี้...”

“อย่ารีบสิคะ ลิต้ายังไม่อิ่ม” หญิงสาวบอกเสียงอู้อี้ผ่านลอดไรฟัน ไอติมแท่งหวานของโปรดยังค้างอยู่ในปาก

“อืม...ยอด...”

พลังความปรารถนากำลังพุ่งโชน เขากำลังจะได้ปลดปล่อย หญิงสาวหยัดสะโพกยกขึ้นแล้วกดทาบทับแน่น พร้อมจังหวะการควบเร่งเร้าของแม่เสือสาว

“อืม...อย่างนั้นที่รัก”

“คุณชอบแบบนี้ไหม” แม่เสือสาวเร่งเร้าจังหวะ เธอเองกำลังจะแตะขอบความสุขไม่ต่างกัน

“ชอบที่สุด ฉันต้องการเธอ”

“คุณว่าอะไรนะคะ” หญิงสาวกลั้วเสียงหัวเราะถามย้ำอย่างมีความสุข ยิ่งเน้นจังหวะอย่างสนุกให้อีกคนพอใจที่สุด เธอหวังจะใช้ลีลารักเพื่อมัดใจเขา

“ที่รักขา...คุณพร้อมจะปล่อยพลังหรือยัง” หญิงสาวถามอย่างเร่งร้อน

“เต็มที่เลย ฉันพร้อมที่จะเป็นม้าเชื่องๆ ให้เธอควบจนหายอยาก”

สิ้นคำของชายหนุ่ม หญิงสาวก็ยิ่งเร่งเร้าจังหวะขึ้นอีก ผ่านไปสักพักชายหนุ่มก็พลิกตัวหญิงสาวลงและขึ้นคร่อมเป็นฝ่ายนำทัพเสียเอง

ร่างหนาชุ่มเหงื่อพลิกตัวลงนอนข้างๆ อย่างเหนื่อยอ่อน ในขณะที่มือเล็กเริ่มซุกซนนัวเนียไม่ห่างจากตัวเขา พร้อมจะปลุกความต้องการในตัวเขาขึ้นมาอีกครั้ง รู้ดีว่าชายหนุ่มตรงหน้าแค่ครั้งเดียวไม่เคยพอ

“เธอจะฆ่าฉันให้ตายตรงนี้เลยใช่ไหม” ชายหนุ่มครางเสียงพร่าพร้อมกับขยับตัวขึ้นคร่อมกายสาวอีกครั้ง พลังงานของเขายังปลดปล่อยออกมาไม่หมด คืนนี้เขาจะใช้คำว่าวาเลนไทน์ให้คุ้มค่า

ในขณะที่อีกฝั่งของมุมเมือง...ในคืนวันวาเลนไทน์

หญิงสาวแหงนหน้ามองตึกสูงสิบชั้นอย่างชั่งใจ ยกข้อมือมองดูเวลาบนนาฬิกาหน้าปัดสีเงินสายหนังสีน้ำตาล เข็มนาฬิกาที่มีพรายน้ำกระดิกไปทีละนิด เวลาบนหน้าปัดสำหรับคนอื่นคงเป็นเวลาเข้านอน หากเป็นหนุ่มสาวที่มีคู่คงกำลังดินเนอร์หรูรับวันวาเลนไทน์

วันแห่งความรักที่แสนจะเศร้าสร้อยสำหรับหญิงสาววัยยี่สิบห้าปีที่ยังไม่มีคู่ออกเดตสักครั้ง หากตั้งแต่จบไฮสกูลหัวใจของเธอก็ถูกผูกมัดไว้กับอันโตนิโอ นักกีฬาหนุ่มในกีฬาโปรดที่เธอชื่นชอบ ทุกแมตช์การแข่งขันเธอจะพยายามเข้าไปเชียร์เขาถึงขอบสนาม ชายหนุ่มผู้มีหุ่นสะท้านใจ นัยน์ตาสีฟ้ามรกตเซ็กซี่เย้ายวน ไม่นับรวมไปถึงรอยยิ้มที่ทำให้หัวใจของเธอหวั่นไหวแทบหลอมละลายไปทุกครั้ง

กฎและกติกาในวันแรกของการเริ่มงานที่สโมสรยังติดตรึงอยู่ในหัว มันผนึกฝังแน่นราวกับต้องการตอกย้ำให้เธอถอยห่างจากนักกีฬาหนุ่มผู้นี้ แต่หัวใจของเธอก็ร่ำร้องอยู่ร่ำไป

และหนึ่งในข้อห้ามก็คือไม่ให้ผู้ใดเข้าใกล้พื้นที่พักของนักกีฬาบนตึกสูงสิบชั้นแห่งนี้!

ตึกอันแสนทันสมัยนี้รวบรวมสิ่งอำนวยความสะดวกไว้อย่างครบครัน ถือเป็นอีกหนึ่งสิทธิพิเศษของการดูแลอย่างดีเยี่ยมจากสโมสร ซึ่งประธานใหญ่พร้อมจะทุ่มทุนเพื่อให้ทุกคนที่ร่วมงานกับเขามีความสุขและสบายใจที่สุด

และสิ่งเหล่านี้เองทำให้เหล่านักกีฬาไม่ออกไปหาความสุขด้านนอก ทำให้สื่อมวลชนไม่สามารถติดตามข่าวในเรื่องส่วนตัวได้ ทางเดียวของพวกเขาคือซุ่มเงียบใกล้ๆ ไม่ต่างจากหญิงสาวในตอนนี้ แน่นอนว่าทุกสิ่งที่ผ่านเข้าไปในตึกจะกลายเป็นข่าวได้ง่าย มันเป็นสิ่งที่ทำให้หญิงสาวยืนหนักใจอยู่ในขณะนี้

เท้าเล็กๆ ในรองเท้าผ้าใบเดินย่ำบนพื้นหญ้าไปมา มือของเธอขยับสายกระเป๋าเป้อีกครั้ง หันหลังกลับไปทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ไม้นอกกำแพง

“รออีกหน่อยก็แล้วกัน ยังไม่ดึก คนยังเยอะอยู่” หญิงสาวบอกกับตัวเอง แหงนหน้าขึ้นมองแสงไฟบนตึก ห้องนอนชั้นเก้ายังเปิดไฟ นั่นก็แสดงว่าเจ้าของห้องยังไม่ได้นอน

“ที่ฉันอดทนรอก็เพราะห่วงชื่อเสียงของคุณหรอกนะอันโตนิโอ ทั้งที่เป็นห่วงคุณมาก”

ไม่ยากเย็นหากเธอจะเข้าไปในตึก เธอรู้จักคุ้นเคยเนื่องจากนำขนมไปฝากเจ้าหน้าที่ที่ดูแลตึกเป็นประจำ แต่ที่ยากคือเธอกลัวว่าจะเป็นข่าว และหากรู้ไปถึงหูของผู้จัดการที่เพิ่งเรียกเธอไปตักเตือนวันนี้ อนาคตในการทำงานของเธอคงดับวูบลงจริงๆ ตามที่เขาขู่เอาไว้

ล่วงเลยเวลาวันแห่งความรักไปสองชั่วโมง หญิงสาวก็ขยับตัวลุกขึ้นและพาตัวเองเดินเข้าไปในตึก นิ้วเล็กกดปุ่มไปยังชั้นเป้าหมายและรีบดันตัวเข้าไปในลิฟต์ทันทีที่ประตูเปิดกว้าง หันหน้าออกมามองสำรวจด้านนอกอีกครั้งก่อนที่ลิฟต์ตัวใหญ่จะปิดลง

“เฮ้อ!” หญิงสาวพ่นลมหายใจอย่างโล่งอกทันทีที่ประตูลิฟต์ปิดลง และสายตาของเธอมองสำรวจแล้วว่าไม่มีบุคคลอื่นอยู่ในบริเวณนั้น นอกจากพนักงานที่รู้จักคุ้นเคยเป็นอย่างดี

ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเธออีกต่อไปหากก้าวผ่านประตูด้านหน้าเข้ามาได้ หญิงสาวอมยิ้มกับคีย์การ์ดที่ยกขึ้นมามองเล็กน้อย ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอพาตัวเข้ามาและทุกครั้งก็อยู่ในความเต็มใจของเจ้าของ หากแต่ครั้งนี้เธอไม่ได้นัดหมายเขาเอาไว้ก่อน