“ตอนนี้ได้คุมไซด์งานที่กรุงเทพฯ” เขาอ้าปากหาวอย่างไม่เกรงใจ แต่เมื่อเขาเห็นใบหน้าหญิงสาวก็สะดุ้งจนถอยหลังไปครึ่งก้าว
“เป็นไรไปคะพี่ลวิตร” กาสะลองทำหน้างง “หน้าปีปมีอะไรเหรอ”
“ปะ...ปะ...เปล่า” ลวิตรส่ายหน้าไปมา “ไม่ได้ใส่แว่นตาเหรอ”
“ก็ปีปจะไปอาบน้ำนี่ค่ะ” กาสะลองหัวเราะ “พี่ลวิตรอาบก่อนก็ได้ค่ะ เดี๋ยวจะไปทำงานสาย”
“งั้นพี่ขอเข้าห้องน้ำก่อนแล้วกัน นานๆ ได้อยู่กรุงเทพฯ ทีไม่อยากถูกส่งไปคุมงานที่ต่างจังหวัดอีก” ชายหนุ่มยกมือขึ้นขยี้ผมหญิงสาวเบาๆ แล้วรีบก้าวเข้าไปในห้องอาบน้ำ
กาสะลองยิ้มให้ลวิตร ก้าวลงมาชั้นล่างเดินไปในครัวเตรียมอาหารเช้าให้พี่ชาย ความจริงนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ลวิตรทำหน้าแปลกๆ เวลาเจอเธอ สมัยเด็กตอนที่เธอย้ายมาอยู่ที่นี่ใหม่ๆ ลวิตรถึงกับเคยเอ่ยถามในทำนองว่า
‘นี่ใคร ดาหลาหรือปีป’
เธอยังจำได้ถึงสีหน้าของลวิตรที่มีแววหวาดหวั่นและสงสัย แต่เธอกลับงุนงงหนักท
